Ağlasamda Kara Yazgımmış
...................
.............................................
........................................................
Ağlasamda ne fayda Kara yazgımmış meğer..
Ağlasamda başıma gelenler kara yazgımmış..
Egenin incisiydi güya kaldığım şehir,
Ne geldiyse başıma o şehirde geldi..
Yaşadığım tüm acılarım hayata dair...
Kanatlarımı kırdılar..
Orada tek başınaydım..
Yaraladılar beni kör kurşunla,
Öldürmediler beni seyrettiler!
Hedefe alanlar gülerek..
Bense can çekişiyordum...
Kendi çabalarımla,
Tökezlediğim
Yerden,
Kalkmaya çalışıyordum..
Alaya aldılar yaralı bırakınca..
Seyir ettiler beni!
Ben ağlarken ,
Onlar topluca güldüler..
Bir daha gün yüzüne çıkamamam için...
Acı çekmem hoşlarına gidiyordu,
Onlarca ben yok olmam lazımdı,
Onların projelerinin dışında olmam lazımdıki ,
Onlar huzura ersinler...
Sen kalkma yerinden sürün dediler,
Ben napıyım kaderimmiş dedim,
Tek başına mücadelemi verdim,
Kendimce ne kadar başarılı olduğuysamda,
Hep yarım kaldılar çabalamalarım!
Tüm gayretlerimi rüzgarın yeline verdim...
Tek başına sağ çıktım,
Elime tutuşmuş iki çocuğumla,
Öylece yaralıca hiç olmazsa !
Egenin incisiydi kaldığım şehir,
Karşı alsancaktan
Karşı yakaya gelen,
Gemileri seyir ediyordum,
Oturduğum yer karşı yaka sahilinden..
Bir bankta yanımda küçük çocuğum,
Güya kendimi unutmak için..
Attığım yer şehrin ya bir semti,
Yada bir caddesi,
Yada bir çay bahçesi,
O acıyla!
Bir fincan kahve yudumlamak,
Tabiiki tadı varsa damağımda..
Zehir zıkım içiyordum..
Yanımda küçük çocuğumla..
Tek tesellimdi bana moral oluyordu,
Hiç olmazsa duyguları tertemizdi...
Gözlerinin karasından anlıyordum,
Onunda ben kadar üzüldüğünün,
Yinede çaktırmıyordu!
Sanki büyümüştü yanımda..
Onunla sohbet ediyordum..
Kızıyordu annesine acı çektirenlere!
Kocamandı konuşmaları..
Aynen benim düşüncelerim yerleşmişti çocuğuma...
Benim yaşadıklarımın içinde,
Bire bir yaşıyordu annenin hislerini..
Bazen etrafı dağıtırcasına hareketlerde sergiliyordu,
Bense ellerini hiç bırakmıyordum çocuğumun..
Tamamen kendime sabitlemiştim..
Minnacık ellerinden huzur buluyordum hiç olmazsa...
Canımdı o benim kara gözlerini arada bir deviriyordu sağa sola!
Tek derdi annesini mutluluğuydu,
Beni bir çocuklarım anlıyordu!
O koca şehirde ben kimdimki?
Sanki bana ömür biçmişlerdi o zamanlar..
Bir arkadaş yarenliği yapıyordu çocuğum bana...
Kendimde farkında değildim?
Ne yiyip içtiklerimden,
işte öylesine benimkiside,
Denize bakarak..
Yada bir kaç saylı eş dost,
Yada bir pazar yeri,
Sıkıntılarımdan kurtulmak için..
Sahil kenarında hiç farkında değildim,
Yanımda telefon külübesi olduğundan,
Bir anda bir ses duydum kulağımla..
Duyduklarım karşısında inanmadım!
Ben ne kadar çaresizsem,
Meğerse bana benzeyen çok kadınında,
Başı beladaymış aile içinde...
Bir ses geldi kulağıma,
Karını boşarsan ben seninle varım..
Karın çıksın aradan!...
Oy başıma gelenler ben şimdi ne yaparım..
işte bende o zamanlar yanmıştım yaşadıklarımla,
Ağlasamda ne fayda başıma gelenler!
Kara yazgımmış meğer...
30 . Nisan . 2015 Bernkastell_Kues`dan
Dönüş korkmaz
(
Ağlasamda Kara Yazgımmış başlıklı yazı
Mosell 07 tarafından
3.05.2015 tarihinde sitemize eklenmiştir. Sitemizde yayınlanan eserlerin hukuki sorumluluğu , kullanılan materyaller ve yazının içeriği yazarlarına aittir.İzin alınmadan kaynak gösterilse bile sayfamızdaki eserler başka yerde yayınlanamaz. Eserlerin izin alınmadan kopyalanması ve kullanılması 5846 sayılı Fikir ve Sanat Eserleri Yasasına göre suçtur. )
Okuduğunuz Yazının Site Kurallarını İhlal Ettiğini Düşünüyorsanız, Site Yönetimine Bildirmek İçin Tıklayınız.
