Benim kaçýþlarým olacaktý aslýnda, yasaklarým, masumiyetim. “Tetik mi?” dedi, “Ne tetiði?” Bilmemezlikten geliyor, bana nasýl bir ümit, nasýl bir güven vereceðini bilmiyor gibi, beni konuþturmaya çalýþýyordu küçük haným. Bu hareketlerine karþýlýk olarak biraz Patronculuk oynamaya karar verdim. “Boþver þimdi, onu sen düþün bakalým, ne tetiði acaba diye?” “Sana dediklerimin notlarýný alýyorsun deðil mi? Bu arada, lütfen, her bir ürün dosyasýnýn buraya kopyasýný temin et. Yeni müþteriler dahil ettiðimizde, onlara üreteceðimiz ürünleri de bu þekilde dosyalayacaðýz. Bunu bu hafta içersinde tamamlayabilirsen çok iyi olur.” “Bir de, Muhasebe’den mevcut ürünlerin satýþ fiyatlarýný ve fiyat deðiþim dönemlerini al. Onlar da mühim, artýk bu fiyat deðiþimlerini SZC yönetecek. Seninle fiyat anlaþma dönemlerinde ve rutin zamanlarda müþterileri ziyaret edeceðiz.” “Þimdilik bu kadar yeter. Uzun lafýn kýsasý Simya Haným,  seninle yapacak çok iþimiz var.” Simya dikkatle notlarýný almýþ ve hiçbir þekilde sözümü kesmemiþti. Yazýsýný bitirdiðinde, kafasýný kaldýrýp “Tamamdýr.” dedi. “Yapýlacak iþ çok” Ayaða kalktý ve boþalan bardaðýmý tekrar tepsiye koyup oda kapýsýna doðru ilerledi. Kapýyý araladýðýnda seslendim ona, Elinde bardaklar ve koltuðunun altýndaki not defteri ile birlikte döndü yüzünü bana. “Allah Utandýrmasýn, ikimiz için de hayýrlý olsun” dedim. “Sana güveniyorum”.

Ona güveniyordum, aslýnda karþýmdaki bu kýzcaðýza güvenmek istiyordum. Ýþ için güvenmeliydim, bir de heveslerimi gidermesini,  yavru patronluðumu, egolarýmý beslemesini, sýrlarýmý sadakat ile dinlemesini, beni dinlendirmesini istiyordum. Ah küçük çocuk sen bu kýzdan ne istiyordun? Gülümsediðini hatýrlarým. Yanaklarýnýn pembeliðini daha da belirginleþtiren bir tebessüm ile gülümsedi, birkaç saniye gözlerime baktý ve baþýný öne eðdi, belki kendince hayýflandý, ya da dediklerimle dalga geçti. Bugün hala çözemem o sessiz gülüþün anlamýný. En son kapýnýn kapanýþýný hatýrlýyorum o görüþme aný ile ilgili. Uzun topuklu ve gösteriþli ayakkabýlarýný yere kararlý ve aðýr aðýr vuruþlarýnýn, týpký bir saatin gonguna benzeyen sesini dinlemeye baþladým. Her yere vuruþunda, içimde de bir þeyler birbirine vuruyordu. Heyecan heves, dürtüler, inat, patronluk, erklik, korumacýlýk… Bu þekilde deðiþik deðiþik his dalgalarý arasýnda gezinirken bilincim, uyuya kalmýþým. Sanýrým  bir saat sonra masa telefonumun sesiyle açtým gözlerimi.  Simya, mülakat için beklediðimiz iki kiþinin geldiðini bildiriyordu. Misafirleri toplantý odasýna almasýný söyledim ve bir sigaralýk zamanda kendimi o ana getirip ayýldýktan sonra, aðýr adýmlarla odamdan çýktým ve Simya’nýn giriþteki küçük odasýna daldým. Yeni yeni kullanmayý öðrendiði bilgisayarda, yapmasýný istediðim kayýt iþlerine çoktan giriþmiþti bile. Birden, “Bu akþam kaybolma bir yere, seni bir yere götüreceðim.” Dedim. Baktý gözlerime, önce ne olduðunu ya da bunun nasýl bir teklif olduðunu anlayamadý, ya da iþin doðrusu benim nasýl tuhaf biri olduðumu çýkarmaya çalýþýyordu zavallý kýzcaðýz. “Çok mu acil?” dedi, “Bugün olmasa?”  “Ne iþin var ki?” dedim. Güzelimin, meðer alýþveriþ yapma ardýndan aile gezmesi gibi masum planlarý varmýþ. “Unut kendi planlarýný, oyunbozanlýk istemem.” dedim. “Sizinkilere mesaiye kaldýðýný söylersin. Ýþimiz uzun sürmeyecek.” Sessiz kaldý, ve ben geldiðim gibi, yine aðýr adýmlarla odasýndan çýkýp toplantý salonuna yöneldim.