Gül kokuyordu avuçlarý,kar sýzýsýna inat,

Gözleri düþtü  gözlerime,yorgun, yýpranmýþ bitah,

Bir yol sinmiþti ki  üzerine,biraz ümit, biraz hasret, biraz tuhaf,

Biran unuttu sanki ,gögsünde þýkýþýp kalan ne sevdaydý, ne de aþk. 

Suskun geceler vardý þakaklarýnda,siyaha vurgun ay gibi,

hem gümüþ hem alaca, hemde ak.

Dudaklarýna götürdü sonra parmaklarýmý,ellerimi avuçlarýna alarak,

Bir þarký fýsýldadý usuldan,yüreðimi yüreðinden kopartarak.

Kaybolmuþtuk boþluðunda zamanýn,arýyorduk kaybolmuþluðumuzda,

Kimdi bize en yakýn, kimdi bize en uzak.

Neden bizi kimse aramýyordu, oysa biz ne kadar geç kalmýþtýk,

Korkuyorduk, bir birimizden cesaret alarak.

 Ýçimdeki mühebbet cümle, ya  o an çýkmalýydý,  yada çýkmalýydý artýk.

Ölüme gibiydi, kayýtsýz þartsýz susuþum

.

 Özlemin bittiði yerde baþlýyordu ayrilýk

Biliyordum artýk.

Ümit SEYHAN