bu lacivert gecenin içinde,
oturup sessizce
hüzne bulanmýþ bekleyiþimle
seni aradým hep ay yüzlüm... gölgeni aradým,
her baktýðýnda orada olacaðým, gökyüzünde derken
inandým sana bir kere,
 
toparlayýp sevgilerimi uðruna ölürcesine
attým kendimi yürek sesimin peþine
attým körü-körüne
karanlýðý kimse sevmez sevdiceðim,
hele de umudu tükenince
 
çýkacaktýn karþýma
her el salladýðýmda
yýldýz olup kayacaktýn avuçlarýma
hani hep yanýmda çok yakýnýmda olacaktýn
nefesim kadar benimle
 
anladým yine kapandýn altýn kafesine
o ketum, o tenezzülsüz hallerine
ve ben yaralý kuþ gibi çýrpýnýrken,
kolu kanadý kýrýk düþlerimle
sen kendini sana kilitle… beni yine düþünme
 
oysa ben
sessiz çýðlýðýma tutunup
koþa koþa gel diye
hangi dileði umuda baðlamadým ki gecelerce
 
dualarým hep sevgimize
her açýp kapadýðýmda
karanlýklarý,
sessizliði ,
sensizliði doldurma gözlerime
 
imkansýza sýðýnýp
alýp baþýný bu kadar dönülmeze gitme
dokunacaktým hasretle hayalinin dokunulmaz tenine
üþümesin yüreðim diye
yalnýzlýðýmý örtecektim geliþinle
 
gelmedin ya yine
ne olur bari bu gece
rüyalarýma gel de sarýl
bir kere daha inanayým sana
hayalini de bu kadar aratma sevdiceðine

daðlarkýzý