ÇEK BİR ŞİİR DAHA CAN
Gözlerinden sökün eden yaşlar, boynu bükük, öksüz çocuk gibi hıçkırıyor can. Bakışların uzun yollara dönmüş. Ufkun keskin çizgileri, kaşlarında çatılmış bir çift tüfek olmuş sanki. Yüzüne güz vurmuş can. Yanaklarında dökülen sarı yaprakların izi. Nefesinse, Eylül rüzgarı gibi titrek. Ürpertiler içinde can çekişir gibisin. Dilindeki sus, fi tarihinden mi kaldı? Kulakların tüğm seslere ambargo koymuş. Susuyor ve dinliyorsun. İçten içe inliyorsun can.
O mağrur, kendinden emin ve cesaret timsali haline ne oldu? Yalan yosunları sarmış kıyılarını. Neden temizlemiyorsun? Yalandan ve menfaatten öteye gidemeyen, dostluk(!) yakamozların olmasa da olur. Denizlerin fırtınaya yenik düşmüş gibi, bulanık. Hayat felsefen, vurgun yemiş balık adamlara dönmüş. Hani nerede o umut yelkenlilerin? Onlarıda mı batırdılar can? Martıların göç mü etti? Dört bir yanını karabataklar sarmış. Rotasız ve alabora olmaya razı gibisin can. İdeallerin su kaynatmış. Hep dediğindi '' İnsanın bir çizgisi olmalı ve o çizgi tektir.'' diye. Şimdilerde, yadırgı düşüyor sana, çayal yollar. Sağına ve soluna bakınıp duruyorsun can. Bizi yaratan Allah, elbet bir gün sana yakacaktır, bir deniz feneri. Bekle can... Bekle...
Şakaklarına kırağı düşmüş can. Alnın yol haritası gibi. Saçlarında mı yaşlanıyor? Ya da ne bileyim, çok mu alıştın kışa? Şimdi sen, '' Karlar düşer.'' mi diyorsun yani... Düşlerin bir kardan adama mı dönüştü? Kendi kendinle kartopu oynuyorsun da, insanın kendine verdiği zararı, cümle alem yapamaz biliyorsun. Niye hep zorsun? Niye hep zorları seçiyorsun? Ayazlara verme artık sineni can. Defet başından tipileri boranları. Canına yazık etme. Yürek soban bile sönmeye meyletmiş. Gözlerin duman duman bakıyor. Sisler ardında eridiğini niye görmüyorsun can? Gıybete meyledenler, sen kadar düşünmezken, nedir bu derbeder halin, Allah aşkına. Silkele üzerine birikmiş karları artık. Aç umudun yollarını. Gerekirse, kendinden bile, git gidebildiğin uzağa. Kışın sonu bahar, unutma!!!
Tek alacaklın Allah. Canına neden bu denli düşmansın can? Hem de o bile, bize emanet verilmişken. Değer mi can? Değer mi söyle? Her gücün sonu kolaylıktır. Hayır dile ve hayra kavuş. Sabrına dayanıp, '' La Havle.'' çekerek, şükürle kalk ayağa. Haydi, bir gayret can. Pes etmek sana hiç yakışmıyor. Üzerinde o kadar eğreti durmuş ki... Çıkar at onu. Diren... Gerekirse, çala kalem gir savaşa. Ama öyle, boş boş bakma yüzüme. Sen bu değilsin. Sen bu olamazsın... Yanlışı yanlışla onarman mümkün değil can. İçine attıkların, dağ doğurunca ne yapacaksın? Hani, '' Dağlar yıkılırdı da, ideallleri olan insan, yıkılmazdı.''? Allah aşkına kalk ve silkelen can. Bu sen olamazsın. Bu hâl sana hiç yakışmıyor. Her şey insanlar için. Vazgeç dişini bileyip durmaktan. O gücü, yüreğini bilemeye harca. Sarıl kalemine. Şiirlerini üzme. Onları öksüz ve yetim koyma.
Eğer sen de, zerre hatırım varsa, '' Çek bir şiir daha.''
HÜZÜN ŞAİRİ: N Y
