Bin dokuz yüz altmýþ dokuz ya da yetmiþ yýllarýnýn baþý. Mahallede ilk televizyonu biz almýþtýk. Alman malý Telefunken marka hem de siyah beyaz. O zamanlar renkli televizyonun esamisi bile okunmuyor. Babam kutusundan çýkarýp da sehpanýn üstüne koyduðu zaman, annemin, kardeþimin ve benim yüreðim pýr pýr etmiþti, tepeden týrnaða heyecan kaplamýþtý her tarafýmýzý...


Hayatýmýzda buna benzer bir þey gördük dersek, o da sinemadýr ama ona da kýrk yýlda ya bir kere ya da iki kere gidilir. Meraklýlarý bilirler, aslýnda televizyonun dünya piyasalarýnda at koþturmasý bin dokuz yüz otuzlu yýllarýn baþýna denk gelir, her ne hikmet ise bize yaklaþýk kýrk yýl sonra gelmiþtir. Yani Türkiye Cumhuriyetinin kurucusu Mustafa Kemal Atatürk bile görmemiþtir televizyonu...


Neyse lafý uzatmayalým sadede gelelim. Biz bu Telefunken adlý arkadaþý alýp da evin baþköþesine koyunca, en baþta biz de, sonrada mahallede ki komþularda bir heyecan bir heyecan sormayýn gitsin; ya da sorun sorun ben anlatayým o tarihteki televizyon ile olan teþrik-i mesaimizi. Sokakta herkes bizi iþaret ediyor parmaklarý ile ''Vay be bayaðý zenginmiþ bunlar baksana televizyonda almýþlar.'' Sanki uzayýn derinliklerinden dünyaya uzay gemisi ile yabancý bir cisim gelmiþ o da bizim evin salonuna düþmüþ. Komþular bir seviniyor bir seviniyor, zannedersiniz Ankara düþman iþgalinden kurtulmuþ, o derece. ''Size ne oluyor kardeþim televizyon geldiyse bize geldi.''


En baþta karþý komþular, sonra sol yanda ki komþular, daha sonra sað yanda ki komþular, sað yanda ki komþularýn bir yanýnda ki, iki yanýnda ki komþular, liste uzayýp gidiyor. Hep beraber önce bir kahve içmeye geldiler. ''Hay Allah bak nereden de çýktý bu kahve içmeler, bu bize gösterilen ilgi, daha önceleri selam bile vermezdiniz sokakta.'' Eee o kadar gelmiþler, evde de televizyon var en alman markalýsýndan, þimdi davet etmesek ayýp olur adamlarý, kadýnlarý, çocuklarý, þanýmýza yakýþmaz bir kere... ''Eee hadi buyurun kardeþ hep beraber bakarýz azýcýk bu þeytan iþi merete, salon geniþ nasýlsa.'' Ellerimizde çekirdekler, yanýnda soyulmuþ elmalar, portakallar, bir ara evin hanýmýndan gelen çay ikramlarý, deðmeyin gitsin keyfimize...


Ýlk zamanlar yayýn haftada iki ya da bilemedin üç gün, o da gece saat yirmi dörde kadar sonra Ýstiklal Marþý ile ve bir manga askerin yürüyüþü ile Anýtkabir'de ki Ata'mýza da selam çakarak kapatýrýz televizyonu. Ertesi gün olur komþular yine cümbür cemaat biz deler, babamdan önce eve gelmiþler salona kurulmuþlar, babam eve geldi mi surat ben diyeyim bir karýþ siz deyin beþ karýþ, adam haklý ''her gün her gün de gelinmez ki birader.'' komþular nerede ise yatýya da kalacaklar...


O sýralar Türkan Þoray'lý, Cüneyt Arkýn'lý, Kartal Tibet'li, Hülya Koçyiðit'li Türk Filmleri pek revaçta. Çoluk çocuk televizyonun karþýsýna geçiyoruz, geçmek ile de kalsak iyi, hüngür hüngür de aðlýyoruz, aman kimse görmesin gözyaþlarýmýzý. Daha o zaman kaðýt mendiller piyasaya çýkmamýþ, annem de bizlere bez mendil yetiþtiremiyor. Biraz büyük aðabeylerimiz bizler ile alay ediyor ''Aðlamasana aðlamasana oðlum, aðlýyorsun iþte, gördüüüm gördüüüm bal gibi aðladýn yalan söyleme.'' sýkýlýrýz, bunalýrýz ''Ne aðlamasý abi ya esnedim de gözlerim yaþardý esnemekten, esnemekten.'' gibi muhabbetler var aramýzda...


Bazen arkadaþlar ile aramýzda espri yapýyoruz '' Oðlum biz de ki televizyon renkli, sizin ki de renkli mi?'' arkadaþ biraz duraksýyor, þaþýrýyor '' Ben gördüm oðlum sizin televizyonu ne renklisi, sizin televizyon bal gibi siyah beyaz.'' espri gelir peþinden ''Tamam oðlum iþte siyah ile beyaz renk deðil mi onlarda renk ne olacak ki hem de ana renkler''


Sevgili komþularýmýzýn bize televizyon seyretmek için böyle gelip gitmesi yaklaþýk yedi sekiz ay kadar, belki bir sene kadar sürdü. Bayaðý sýkýlmýþtýk o dönemde. Düþünsenize, ev de her gün onlarca kiþi misafir, hem de sürekli yedi sekiz ay peþ peþe durmaksýzýn. O sýralarda babaannem ve halam da bizler de kalýyor. Bazý günler laf ile televizyonun bozulduðunu söyleyip tamire gönderiyorduk ve salona geçip de rahat rahat ailecek izliyorduk. Rahmetli halam seve seve yapmýþtý bu komþularý kapýdan gönderme iþini. Sonra da perdeleri sýký sýký çekerdik ki komþularý atlattýðýmýz anlaþýlmasýn. Bir müddet sonra ülkede yaygýnlaþmaya baþlayýnca televizyon, herkes gücü nispetinde sahip oldu ve biz de derin bir oh çektik. Ýþte böyle siyah beyaz günler vardý hayatýmýzda güzel ama siyah beyaz günler...