Tam ben pes etmiþken yetiþtin aslýnda yüreðime, her þey bitti derken geldin yerleþtin kalbime. Bildiðim, bilmediðim, söylenmiþ, gizlenmiþ, bütün kelimeler anlamsýzlaþtý seni anlatmaya… Þu kýsacýk zamanda hayattan öðrendiðimi sandýðým, tecrübe edindiðimi sandýðým birçok þeyi beynime tek tek yeniden iþledin sen. Öðrendiðimi sandýðým þeyleri gerçeklerle yüzleþtirerek birçok kez tokat gibi vurdun yüzüme, incindim çoðu zaman, kýrýldým bazen. Daha yeni sana alýþmýþken, ilk kez yere ayak basan çocuðun sevinci misali mutlu olmuþken biranda çekip gitmek de niye?
  

   Her þeyim kayýp gitti birden. Hayallerim, umutlarým, mutluluklarým… Bunlarý düþündükçe gözlerim karardý birden.  sözcükler boðazýmda düðümlendi. Yutkundum, kalbim titredi. Sen hiç hissettin mi karnýnda uçuþan kelebeklerin bir anda öldüðünü? Kalbinin birden kimsesizler mezarlýðýna dönüþtüðünü?
 

    Ben seni ne çok sevdim. Ama sen bunu hiç bilemedin. Benim aþkýma yalnýzlýk kucak açtý. Senin yokluðuna dokundum, içim yandý. Odamýn çýldýrtan sessizliðinde sana seslendim. Yankýsý döndü dolaþtý,  kendi sesim yine bana ulaþtý. Anladým ki sen beni hiç duymadýn.

   En çok neyi isterdim biliyor musun ey sevgili? Seni yazmak yerine yaþamak olsaydý kaderimde, ölüm kederlendirmezdi beni. Doya doya yaþardým seni ve o an ölümsüzleþirdim.