AKÝF’ÝN MEKTUBU

Umudum var, diyenlere…

“Ay uðruna, hilal uðruna: baðýmsýzlýk adýna saçýlmadýk ýþýltýlar, penceremde parýltýlar ne edeyim?”

  Bu gün de kapalý, gözleri yýldýzlarýn, kalplerse yamalý… Gene bir kalabalýk, topluca aydan ayrýlýk… Bu gün de çýkmaz sokaklarda, çýkmazlardayýz. Bu gün de görüyor gözlerimiz, hali yaman ya da tarifi akla yaban ayý. Oysa geceleyin, sokaða çýktýðýnda, gecenin mahzun karanlýðýnýn hýçkýrýklara boðuk aðlayýþlarýný, can verircesine haykýrýþlarýný duyanýmýz; kulak verenimiz belki var, belki yok; orasý meçhuldür, þüphesiz!

Acaba var mýdýr yine, bir hilal uðruna nice güneþin batmasýna, sonu beyhude olsa da inatla ulumalardan ötürü tedirginlik duyulmasýna yüreði el vermeyen bir baþka Akif daha; acaba böyle bir Akif’i bilenimiz var mýdýr?

“Var mý, þimdi, var mý?” diye soruyorum þu, gözlerimin önünü çepeçevre saran, büyük bir huþu içerisinde bana kulak verenlerin huzurunda, þu kemikten yýðýnlara ve Akif’in, Türk gençlerini, oðlu Asým’ýn gözünde bulduklarýna; zamanýn layýkýyla paslanmakta olan zihinlerine hükmettiklerine:

“Asým’ýn nesli, Akif’in nesli, Akif’in nesli ise þu hilalin nesli deðil miydi?”

  Hele, o nesil ki güneþinin parýltýlarýyla bile gökte þuursuzca uçuþan martýlarýn gözü þavkýmadý. O ay ki istiklaliydi, güneþiydi, þakaklarý parýl parýl parýldayan, yüreðiyle yol bulanlarýn.

 Þimdi, þakaklarýnda bir ýþýk ve omuzlarýnda güç bulan þu Asým’ýn nesline ve Türk’ün kahraman ordusuna Akif’in diliyle sesleniyorum:

“Üzülme, sen hiç endiþe ve merakta kalma! Þafak kýzýllýðý içinde bir alev gibi dalgalanan þu al bayrak, elbet, bu gün dalgalandýðý gibi ileride de dalgalanmaya devam edecektir. Çünkü o bayrak, gözü esaret, sýrtý çimen yüzü görmemiþ bir pehlivan gibidir; yerinden indirilemez ve hiçbir þekilde esir edilemez.

Güneþ battýktan sonra ve sabah güneþ doðmadan önce, ufukta beliren her kýzýllýk, cephede ölüme; ancak bayrak altýnda sonsuz bir huzura erenlerin diriliði ve bu milletin damarlarýnda akan kanýdýr, hayatýdýr. O hayatla mutlu olmak ve bu günlerin sefasýný çekmek de ancak bana ve milletime ait bir haktýr ve sen, bu hakkýna sahip çýkarak mesut ol, kuvvet ve kudret sahibi ol, gücünü veren ise Hak’týr, onun için onun gölgesinde ol!

Sakýn, kaþlarýný çatma! Ne dudaklarýn bükülsün, ne boynun eðilsin ne de yüzün asýlsýn. Hadi ey nazlý hilal, sen gül, bir kerecik gülümse!

Aman Allah’ým, bu ne heybet, bu ne korku ve ululuk?

Ama þaþkýnlýða ne lüzum, hak etmiþtir, kazanmýþtýr ve Allah’a kulluk ettikçe yabancýlara esir, baðlý veya çok muhtaç bulunmamýþtýr. Yine de sen böyle durma, bu senin duruþun olmamalý. Yoksa senin uðruna dökülen kanlar helal olmaz. Onun için böyle durma. Çünkü ancak bu helallik, Allah yolunda ilerleyen bir milletin hakkýdýr.

Tarihin ilk devirlerinden bu yana esir edilmedin sen, ne batýya ne de baþkasýna. Sýnýr tanýmadýn, tanýmadýk; ama ne gurur ki sýnýr boyu vatanýmýz var.

Hiç kimse bizi esir edemez. Bunu düþünmek ancak çýldýran; aklýný yitiren bir kiþinin iþi olur. Baþka türlü olsa da çok þaþýrýrým zaten.

Yerimde duramýyorum, artýk bir þeyler yapmak istiyorum. Batýnýn ne kadar gücü olsa da namertçe, benim iman dolu þu yüreðim gibi vataným, milletim var. Vatan sevgisiyle kalpleri coþan þu milletimin önünde kim durabilir ki?

