“Sen beni benim seni sevdiðim kadar sevmedin, hatta sen beni hiç sevmedin” deme bana!
Ben ya hiç âþýk olmadým ya da zaman aþýmýna uðradý aþklarým.
?
Sürekli seni düþündüðüm de oldu,
Tüm planlarýma seni kattým
Fakat;
Yerden kesilmedi iþte ayaklarým...
Baþka bir zamanda, baþka bir mekanda yaþamak isterdim seni
Ben ayaklarýmýn yerden kesilmesine izin verirken,
Þartlar daha farklýyken,
Bir gökdelenden atlamaya hazýrlanýrken,
Ýþte öyle bir zamanda
Tutmaný isterdim beni.

“Sen hiç yazý yazmadýn” deme bana!
Yazamadýysam da çok kere geldi kalemimin ucuna,
Hani aðlamak istersin hýçkýra hýçkýra,
Gözyaþlarýn bir türlü akmaz ya,
Çok düþündüm, istedim de
Dökülmedi sözlerim bir beyaz kaðýda...
Yine de;
Senin bana yazdýklarýný okudum hep,
Hâlâ okuyorum,
“...tuzsuz suyla avuturken parmaklarýmý ve
yakmasýn diye anýlarýmý,
yani avuturken geride býraktýðýmý düþündüðüm
en melek vakitlerimi,
seni getiren rüzgâra mý, denize mi,
evrene mi þükretmeliyim?” demiþsin ya,
Ýþte ben de öyle,
Þükretmek isterdim.

“Hayatýmý sana adayan bir adamým” deme bana!
Seni anlamadýðýmý düþündüðünü biliyorum ve
Gitmek çok daha zor oluyor inan,
Kýsacýk ömür yeter mi onca hayâle?
diye düþünürken ben,
sen geriye kaç gün kaldýðýný düþünmeden,
izin verirdin kelebek olmama...
Seni sevmeyi beceremedim sence,
Bense bu kadar zor olmasýn isterdim,
Kelebek özgürce uçar ya,
Ýþte ben senin tutsaklýðýnda
Kelebek olmak isterdim.