Mesleðini çok seviyordu. Araþtýrmak, fotoðraf çekmek, yazmak; zaman zaman matbaa kokan dergilerin içinden baþka insanlarýn gözlerine belki oradan da yüreklerine yolculuk etmek çok anlamlýydý onun için ve vazgeçilmezdi.

     Anadolu'nun güzelliðini algýlamak, yaþamýn çirkin taraflarýndan bakýþlarýný çevirdiðinde yeniden doðmak gibiydi. Buralarda bir güler yüz veya misafirperver bir insan, kapýsýnýn önünde oynayan masum bir çocuk bu eþsiz mavi gezegeni temsil edebiliyor, diyordu.  Ya Dünya’nýn gri, tozlu, yaslý taraflarý, karanlýk ama hiç aydýnlanmayan, tek yaðmuru gözyaþý olan yerleri, buralarý da görmüþtü. Mavi gezegeni kanla kýrmýzýya, saplantý sanayilerle griye, acýlarla karaya boyamaya çalýþýyor insanoðlu. Ne yazýk ki baþarýlý da oluyor. Bu yüzden, iþi doðanýn, mavi gezegenin kucaðýnda yani buralarda daha aydýnlýk, daha mutlu, daha huzurlu bir duruma dönüþüyordu.

-Ey güzel Anadolu, sana aþýðým ben!.. Diye haykýrdý,

Bazen arabayý durduracak kadar yavaþlýyordu. Onun için bu bir terapi; Dünya’nýn acýlarýnýn karþýsýnda bir yenilenme fýrsatý, hatta mücadele için kutsal bir destekti. Bu yolculuðunun nedeni, yani görev konusu bu sefer bir aðaçtý. Hani çaputlar baðlanan dilek aðaçlarý vardýr ya onlar gibi bir aðaç. Bu konu ona çok iyi gelecekti, hissediyordu. Bir sonraki konusu ne olursa olsun önemli deðil, siyah da olabilirdi ama þimdi bembeyaz bir hikayeye sürüyordu otomobilini.

     Bildiði kadarýyla ilerlediði, bilmediði yerlerde haritadan yararlandýðý yollar, gördüðü tabelalar onu çok sevimli bir köy meydanýna getirdi. Hava çok güzeldi, güneþ çocuklarýn resim defterlerine çizdiði gibi gülümsüyordu sanki. Bulutlar vardý ve bembeyaz keskin hatlarýyla süzülüyorlardý. Köy olurda küçük bir kahvehane olmaz mý? Birkaç nur yüzlü ihtiyarýyla öylece yerini almýþ eski bir ahþap yýðýný. Buranýn ne siyah beyaz resimleri vardýr diye düþündü. Ne yüzler geçmiþtir buradan, ne muhabbetler yapýlmýþtýr bazen ateþli, bazen hüzünlü, bazen de güleç. Kahvehaneye yaklaþtý ve baþýyla selamlayýp, çok çok sakin bir tavýrla,

-Hayýrlý günler. Dedi,

Gözlerini en yakýnýnda dikkatlice ona bakan sevimli ihtiyarýn gözlerine odaklayýp devam etti,

-Ben bir araþtýrmacý yazarým. Köyünüzde bir dilek aðacý varmýþ. Aslýnda adý Kader Aðacý, nerededir bu aðaç? Tarif edebilir misiniz? Öncelikle birkaç fotoðraf alýp sonra yine sizlerle bu aðaç için görüþmek isterim.

-Teþekkür ederim. Yalnýz bana olmaz, amcalara da getirir misiniz?

-Tabi hemen. Siz Kader Aðacýna mý geldiniz?

-Evet

Yakýnýndaki ihtiyar,

-Sen önce bir dinlen hele. Bir çayýmýzý iç ki önce çayýmýzýn tadýndan yola çýkarsýn.

-Çok güzel yollardan geçtim, hayran kaldým, buralar çok güzel.

-Öyledir evladým.

Kahveci çaylarý daðýttýktan sonra ilk yudumlarý ihtiyarlarýn içmesini özenle bekledi ve sonrasýnda kendi çayýný da yudumladý. Gerçekten çay bir baþka lezzetliydi, yüzüne yansýmýþtý. Keyifle,

-Nerede bu Kader Aðacý?