Aman… Býrak, baðýrsýn, o kadar köpek gibi ulusun dursun. Medeniyet getireceðini iddia ettiði söylevleri ve propagandasý ile doðudaki insanlarý, milletleri kendisine esir eden ve onlarý sömüren Avrupalýlarýn yalancý, vahþi ve sahte medeniyetidir artýk bu. Böyle olduðu içindir ki, bu medeniyet, artýk azgýn bir canavar gibi saldýrýyor ortalýða. Ama sen gerekirse siper et gövdeni, bedeninle cephe al onlara. Böyle yap ki dursun bu saçma sapan ve manasýz düzen ve biraz bekle, sabret, elbet bir gün sana tanýnan günler gelecek ve hak ettiklerini alacaksýn. Ama bu, ya yarýn gibi yakýn bir zamanda ya da belki de yarýndan da daha yakýn bir zamanda olacak. Onun için, sen o günü avuçlamak için her daim tetikte ol ve bastýn yerleri sadece bir toprak parçasý olarak düþünme. Senin için bakmaktan çok, görmek önemlidir ve sen, toprak altýnda yatan þu binlerce kefensiz þehitlerini düþün, onlarý sakýn unutma! Çünkü sen, dini, vataný ve namusu için savaþarak ölen þu Müslüman askerlerin oðlusun, torunusun, evladýsýn. Onlarý incitecek ve üzecek bir hataya düþme sonra hepimize yazýk edersin. Sana sesleniyorum: sakýn, verme bu cennet güzelliðinde olan vatanýný, dünyalar kadar kýymetli olaný sana vadetseler de. Hem bu cennet vatan için ne deðmez ki, ne feda edilmez ki? Allah þu caný, sevgiliyi, her þeyimizi alsýn; ama yalnýzca þu vatandan ayrý býrakmasýn bizi!

Ey Allah’ým senden isteðim, dileðim þudur ki; camilerimize, ibadetgâhlarýmýza yabancýlarýn, namertlerin eli deðmesin, zarar veremesinler inancýmýza. Çünkü þu ezanýmýzda “Eþhedü…” diye baþlayan cümlelerde; yani ezandaki þehadet cümlelerinde senin birliðin ve biricik peygamberimiz Hz. Muhammed’in peygamberliði, senin elçin olduðu bildirilmektedir. Bunlar ise Müslümanlýðýn “temel” inançlarýdýr ve bunlar zamanýn sonuna, kýyamete kadar korunmalýdýr. Ancak bunlar hakkýyla korunduðunda yüreðimizde bulabiliriz iman coþkunluðunu. Ancak o zaman zihnimiz boþ bir þekilde sana ibadet edebilir, þükrümüzden aþkla ve içimiz rahat bir þekilde senin huzurunda alnýmýzý yere koyabiliriz.

Ya rab, bizi sana en yakýn olanlardan eyle. Artýk her silah sesini duyduðumda ve kardeþlerimin vücudunda silah yaralarýnýn açýldýðýný görmek ve düþünmekten dolayý fazlasýyla üzülüyorum. Bir de bunlara analarýn gözyaþlarý katýlýp sel olunca bunlara dayanacak, sitemimi duyuracak gücü kendimde bulamýyorum. Büyük bir karanlýk ve umutsuzluk içerisindeyim. Vatanýmýn halini gördükçe ben de gözyaþlarýmý tutamýyorum. Bu dünyadaki varlýðým sadece bir gölgeden ibaretmiþ gibi hissediyorum. Sitemimi en iyi, kalemim ve dizelerimle dile getiriyorum; ama baþkasýný da yapamýyorum. Biliyorum, bir gün þu bedenim kaldýrýlacak sonra cesedim topraða verilecek. Belki o zaman kýymetim bilinecek ve þu cisimsiz ruhum manevi göklerin yüce bir katýna ulaþacak. Ama ben kendimi deðil, bu milleti dert ediyorum. Bu milletim yaþasýn, milletimin huzuru ve özgürlüðü devam etsin, daim olsun istiyorum.

 Ama ey bu vatanýn kahraman ordusu ve bu bayrak altýnda yaþamýný sürdürenler ve ey bayrak! Durum böyleyken, sakýn durayým demeyin. Þafak vakti gökteki kýzýllýkla can, bu vatan uðruna kan akýtmýþ þehitlerimizle kan buldukça hayatlarýmýz, sadece sen dalgalan, ey þanlý hilal! Gerisini dert etme, altýnda nice soluksuz neferin, belinde tam baðýmsýz; o altýn kemerin oldukça, sen bükme dudaklarýný.

Artýk dökülen kanlarýmýzsa hepsi helal olsun, deðsin artýk nice þehidin kanýyla topraklarý sulamamýz. Nice dert, nice bela gördük, nice savaþ gördük, artýk deðsin bu çabalarýmýz ve son bulsun yalpalanmalarýmýz.

Sen hiç merakta kalma ey þanlý bayrak! Aklýndan yok olmak, kaybetmek diye bir þeyi bile geçirme. Merak etme, sen ve þu hilalimiz varken, sonsuza kadar bu millete, yok olmak, diye bir þey yok!

Her þey, her yapýlan ve en baþta özgürlük, artýk hakkýdýr bu milletin, artýk hak etmiþtir bu bayrak altýnda yaþayanlar bunu. Artýk her þey, Allah yolunda ilerleyen bu milletin hakkýdýr.

Akif’in diliyle ancak bu kadar seslenebildim ve sonra, istiklal uðruna Akif’in elinin tersiyle ittiklerinin, yüreðiyle geri çevirdiklerinin sahte gülümseyiþleri ve yapma parýltýlarý gözlerimin önüne geliyor. Þimdi, bir daha soruyorum, söyleyin bana:

“Ay uðruna, hilal uðruna: baðýmsýzlýk adýna saçýlmadýk ýþýltýlar, penceremde parýltýlar ne edeyim?

Ah, ah, ay! Seni kara kaplý defter gibi kuytulara saklamaya çalýþtýlar. Geceyi aklayýp pakladýlar. Ay, ay! Gine de her an, ýþýðýnla beslenen yarýnlarýmýzýn, sana dokunabilmek için yüreðinde umudu var!

 Umudum var, umudumuz var!

KENAN TABAN