Sonra tüm renkler dağılmış üzerine
Mavi gözlerine
Siyah saçlarına
Beyaz tenine yaraşmış
Pembe bir gül goncası olmuş yanakları
Dudağında açmış
Yar demiş kalbi
Hasret demiş elleri
Ayrılık demiş kolları ağlamış
Gün ki gün gece ki gece
Öyle bir zamanmış bilinmeyen
Cümle kâinatta bir nidadır ki ahı inlemiş
Kuşlar ürkmüş
Çiçekler solmuş
Kırdaki koyun kuzular
Ana kucağındaki bebeler
Vatan toprağındaki ekinler
Hepsi her şey
Birden bire ve irkilerek bu sese kulak vermişler
İlk çığlığı gülizara düşmüş
İkincisi şairin ilhamına
Üçüncüsü bir genç kızın bağrına
İşte o an yer de ve gökte
Nefes alan tüm canlarda
Kırmızı güllerin alında
Ve ilahi bir nurun ışığında AŞK doğmuş...
Binlerce yıldır kaç kez ölse de insan
Aşkın acısını bile yar diye solumuş
Meğer ateşte kor imiş aşk
Her yanıp tükenişinde
Küllerinde yeniden var olmuş.
