Taşın sert olduğunu, yar ölünce anladım

İnsan gerçek sevince, hasreti pek tatmadım

Suda boğulacaksak, yüreğine fanladım

Ateş yakmıştı bizi, kalbine ben atmadım

 

Ben o yarsiz üşüdüm, umutlarda son kıştım

İnkar etmiyorsan da, anıları yakmıştım

Onu onsuz sevmem de, sevdasına akıştım

Ateş yakmıştı bizi, kalbine ben atmadım

 

Sana ben çok yakıştım, sakın ha inkar etme

Seni sevmek büyük suç, ruhumu yanlız yitme

Biliyorsun üşürken, acıları terketme

Ateş yakmıştı bizi, kalbine ben atmadım

 

Yaşandıkça son değil, yar sevdikçe büyürsün

Yükseklere çıktıkça, sevdiğini görürsün

Beden toprak olunca, unutulup ölürsün

Ateş yakmıştı bizi, kalbine ben atmadım

 

İyidinleyin dostlar, benim sevdam çam dibi

Ulu çınar kocaman, yaprak dökse han gibi

Yıkılması pek zordur, kale duvarı tipi

Ateş yakmıştı bizi, kalbine ben atmadım

 

Bahattin’im aşığım, aşkı kalbe katanım

Bu alemde yalınız, özleyip de yatanım

Yaşatan son erkeğim, belkide o vatanım

Ateş yakmıştı bizi, sevdanı ben atmadım

Bahattin Tonbul

15.2.2013

( Ateş Yakmış Bizi başlıklı yazı alacalı tarafından 10/19/2013 tarihinde sitemize eklenmiştir. Sitemizde yayınlanan eserlerin hukuki sorumluluğu , kullanılan materyaller ve yazının içeriği yazarlarına aittir.İzin alınmadan kaynak gösterilse bile sayfamızdaki eserler başka yerde yayınlanamaz. Eserlerin izin alınmadan kopyalanması ve kullanılması 5846 sayılı Fikir ve Sanat Eserleri Yasasına göre suçtur. )
Okuduğunuz Yazının Site Kurallarını İhlal Ettiğini Düşünüyorsanız, Site Yönetimine Bildirmek İçin Tıklayınız.