Insan her aciyi çekiyor  hayatta,
Ne zaman ve  nerede ?
Ziyarete gelecekleri hiç belli olmuyor .

Ama çekerken de  oturup onlarla,
Çene çalmamali  bos yere  yüz vere , vere ,
Biraz da sirtindan indirip sürümeli yerlerde .

Olacaklardan  kaçilamiyor ,
Tüm çabalarina ragmen 
Ayakta kalabilmek için
Onlara baska isimle seslenmeli,
Boguntuya getirmeli onlari  .

Hep haksizlikla geziyorlar kol kola,
Bile bile,  ipleri ellerine vermemeli 
Davetsiz gelislerinin ayaklarini kesmeli .
   
Agiz birligi etmek lazim cesaretle,
Onlarla bogaz bogaza  gelmek için  
Dise dis adeta
Azdirmadan   arada
Üstlerine bagirarak gitmeli . 

Onlari avundurmali  bazende 
Ama yüzlerini oksayarak degil 
Karsilarina dikilip de  bakarak gözlerine
Ayirt etmeli , 
Kücükleriyle büyüklerinin ölçüsünü  
Karistirmamaya   birbirleriyle
Armagan etmemeli onlara
Zaten kisa olan ömrü bütünüyle.

Çengel takmali  dudaklarina,
Yüzümüze gülmesinler diye
Bazende  gözlerini boyamali 
Konusarak  kendi dillerince
Mutluluk  gözyaslarini gizleyipde
Aldatmali   hüzünlüyüm  diye diye .

Acilari da tattirmali ,
Ruhun onada ihtiyaci var  ama  tadin da .
Yoksa esiginde    hep beklerler açmak için , 
Degisik kapilarini  
Kesmek için açilisa  kurdela..
 
 
Nuran KARACA
21 1 2013  saat 9 45