O köşkün sarayın camları sırça
Çiçekler görürdüm camdan bakınca
Mis gibi kokardı camı açınca
Şimdi alamıyor insan nefesi
Hep mutlu neşeli biterdi rüyam
Sevdaya padişah olmaktı hülyam
Yedi kat gök dibi genişken dünyam
Şimdi hatırlatır demir kafesi
EVRENİ uyandım güzel düşümden
Bir ince sızıdır gitmez döşümden
Yırtıcı kurt gibi gelir peşimden
Şimdi bükülmüyor kurdun ensesi