Öðretmenliðimin ilk yýllarý hem güzel, hem zordu. Þanlýurfa’nýn Eyyübiye Mahallesindeki bir ortaokulda Türkçe öðretmeni olarak görevime baþladým. Önceleri öðrencilerimin konuþmalarýný anlayamýyordum. Öðrencilerimin hepsi Kürtçe konuþuyor ve Türkçe konuþmaktan kaçýnýyorlardý. Benim Türk olmam onlarý bu davranýþa itiyordu. Ýlk ay çok zor geçti. Bir süre sonra onlarla bir anlaþma yaptýk. Onlar bana Kürtçe öðretecekler, ben de onlara Türkçe öðretecektim. Bu fikrim iþe yaramýþtý. Artýk öðrencilerim Türkçe dersine katýlýyorlardý, ben de her dersin sonunda onlardan Kürtçe kelimeler öðreniyordum.

     Ben öðrencilerime Türkçe öðretirken onlar da bana bir gerçeði öðretmiþlerdi. Birbirimizi anladýðýmýz zaman kendimizi korumak için ördüðümüz, iletiþimi engelleyen duvarlarý yýkabiliyormuþuz. Birbirimize karþý saðýr olduðumuzda aramýzda Çin Seddi gibi duvarlar örülüyor ve o duvarlarý kimse yýkamýyordu. Aradaki engelleri kaldýrmanýn tek yolu sevgi ve saygýydý, ben öðrencilerimle bunu baþarabilmiþtim.

     Öðretmen sadece öðretmez, ayný zamanda öðrenir. Öðrencileriniz bazen size öyle güzel dersler verir ki hayatýnýzýn hiçbir döneminde bunu unutamazsýnýz. Benim böyle bir öðrencim olmuþtu. Aradan uzun yýllar geçmiþ olmasýna raðmen ismini bile hatýrlýyorum. Mehmet ACARUK …

       1996’nýn sonbaharýydý. Öðrenciler öðretmenler sýnýfa girdikten sonra derse girmeyi adet edinmiþlerdi. Müdür Bey de bunu engellemek için öðrencilerin hiçbir þekilde derse alýnmamasý talimatýný verdi. Ben de bu talimat sebebiyle geç gelen öðrencileri derse alamýyordum. O gün Mehmet de geç gelmiþti. Zeki ve terbiyeli bir öðrenci olduðu için onu sýnýfa aldým. Mehmet ise kafama bir balyoz inmiþ gibi etki býrakan konuþmayý yaptý benimle. Önce parmak kaldýrarak söz hakký almak istedi. Ben kendisine izin verdim. Okula girdiðinde sýnýfa geç geldiði için derse almadýðým arkadaþlarýný görmüþ olmalý ki niçin onlarý derse almadýðýmý sordu. Ben de geç kaldýklarý için onlarý alamadýðýmý söyledim. Beni þok eden soruyu sordu. “Peki beni neden aldýnýz öðretmenim? Ben de geç kaldým, benim onlardan bir farkým yok. Müsaade ederseniz dersten çýkýp onlara katýlmak istiyorum. ” Gözlerim fal taþý gibi açýlmýþtý, ne diyeceðimi þaþýrdým ve ona kekeleyerek “Tabiî ki çýkabilirsin.” dedim. O gün dersin nasýl geçtiðini anlayamadým. Ondan hem utanmýþ hem de hayatým boyunca unutamayacaðým bir ders almýþtým. “NE OLURSA OLSUN, ASLA KÝMSEYE HAKSIZLIK YAPMA!”