İçi boş torba bir zaman
kanatlarında akşamın
nakışlanıyor firari bir suça
kanyağın sıcağı dolaşıyor kanımda
yırtıyor geceyi körpe gerçekler
aşınıyor sonsuzluk
can çekişiyor hayaller.

Kaydedilmiş yankının 
tohumudur toprağın gizinde
talan bahçesine filiz veren
yaralı çiçeği silkeliyor rüzgar
çekiyor yayını
gerçeğin sonsuzluğunda.

Dut lekesi gülümsemeler
şahadet kuyusudur 
öznesinde inancın
dikenler üstünde aşk
buğusunda can veriyor
toprağa potasında yüreğin.

Yanmış şiir eskizlerinin yarısı
savrulan tozlar
yakıyor gözlerimi
dolanıyor vahşi acılar
çiçek oyalı tülbent
gibi boynuma
yastığımda demleniyor
hüzünlü dizeler
sallıyorum zamanın kollarında.

Duyguların iktidarı ayaklanıyor
içimizdeki yolculuğa
döküyor olanca renklerini
ağacı olmayan boşluğa
aşk mevsimi sızıyor
dağılıyor yaprak rengi 
pembe iklimlere 
eyliyor sefer
sızıyor yeni biR bahara
aşk harflerini çeken 
geyikler
uykunun tapınağında...

Ferda Özsoy