ne de yalnızlığıma dokunacak bir yürek
yoktu kimsem, yoktu hiç kimsem.
******
karanlıklarda kalmış
minicik bir çocuk yüreğiydim,
sığınmasızdım, korunmasızdım
korkuyordum, ürküyordum
sanki zaman beni içine içine çekiyordu,
gözyaşlarımla yıkıyordum zifiri yalnızlığımı
kendi kendime konuşuyordum,
sesimi benden başka kimse duymuyordu
isyanlarım yankılanıyordu gecede
hayatla savaşıyordum minicik yüreğimle
minicik ellerimle,
parmaklarım kanayana dek şiirler yazıyordum,
kimselerin okumadığı...
yaşım on yedi,
yüreğimin on yedi yerinde on yedi darbe
ben her gün ölüyordum
her gün kara yazgılara bulanıyordum
soğuk duvarlarda
kimsesiz,
yetim bir çocuk yüzüydüm bu hayatta,
çaresizdim, tek başımaydım
tutacak bir elim bile yoktu tanrıdan başka
hayat her gün bir tekme daha atıyordu
ağır geliyordu yüreğime,
kaldıramıyordum,
bir düşe hapsoluyordum,
gözlerimin önünden el ele tutuşan
babalar ve kızları geçiyordu
Ahh ! diyordum,
keşke benim de babam olsa diyordum,
düşlerim kırılıyor,
kanlı gözyaşlarına boğuluyordum
Hayat her gün bir şeylerimi çalmakta
çocukluğumu çaldı benden,
babamı çaldı,düşlerimi çaldı,
gençliğimi çaldı
şimdi de kadınlığımı çalıyor,
gülemiyorum...
eyy hayat daha ne istersin benden?
her şeyimi çaldın
bırak artık yakamı
bir canım kaldı alacaksan onuda alda
kurtulayım senden..
varsın ölüm olsun ne çıkar
elbet bir gün herkes gitmeyecek mi kara toprağa?
Melike Melis / İstanbul
