Kalemim bugün beni,çocukluðumdaki incir aðacýnýn gölgelerine
attý.A a a arkadaþlarým da orada,incir aðacýnýn gölgelerinde.

Kocaman yapraklarýnýn arasýnda incir meyveleri.arkadaþlarým incirleri toplamaya ,bende yapraklarýný yolmaya çalýþýyordum.
Ellerim incirlerin acý sütünden yanýyor olsada hergün mutlak
yoluyordum ,bir kutu da kibrit,annem görmeden tabi;aðacýn altýnda oturup çantalar,sepetler,þapkalar yapardým ve saatleri
mi alýrdý.Öyle düzgün ve itinalý çalýþýrdým ki ..kibrit çöple
rinle tuttururdum ve çok saðlam olurdu.

Arkadaþlarým da hep beni seyrederlerdi,of çabuk bitir benim çantamý,bana sepet yap dedikleri sesler hala kulaklarýmda kal
mýþtýr.Ellerim iyice usta olmuþtu,incirlerin altýnda olduðum
bir gün,daha deðik bir sepet yapýyordum ,çiçekli sepet yapýp
içine ballý incirleri koydum.O kadar güzel olmuþtu ki,vermek istemiyordum arkadaþýma .Çok yalvardý ..ben de annene götürür
sen sepet senin dedim de, içim eriyordu en güzelini yapmýþtým;
sepeti verdim arkasýndan bakýyorum daha bahçenin köþesine gelmeden incirleri yiyiyordu,koþtum yanýna seni kandýrdým dedi.

Hepsini yediði gibi sepetimi de parça parça yaptý,neden kop ardýn sepetimi bir daha sana hiç birþey yapýyacaðým..sen ne aptalsýn o çanta incir yapraðýndan çanta mý o ! Ben ki saatlerimi harcamýþ bende annesine götürecek diye çok heyecan
lanmýþtým ; arkadaþýmýn annesi beni çok severdi sarý kýzým diye, mutlu etmeyi düþünmüþtüm annesini.Birde incir yapraklarýnýn acý sütü
elimi çok yakmýþtý ,ellerim kömürcü çýraðý gibi kara olmuþtu.

Aslýnda bu yapmýþ olduðum çocukça,çocukluk tasarým ve sanat tutkumu anlayamamýþlardý. Meyer beni besleyen incir meyvelerinin , kurs gördüðüm yapraklarýndan mezun olmuþum ..!
Hey gidi incir aðacý hey..Ýncir aðacýnýn gölgeleri çok serin
olur da ,ýsýttý çocukluk anýlarým ..!
Oya GEdik
Anýlar...