Hayat mý anlamsýz yoksa ben mi diye düþünürken

Gözlerdim Þehrin en yüksek binalarýný.

Düþlerdim boþluktaki huzuru ve özgürlüðü..

Ama varýrken bu zevke , kýsa mesafe bir uçuþ misali

Baþkalarýnýn uzun uzun seviþmesine neden olacaktým hayatýn zevksiz kollarýnda..

Ýþte dalmýþken bu düþüncelere, sen belirdin bir gün masumca..

ilk baþ önemsemedim tabii, kimdin ki sen? Neden ki yani..

Ne farkýn vardý? Ama yine de belli belirsiz her gün daha derine kazýnýyordun..

Aklýmda ve kalbimde.. hem de ben farkýna varmadan ve tabii ki sen de..

Gel zaman git zaman bilinç altýma kadar indin.. Aþýrý dozda sen arzuluyordu vücudum

Gerçekliðime deðil sadece, rüyalarýma bile kilit vurdun..

Hepsi sadece senindi.. Anlamsýz.. Ama benim için bir o kadar anlamlýydý hayat..

Artýk her þeyiyle dokunuyordu bana, sen dokunur gibi.. Her þey senle olu verdi birden. Sanki ol dedin de oldu, tövbe haþa.. Ama bir tek sen dokunmuyordun bana gerçekte..

Artýk zihnim dayanamaz olmuþtu senin bu sahte gerçekliðine.. Senin ona sahip olduðun gibi o da sana sahip olmak istiyordu ama harbiden.

Ama küçük bir sorun vardý, seni hayalden gerçekliðe taþýrken tamamen yok olabilirdin..

Bu da benim senle yarattýðým o inanýlmaz, tavþan deliðindeki harikalar diyarýmý bir o kadar karartýrdý.. Aldýðým her nefes bedenime saplanan bir kara mýzrak olurdu ve ucundaki zehirle her giriþinde damarlarýma umutsuzluk býrakýrdý. Kalbim yorulurdu o yoðun umutsuzluðu pompalamaktan..

Neyse dedi tekrar aklým, yine de seni gerçek kýlmaya deðerdi.. Kuþandý rollerini, takýndý rahat tavrýný ulaþtý sana.. Çok hazýrlýklýydý, ya da öyle sanýyordu. Ama yüreðim aklým kadar hazýrlýklý deðildi galiba.. Çünkü içten içe öyle vuruyordu ki bana, kaburgamý parçalamasý iþten bile deðildi..

Sen saf ben senden saf baþladýk konuþmaya.. Ýlk baþta tabii ordan burdan..

Ama sen de meraklanmýþtýn artýk neden çaðýrdý ki bu adam..

Ben de napiyim söyleyiverdim birini sevdiðimi.. Çünkü beklesem yüreðimin susmasýný, kýyameti getirir yine de konuþamazdým.. Ama muhabbet uzadýkça daha dayanýlmaz hal alýyordu çarpýntýlar.. Sanki kendime verdiðim tesellileri duvara söylüyordum, gönlüm beni duymazdan geliyordu.. Derken bu kadar baskýya dayanamayan ben söyleyi verdim 'Sen' diye birden, seeeeennn.. Evet o, deðil, bu deðil, bu deðil.. Þu olamaz seeen..

Artýk sen de heyecanlýydýn ama benim kadar olamaz.. Yüzünde korku, utangaçlýk ve mahcubiyet okunuyordu.. Galiba bu yüzden sevmiþtim seni.. Ben ise bir kolu kopmuþ cengaver misali hala savaþýyordum.. Öyle bir baktýn ki ama yüzüme kalbim birden vaz geçti paralanmaktan.. Unutursun dedin.. Kimseye söyleme dedin.. Dedin de , noldu sanki.? Kendimi o anda saydam bir sis bulutu gibi hissediyordum.. Vardým ama olmayan bir þeyden daha çok yoktum aslýnda.. Ne hislerim vardý, ne düþüncelerim.. Üzgünmüydüm neydim tam anlamadým.. Ama burda bitmemiþti. Gün be gün her þeyi daha iyi anlýyordum.. O an üzülememiþtim bile.. Öyle bir hal almýþtým ki ne acýyý ne tatlýyý, ne gurbeti ne hasret ne de en ufak bir sevgiyi.. Hatta seni bile.. Tüm gerçek seni bile, sanki biri omuz atsa daðýlýp havaya karýþacaktým..