eski bir İstanbul sokağı
kaldırım taşlarıyla döşeli yerler
her sokak başında emaneten duran
arada yanıp sönen bir elektrik direği
evlerin çoğu tahtadan eski konak usulüydü
ülke yeni savaştan çıkmış yokluk yıllarıydı
soframızda değişmez yemeğimiz tarhana çorbasıydı
giydiğim urbam ya eski ya da yamalıydı
parlak renkli lastiktendi ayakkabılarım
daha çocuk yaşımda atıldım iş hayatına
okutmak istemişti babam
ama ben çalışmayı seçmiştim
ne kadar yanlış karar verdiğimi
yıllar sonra anlayacaktım
hayat bana hep dik durmayı öğretti
mutluluğu hep doruklarda yaşasamda
yine de bir tarafım hep ezik kaldı
babam okuma mı çok istiyor şartlandırmıştı kendini
arkadaşlarına anlatıyordu her gün gözlerinin içi gülerek
oğlum bir gün doktor olacak diye
canım anacım evden çıkarken sırtımı sıvazlardı
Allah zihin açıklığı versin oğul diyerek
aslın da zeki bir çocuktum
ama bir o kadar da haylazdım
içimde ukde kaldı sızlar yüreğim
babamın hayallerini gerçekleştiremedim
ne zaman göz göze gelsek
gözleri nemlenir hüzünlenirdi yüzü ...
Refik
27 . 12 . 2014
İstanbul
(
Maziye Özlem başlıklı yazı
keskin2011 tarafından
27.12.2014 tarihinde sitemize eklenmiştir. Sitemizde yayınlanan eserlerin hukuki sorumluluğu , kullanılan materyaller ve yazının içeriği yazarlarına aittir.İzin alınmadan kaynak gösterilse bile sayfamızdaki eserler başka yerde yayınlanamaz. Eserlerin izin alınmadan kopyalanması ve kullanılması 5846 sayılı Fikir ve Sanat Eserleri Yasasına göre suçtur. )
Okuduğunuz Yazının Site Kurallarını İhlal Ettiğini Düşünüyorsanız, Site Yönetimine Bildirmek İçin Tıklayınız.
