Uzun yollarý adýmlamanýn sonunda varýlan, demir kilitli tahtadan geçitler. Kimi zaman insan, demir kilitli kapýdan, zamaný gelmeden geçmek ister. Oysaki bilmez daha öncesinde kendisi için hazýrlanan planlarýn olduðunu. O demir kilitleri olan, kahverengi boyalý, tahta kapýya yaklaþmanýn bu kadar kolay olmayacaðýný düþünemez. Uzatýr zamanýn harmanladýðý aklýný, rüzgarýn aþýndýrdýðý ellerini kapýnýn demir kilidine. Açmayý dener odasýnýn kapýsý gibi bir çýrpýda. Kapýnýn arkasýnda o güne kadar hayal etmediði þeyleri bulacakmýþ gibi. Bulup avucunun içine alacakmýþ gibi. Birden aklý baþýna gelir. Ellerine bakar, hemen bahar kokan beyaz havluya sarýlýr. Ellerini ayný ömrün yaptýðý gibi törpülemeye çalýþýr, sanki ömrün yaptýðýna benzeyecekmiþ gibi. Yapamadýðýný anlayýnca ceketinin iç cebindeki kaleme sarýlýr bu sefer. Aynanýn karþýsýna geçer ve yüzünü çizmeye baþlar ayný zamanýn yaptýðý gibi. Sanki zamanýn yaptýðý o þaheser tabloya benzeyecekmiþ gibi. Bu kez de olmadýðýný anlar,  yinede bir þans diler kendine. Uzatýr baþýný, yanaklarýný okþayan saçlarýyla birlikte. Gözlerini kahverengi tahta kapýný deliðine iliþtirir. Bakar kapýnýn arkasýnda ne var ne yok diye. Acaba aradýðý þey o kapýnýn arkasýnda mý yoksa baþka yerde mi diye? Ne kadar uzatsa da baþýný ne kadar iliþtirse de gözünü kapýnýn deliðine göremez almak istediðini. Çünkü acele ediyor. O hedefe ulaþmak için çabalamayý deðil kolay yolu seçiyor.