-Bak evladým, þu yokuþu görüyor musun? Oradan doðru çýkacaksýn ve Kader Aðacý tam karþýna çýkacak.

Arka taraflarda oturan ak suratlý bir ihtiyar da,

-Sen önce resimlerini çek, oralarý bir gör, sonrasýnda biz anlatýrýz sana, sen merak etme. Dedi.

Çayýný içtikten sonra müsaade isteyip otomobile yöneldi. Oldukça heyecanlýydý. Fazla toz kaldýrmadan yavaþ yavaþ yokuþtan týrmanmaya baþladý. Saðlý, sollu seyrek sýralanmýþ, çiçekler içerisinde uyuyan bahçeli köy evleri bir misafiri karþýlýyordu sanki. Týrmandýkça çaputlarý sallanan aðacý yukarýdan aþaðýya doðru görmeye baþladý. Yol gittikçe düzleþiyordu. Düzlüðe tamamen çýktýðýnda otomobilden indi. Rengarenk çaputlar içerisinde, arkasýnda eþsiz bir orman ve dað manzarasý, masmavi bir gökyüzü ve gülen bir güneþin altýnda bir aðaçtý Kader Aðacý. Hafif hafif esen ýlýk rüzgar sýrtýnda ýhlamur kokusu taþýyordu. Kuþlarýn sesleri bu huzuru tamamlayýcý bir zenginlikti. Genç bir kýz ve bir delikanlý birlikte aðacýn bir dalýna kýrmýzý bir mendil baðlýyorlardý. Fotoðraf makinesi boynunda, çocuk kadar keyifli olan bu adamý gördüklerinde gülüþtüler. Onlara yaklaþtý ve,

-Umarým dilekleriniz gerçekleþir.

-Teþekkür ederiz, dedi genç kýz, sonra delikanlý söze devam etti,

-Bu aðaç sýradan bir dilek aðacý deðildir. Bu aðacýn hikâyesi vardýr. Biz doðru insaný bulmuþ olmak için ya da sevmek için çaput baðlarýz bu aðaca.

-Nedir hikâyesi bu aðacýn?

-Bakýn, þuradaki evi gördünüz mü? Orada Yasemin Nine var, hatta þu an evinin önünde oturuyor, ona sorun zira buralar en iyi ondan sorulur.

-Teþekkür ederim. Dedi ve öncelikle bu güzel öðleden sonra ýþýðý altýnda aðacýn ve bölgenin resimlerini çekmeye baþladý. Delikanlý ve kýz oradan konuþa konuþa ayrýlmýþlar ve yokuþtan aþaðýya yönelmiþlerdi.

Aðaca yaklaþtý, çaputlar rengârenk, kimisi belli ki çok eski, kimisi yeni. Tüm dilek aðaçlarý gibi nice insanlarýn dilekleri vardý üzerinde. Bölge tertemizdi, yalnýz yeþilin tonlarý ve çiçeklerin büyülü renkleri vardý çevresinde. Ufuklara kadar huzur hâkimdi. Çevrede bir çok aðaç vardý ve rüzgâr zaman zaman onlarýn dallarýný sallýyor ve sanki onlara selam verdiriyordu. Gözü Yasemin Nine’ye iliþti ki o da ona bakýyordu uzaktan. Hani bakmasaydý þu doðaya saygýyla, hürmetle eðilip bir selam vermek istiyordu, bir de alkýþlamak istiyordu. Yavaþ yavaþ Yasemin Nine’ye doðru ilerlemeye baþladý. Bahçe çitinin dibine kadar sokulduktan sonra,

-Hayýrlý günler, Yasemin Nine.

-Hayýrlý günler evladým.

-Nasýlsýn? Yasemin Nine, adýný biraz önce aðacýn yanýndaki gençlerden öðrendim.

-Gördüm onlarý, analarý, babalarý bir görse kýzacak onlara.

-Niye?

-Dünkü çocuk onlar, þimdi âþýk mý olmuþlar? Bak sen onlara. Diye gülümsedi.

Yasemin Nine’ye kendisini tanýtmasý lazýmdý;

-Yasemin Nine, kendimi tanýtayým. Ben bir yazarým. Bu aðacý duydum, görmeye geldim ama sýradan bir dilek aðacý deðilmiþ bu. Sýrlarý varmýþ dediler, öðrenmeye geldim.

