Söze nasýl ve nereden baþlayacaðýmý bilmiyorum, yapmak istediðim sadece sana olan duygularýmý bir kalemde dile getirmek, bu imkansýz olsa bile.

Bundan 5 sene önce hayatýma girdiðin gün sevmeyi evcilik oyunu gibi yaþardýk, pembe hayaller kurup gerçekleþmeyeceðini bile bile birbirimizi kandýrýr dururduk, zaman su gibi akýp geçerken, gerçeklerle yüzleþme zamaný geldiðinde, o tozpembe hayaller içindeki pembe panjurlu evin panjurlarýnýn aslýnda bizi ayýran demir parmaklýklar olduðunu anladýðýmýzda baþladý her þey.

Kavuþmamýzýn imkansýz olduðunu bile bile ellerimizi sýmsýký sarardýk ve hep yeminler ederdik ne olursa olsun ayrýlmayacaðýmýza dair, ama o yemineler de yetmedi, oysa kendime o kadar çok güveniyordum ki seni benden ayýramayacaklarýna dair… Çünkü ben seni çok sevdim, seni ilk gördüðüm gün nasýl kalbim duracakmýþçasýna attýysa 5 yýl sonra da ayný þekilde atýyordu eðer bu aþk bitmeseydi… Ölene kadar da inan hep öyle atacaktý, peki sen ne yaptýn, bizi ayýrmak isteyen vazgeçilmezlerin olan insanlarý seçtin? Haklýydýn belki bu konuda sana asla kýzamadým ama onlarý ya da beni seçerek bu aþký bitirmek deðildi çözüm, beni onlara kabul ettirmeliydin, ama yapmadýn yapamadýn.

Yine de canýn sað olsun, benim mutluluðumdur senin mutluluðun derdim ve halada söylüyorum sen mutluysan eðer inan ben de mutluyum. Aþk her zaman mutlu sonla bitmiyor ama sevdiðin mutluysa eðer ayrýlýklarda mutlu ediyor seni. Senden ayrý 5’inci sene bu gün. Yani hayatýma gireli 10. yýlýn ve hala aklýmdasýn hiç bir zaman da aklýmdan, gönlümden çýkmayacaksýn.