Ne tuhafsın kardeşim
Ansızın yağıp geçmiş
Kendi halinde bir yağmur
Üstüne alınmışsın
Bu nasıl bir gurur
Ayı günü bilmez gibi
Nisana çıkışıp
Azıcık ıslanmışsın
Bir ara yukarı bakıp
Görünce masum bulutu
Belki gözyaşı saklı diye
Günahını almışsın
Bir ara gece yarısıymış
Şairler toplamış güya
Kalanlara uzanmışsın
Kolun yorulunca
Nerden geldiyse aklına
En sağlamından bir küfür
Önce orda dikilen mehtaba
Sonra yıldızlara saydırmışsın
Bir ara bomboş avucuna
Belki düşen olur diye
Orada sabahlamışsın
O nasıl umuttur öyle
Ne tuhafsın arkadaşım
Bir sonbahar akşamı
Üstünde ince bir gömlek
Tutmuşsun bir ağaca
İsmini kazımışsın
Güya unutmuş acısını
Yaprakları damla damla
Onu bile ağlatmışsın
Çöküp yere üç saat
Gelir sanmışsın
Bir yaramaz çocuk gibi
Kendini kandırmışsın
Bir kez yoldan geçeni
O sanıp nerdeyse sarılmışsın
Boy pos endam yerinde
Bir cesaretle gitmişsin
Tam dolmuş geldiğinde
Arkasından seslenmişsin
Ayaküstü kısa bir şiirle
Şaşırmış kadıncağız
Esnaf gülüp geçmiş
Üstelik onlara darılmışsın
Ah o ne gurur öyle
Bir kez aramamışsın
Dr.süreyya önder