Ýlk aþk

          Bütün gününü sanki heçnə olmamýþ kimi yaþayarsan...  Günün heç bir saatýnda ötən günlər düþməz yadýna, ya da zaman olmaz ötənləri yaddaþýnýn ələyindən keçirməyə... Nəhayət axþam düþdümü, yazý masanýn arxasýna keçdinmi, gecənin koynundan boylanan ayla birlikde, çox çox uzaqlardan boylanar acý hatiralar... Evet, məhz acý. Ýstər iyi günlər olsun, istərsə də kötü günlər, keçmiþə qovuþdusa acý hatýraya dönüþür...

          Benimse, danýþacaq elə çox hatýralarým yok...  Mövzularýmýn tükəndiyi zamanda, kalemim yavaþca pýçýldadý kulaðýma: “deyəsən axý, ondan yazmaðýn vaxtýdýr... O sənin ilk eþqin, ilk sevgindir...”

          Ýlk sevgidən yazmaða baþladýmsa, yeni nəsə gözləməyə dəyməzdi - bütün ilk aþklar aynýdýr, talesizdir, bahtsýzdýr... Ýlk aþk kovuþmaq üçün deyil ki... Bütün ilk aþklar gələcəkdə torunlara konuþmaq için mövzu rolunu oynayýr,  ya da benim kimi: mövzu bitdimi ilk eþqin qara taleyini köçürməyə baþlayýram að kaðýzlara...

          Zaman boðazýmýza keçmiþ bir kəndirdir, doðulduðumuz gündən daralmaða baþlayýr ki, sonda da bu bizim boðulmaðýmýzla nəticələnəcək... Ýndi bu kəndirin bir ucundan tutub keçmiþə doðru qalxmaða çalýþýram, sənli keçmiþə doðru, sənli günlərə doðru. O günlər ki, biz bir birimizin gözlərinə baxarkən yaþadýðýmýz hissləri “sevgi” adlandýrmýþdýq, o günlər ki biz dəqiqələrlə gələcəyə aid xəyallar qurardýq, heç yorulmadan, böyük həvəslə... Sən uþaq kimi sevinclə gələcək planlarýný bir bir sayardýn, mən isə söhbətin arasýnda “gözəl gözlərin var” deyib sözünü kəsərdim... Sonra sən gülərdin, yenə davam edərdi gələcək arzularýmýz... Biz birgə oxuyacaqdýq, iþləyəcəkdik ki, birdən fələk baþýmýzýn üstünü kəsdirib dedi: “Mən ölməmiþəm hələ...” 

           Fələyin o “sözlərindən” 7 il keçir, sənin toyundan isə 5 il... Sənin toy günün mən bir həqiqəti anladým: Dünyanýn ən hüznlü yasý sevdiyin qýzýn toyu imiþ...

Cavidan Mirzəzadə, Bakü