Yaþamý güç kýlan saatlerden biriydi belki de. En hakikatli rolleri üstlenerek, riyasýz ve bedelsiz yollara düþmenin tam zamanýydý. Kutsallýk kadar baki olmalýydý onuru ve gururu. Karmakarýþýk tonlar kuþatmýþtý bedenini. Yýðýnlar depoluyordu zehrin en acý tadýný içine çekerek. Gitmek kadar zordu acýlarý sarmak. En dokunaklý küfürleri duymazlýktan gelmek... En dil yakýcý þaraplarý bir nefeste çekebilmek. Acý bir lokma gibi hatýralarý büyütmeden gelirse beklenen an, acýlar azalacaktý sanki.
Kimse gökyüzünü kurþuna dizmiyor. Kimse yýldýzlarý baðrýndan söke söke koparmýyor. Ama denizlere gökyüzünden kanlar damlýyor. Bu kez hýrçýn deðil, bu kez kabarmýyor, kükremiyor. Denizler suskun, denizler an be an batýyor. Çekiliyor içine, dönüyor kendine. Ya daðlar taþlar, yalvarýrcasýna dumanlanýyor. Artýk çok geç.
Gökyüzü isyanlarý oynuyor son kez. Elleriyle koparýyor yýldýzlarý. Bir bir döküyor denizlerin üzerine. Yakamozlarla parlýyor, ahh o yakamozlar. Çýlgýn bir gecede ýþýk saçmak istiyor. Ýþte o an boþalan bulutlarýn ardýndan gökkuþaðý beliriyor. Denizler kýrmýzýyý çekip alýyor içinden. Yanýyor… Ateþe düþmüþçesine için için kavruluyor
dün gece süzülüyordun ayýn þavkýyla
dün gece düþlerin düþmemiþti yara bere içinde
ellerin
ellerin ne kadarda soðuk
üþüyorum
Kirpiklerim gözlerime düþüyor ve gözlerim deniz. Denizler sancýlý, bütün hayallerim sýrýlsýklam, feryatlarým tuzlu. Nefesim daralýyor, koynunda sensizlik çok aðýr geliyor. Batýyorum. Kendimle beraber batýrýyorum tüm denizleri. Koyun koyuna sürükleniyoruz. Kayboluþumuzun öyküsünü destanlara yazýyorum. Geriye kalan koskoca bir hiç, “seni seviyorum” bile diyemiyorum.
Denizler mi gökleri yutmuþ. Yoksa gökler mi denizleri kefene sarmýþ. Bir meçhulde kaybolmuþlar. Ne tabutlar varmýþ ortada, ne mezarlar. Ne geriye yas tutacak insanlar, nede düzenini süren kâinat kalmýþ.

................................................................AZÝME GÜRLEK