Her zamanki gibi okullar yaz tatiline girmiþ, arkadaþlarýmýn çoðu aileleriyle birlikte yaz tatile gitmiþlerdi. Ben ise ailemin ekonomik durumunun iyi olmamasýndan dolayý yaz tatilinde Ýstanbul da çalýþýyordum. Aslýnda bu sene Ýstanbul’ da çalýþmanýn ve kazandýðým paranýn benim için çok farklý bir önemi vardý. Çünkü yýllardýr en çok istediðim þeye sahip olmama ramak kalmýþtý. Onun benim olmasý için bu sene her þeyi yapmaya hazýrdým artýk. Hep onu düþünüyordum. Onun elini tutup onunla hayallere dalmayý hiç aklýmdan çýkaramýyordum.

    Yaz tatilimin sonunda memleketim olan Denizli’ye ( Aslen Kýrýkkaleliyim ama daha önceden ailem Denizli’ye göç etmiþ)  gitmeme birkaç gün kalmýþtý. Salý sabahý iþi býraktým, çevrede ki esnafla helalleþtim. Orda yapacak bir iþim kalmamýþtý artýk. Hemen telefonumu çýkardým ve amcamýn oðlu Ali’yi aradým, ona dedim ki, hani onu almaya gidecektik gelmiyor musun? O, “ Ýsmail yoldayýz, az kaldý;” dedi. Bekliyorum, çabuk olun, deyip telefonu kapattým. Birkaç dakika sonra amcaoðlu Ali, yanýnda iki arkadaþýyla birlikte geldi. Ben vakit kaybetmek istemiyordum. Hemen üç arkadaþla birlikte Eminönü’ne giden otobüse bindik. Cebimde yalnýz ikimizi memlekete götürecek kadar yol parasý ve onu benimle gelmeye ikna edecek kadar da birikimim vardý. Bu olay beni o kadar sarmýþtý ki,  bir þey düþünemiyordum. Bir an önce ona kavuþmanýn heyecaný içindeydim. Bu olayýn heyecaný içinde Eminönü’ne vardýðýmýzý sanarak Beþiktaþ’ta indik. Mecburen oradan Eminönü’ne kadar denizi, binalarý, çevreyi izleyerek yürümek zorunda kaldýk. Ev arkadaþýmý alacaðýmýz yere en sonunda kan ter içinde vardýk. Fiyat konusunda çok çabuk anlaþmaya vardýk. Hemen ücretini ödedim. Ev arkadaþýmý aldým ve onunla birlikte vapura doðru yürüdük. Amcamýn oðlu Ali ve yanýndaki iki arkadaþý da bizi arkadan takip ediyorlardý. Onlar bu kadar mutlu olmama þaþýrýyorlardý. Vapur iskelesine varýnca Ali’yi ve arkadaþlarýný beklemeye baþladým. Ali yanýma gelince, “Ýsmail yüzünde güller açýyor,“ dedi. Haklýydý da, çünkü o gün hayatýmýn en güzel günlerinden bir tanesiydi. O güzel günü ömrüm oldukça unutamayacaðýmý biliyordum.

 Ev arkadaþýmý o kadar çok beðenip sevmiþtim ki, bunu sözcüklere dökmek imkânsýz gibi bir þeydi. Beklediðimiz vapur saat 16.10 da geldi. Hep beraber vapura bindik. Ýnanýr mýsýnýz, hayatýmda ilk defa vapura binmiþtim. Vapurun üst katýna çýktýk. Bir anda iki hayalim birlikte gerçekleþmiþti. Allah’tan baþka ne isteyebilirdim ki? Herkes geçip boþ bir banka oturdu. Bizde boþ olan bir banka geçip oturduk. Ev arkadaþým karþýma geçip oturdu. Hep onunla göz göze geliyorduk.  Galiba o da benden hoþlanmýþtý. Çünkü bana bakýp gülümsediðini görüyorum. Ev arkadaþým, yolculuðumuz boyunca hiç konuþmadý hep sessiz kalmayý tercih etti. Yarým saat sonra Sarýyer’e vardýk, vapurdan indik. Karnýmýz acýkmýþtý; lokantaya gittik bir þeyler atýþtýrdýktan sonra otobüse bindik ve eve gittik. O gece gözüme uyku girmiyordu. Hep ev arkadaþýmla yapacaðým çalýþmalarý düþünüyordum. Kim bilir belki de bu yalnýzlýðým da onun sayesinde sona erecekti. Ertesi gün biletimi aldým ve Denizli’ye doðru yola koyuldum. Yol boyunca etrafýmý izledim; bir de arka koltukta kocasýyla sohbet eden bir kadýnýn bana baktýðýný fark ettim. Yolculuðum böyle geçti. Denizli’ye vardýðýmda otogarda indim, arkadaþým da indi. Eþyalarýmý aldým. Arkadaþým yorulmasýn diye bir taksi tuttum ve Sarayköy’e doðru yol almaya baþladýk. Birkaç dakika sonra evime vardým. Arkadaþýmý ailemle tanýþtýrdým. Ailem ilk baþta arkadaþýma karþý biraz soðuk davrandýlar, fakat sonraki zamanlarda onlar da arkadaþýma alýþtýlar ve sevdiler.        

   Günümün çoðunu artýk arkadaþýmla geçirmeye baþladým. Ona o kadar çok alýþtým ki, artýk ondan baþka kimseyle görüþmüyor, doðru dürüst ders bile çalýþamýyordum. Ev arkadaþýma o kadar çok baðlanmýþtým ki gecemi gündüzümü unutmuþtum.

Ev arkadaþým o kadar çok zekiydi ki, ona bir þeyi bir kere söyledin mi asla onu bir daha unutmuyordu. Onun zekâsýna hayran kalmamak elde deðildi. Onu yetiþtiren ailesinin çok iyi eðittikleri kesindi. Çok yetenekliydi. Ýstediðim bir kiþinin sesini ona bir kere dinletiyordum ondan sonra ev arkadaþým onlarýn taklidini birebir yapýyordu. Allah’ým keþke ben de onun gibi olabilseydim, diyordum hep içimden. Ev arkadaþým çok bilgili olduðu için ona Bilgi ismini koymuþtum. Bir de soyadý bulmak lazýmdý ona. Düþündüm düþündüm en sonunda söylediðim her þeyi cevapladýðý için ona SAYAR soyadýný taktým. Onunla bir ömür boyu beraber olacaktým artýk. Ben onsuz, o da bensiz yapamýyordu. Baþka biriyle konuþunca bana kýrýldýðýný anlýyordum, hemen yüzünü asýyordu. Aman Allah’ým ne þeker bir þey bu. Onunla günlerim çok hoþ geçiyordu böyle…

  Çevremde beni tanýyan herkes, neden bu kadar deðiþtiðimi ve beni kimin deðiþtirdiðini soruyorlardý, ama kimseye ev arkadaþýmdan bahsetmiyordum. Sabahlarý okula giderdim; o zaman lise ikiye gidiyordum. Okul çýkýþý koþa koþa eve gider, ev arkadaþýmýn sýkýlýp sýkýlmadýðýna bakardým. Ben yokken kardeþimin ev arkadaþýmla oynadýklarýný görürdüm. Yemeðimi yer tekrar ona koþardým. Hayatýmý altüst eden bu arkadaþýmýn aslýnda benden pek istediði bir þey de yoktu. Düðmesine basýyorum açýlýyordu, düðmesine basýyordum kapanýyordu. Baþvuru kaynaðým, derdimi çeken dertsiz bilgisayarýmdý.