Karanlýkta Yalnýzým 

Uzun zaman oldu. Bedenen olmasa ‘da ruhen yorulduðumu hissediyorum. Kokusunu, tadýný alamadýðým bir dünyada yaþýyor ,amaçsýz bir hayvan gibi sokaklarda dolaþýyorum. Aslýnda hani önümde yürüyen gence imrenmiyor da deðilim iri, saðlýklý, güçlü bedenine raðmen nasýlda tirtir titriyor soðukta. Seine nehrin den geçen yatlara bakýyor ve kimbilir ne düþünüyor.Benim bir hayalim bile yok. Ne kadar acý demi. Ýþte yýllarca insanlarý izleyerek, onlarýn hayallerine imrenerek, onlar gibi aðlamak, onlar gibi sevmek ,aþýk olmak nefret etmek isteyerek yaþadým. Bu duygularý hissetmeyeli o kadar uzun zaman oldu ki, neye benzediklerini bile hatýrlayamýyorum artýk. Bu güzel Avrupa kenti bile beni bu duygulardan herhangi birini hissettirmeye yaklaþtýramadý bile. 
Oysaki baþlarda her þey ne kadar farklýydý .Doðduðumda o kadar masummuþum ki anam bana anlamý kötülük den uzak duran; Affan ismini vermiþ. Eðitimi Yeniçeri dergahýnda tamamladýktan sonra Sultanýmýz Fatih Sultan Mehmet Han hazretleri beni Constantinopolis in Þile bölgesine Týmar beyi olarak atamýþdý. O güzelim deniz kokusunu, tenime vuran güneþi , konaðýmýn bahçesinde ýlýk rüzgarla dalgalanan aðaç dallarýnýn çýkardýðý hýþýrtýyý hala unutamýyorum. Yine anam saolsun beni Açel ya ile orada tanýþtýrdý. Çok sevdik birbirimizi. Bazen öpmezdim karýmý. Onun yerine burnumu yanaðýna deðdirip koklardým. Teninin sýcaklýðý, kokusu o denli hoþuma giderdi. Çok geçmedi iki tane güzeller güzeli kýz verdi bana Bedia ve Banu. Evim, uþaklarým, karým, kýzlarým ile renkli mutlu sýcacýk bir yaþantým vardý. Hayatým da güzel olan herþeyin kaderin bir pençesi ile daðýlacaðýný nereden bile bilirdimki. 
1470 yýlýnda çýkan veba, sel gibi önüne çýkan herkesi aldý götürdü. Tabiki bu hastalýktan nasibimi bende aldým .Keþke ben hasta olsaydým, ama ihale karým ve iki kýzýma çýktý.Cenazelerine eksik olmasýn sultanýmýz bile geldi. O günden sonra hiçbir þey eskisi gibi olmadý. 10 yýl kadar mutsuz ve amaçsýz yaþadým.Hiç unutmam bir kýþ günü gördüm onu. Arnavut kaldýrýmlý birbirine bitiþik kerpiç evlerin önünde titreyerek yürürken karþýma çýktý. Gece zifiri karanlýktý karlarýn üstünde durmuþ öylece bana bakýyordu. Donuk dimdik duruyordu. O kadar zarif o kadar güzel bir kadýndý ki bir an soðuktan ölüp cenete düþtüðümü ve bir cennet hurisiyle karþýlaþtýðýmý zannettim.Bir han na girene kadar takip ettim onu çýktýðý odaya çýktým kapý açýktý içeri girdim.Bu olaylar okadar uzun zaman önce olduki o güzelim hatunun yüzünü bile hatýrlamýyorum þimdi. Ama kulaðýma eðilip bana söylediði þeyi hiç unutmadým.Kollarýyla kaçamayayým diye beni sardýktan sonra kulaðýma fýsýldadý. “Seni seçtim ve sana bir sýr vereceðim” Sabah uyandýðýmda yanýmda yoktu ancak deðiþtiðimi hissettim. Artýk karýmda kýzlarýmda okadar önemli deðildi, Boynumun arka kýsmýnda bir yara vardý çok aðrý yapýyordu ancak kendimi çok saðlýklý hissediyordum ne mutluydum nede mutsuz 
çok açtým susuzdum han görevlisinden yemek istedim ama yediðim açlýðýmý içtiðim susuzluðumu geçirmez olmuþtu .Ancak Han içindeki herkesi öldürüp kanlarýný içtiðimde anladým ne illete dönüþtüðümü korkmuyordum ama kaçmak mantýklý geldi.Lakin kapýdan çýkmaya çalýþýnca tek zayýflýðýmýn güneþ olduðunuda acýlý bir þekilde öðrendim. 
Aradan tam 542 yýl geçti tabi her þeyi tam hatýrlýyamýyorum.Ancak þundan eminim o gün o kadýnýn bana verdiði sýrrý baþkalarýyla paylaþma zamaným geldi.Önümde yürüyen ve soðukta titreyen bu genç güçlü adam benim seçilmiþim olacak.Benim sýrlarýmý paylaþacak. 


MEHMET BURAK YÜKSEL