Kim kimin umurunda ki !

Derinlerde çýðlýk, gökyüzünden düþüyor umutlar.

Yüklemsiz yaþamýn cam kýrýklarý arasýnda sancýlar bile sancý içinde, ne gören var ne de duyan.

Kirpiklerin nemi de aðýr geliyor kapaklara, feri kalmamýþ bakýþlarýn ve onu ayakta tutan gecelerin.

Ýlk kez eller boþluða düþüyor, kambur kapýda nöbette.

Sýðýnýlan en kuytu yalnýzlýklar dahi göçebe kararsýzlýðýnda, derin darbenin artçýlarý yüzsüzlük tebessümünü kusuyor iþtahla.

Dip denilen giz bu olsa gerekti, film þeridi gibi herþey.

Dalgalarým öfkesinden kayalarýn yüzünü çizmeye baþladý sanki.

Nefes almaya tahammülü kalmamýþ rüzgar gibi savuruyor kendini ve etrafýnda ne varsa.

Keskin sýnavýn ortasýnda sýrattan baþaþaðý bir durum.

Yalancý duygularýn sarmalýnda havlayan tasmasýzlarýn kervanýna çarpmadan,

Çarptýðýnda ölemeden nefes vermek gibi bir þey.

Oysa nasýlda naifti uzaktan duyulan müziðin sesi,

Gün batýmýnda içilen þarabýn sürgün ettiði yalnýzlýklarýn keyfi gibiydi.

Aðlamakta gülmek kadar sevinçli, kýzmakta bir o kadar kucaklayan aþktý.

Gelmiþine yazýlar yazdýran yer çekiminden uzaðým þu günlerde,

Saðýrým kendime, umrunda deðilken umrum salyalarýna notlar iliþtirilen belki de kuduz misali,

Yanýk bir türkünün hayaliyim.

Ayak uçlarýna yýldýzlar kayarken güzel düþünemiyor insan;

Belki zayýflýðýmdan belki de çok güçlü olduðumdan.

Bülent Kaya

05/10/2014/Ýstanbul