-Kader Aðacý, evladým o. Olmaz mý onun sýrlarý. Sen önce bahçeye gir, ben sana ayran getireyim. Sonra anlatýrým ben sana.

-Zahmet olacak, Nineciðim.

-Olmaz, sevaptýr misafire ikram. Sen azýcýk bekle bakalým.

O pamuk yanaklarýndan öpesi gelmiþti Yasemin Nine’nin. Bahçeye girdi ve Nine’nin oturduðu sedirin bir ucuna yerleþti. Bahçede ki çiçekler, bu insanlarýn sevgi dolu olduklarýný hissettiriyordu.  Birazdan iki bardak ayran ile geri geldi Yasemin Nine.

-Teþekkür ederim Nineciðim.

-Afiyet olsun evladým. Buranýn sütü, ayraný da güzeldir.

Sonra bakýþlarýný aðaca çevirerek devam etti,

-Bu aðaç Kader Aðacý’dýr evladým.

-Neden öyle denmiþ?

Yasemin Nine eliyle biraz ilerideki tepeyi göstererek,

-Bak evladým þu tepe var ya, hemen onun biraz aþaðýsýnda böyle bir aðaç daha vardý. Tabi o zamanlar bunlar normal aðaç, böyle bir þey yok. Ne çaput baðlamak, ne böyle adý, falan yok. Tepenin oradaki o aðaç, tabi þimdi o da yok orada.

-Ne oldu o aðaca?

-O aðaca yýldýrým düþtü evladým. Aðaç olmuþ parça parça, bir de yanmýþ, kararmýþ. Sonra sökelim onu dediler. Koca aðaçtý. Kesmeye, köklerini sökmeye çalýþýrken bir kökünün ayný bir halat gibi topraðýn üstüne yakýn ve uzaklara kadar uzadýðýný, yürüdüðünü fark ettiler. O zaman bir muhtar amcamýz vardý, baþladý o kökü halat gibi çekerek takip etmeye. Topraðýn üstüne yakýn olduðu için, muhtar çektikçe gemi halatý gibi ortaya çýkýveriyordu.  Muhtar gitgide buraya, bu aðaca doðru gelmeye baþladý. Sonra daha da þaþýrdýk. Kökün ucuna geldiðinde bir baþka köke sarýlmýþ olduðunu gördük. Birbirini tutan iki el gibiydi kökler. Sonra o diðer kökü takip etmeye baþladýk ki o kökte meðer bu aðacýn, Kader Aðacý’nýn, oralara kadar uzanmýþ bir köküymüþ.

-Gerçekten çok ilginç dedi. Ve pür dikkat Yasemin Nine’yi dinlemeye devam etti. Yasemin Nine ayranýndan biraz içtikten sonra,

-Çok ilginç ama asýl sonrasýnda bak neler oldu? Birkaç gün sonra komþumun kýzý vardý Leyla, baðýra çaðýra yanýmýza geldi. Ben de annesiyle konuþuyordum. Leyla, bir heyecanlý, bir telaþlý, dedi ki : “Anne! Yasemin Teyze! Aðaçtan su damlacýklarý çýkýyor, yerlere damlýyor.” Annesi, “O yaðmurdan kalmýþtýr kýzým” dedi.  Leyla’da “Niye o zaman öbür aðaçlarda yok, niye?” Deyince, biz de aðacýn yanýna gittik.

-Kýzýn dediði doðru muymuþ Yasemin Nine?

-Evet ya evladým. Aðacýn yanýna vardýk ki dallarýnýn bazý yerlerinden damlacýklar çýkýyor. Ah evladým meðer aðaç aðlýyormuþ.

-Nasýl olur?

-Hani o yýldýrým düþüp ölen aðaç var ya, ikisinin kökleri el ele tutunmuþ gibiydi. Bu yüzden aðlýyordu. Bak Allah’ýn iþine meðer sevgiliymiþ o canlar be yavrum. Biz buna yorduk.

-Peki aðaç, nasýl dilek aðacý ya da nasýl Kader Aðacý oldu?

-Annem görünce bu duruma çok üzüldü. “Aðlýyor bu aðaç, yaralarý var bunun” deyip, evden sargý gibi kullanmak üzere kumaþ, basma, bez, temiz ne varsa alýp getirdi ve damlayan yerlerine sardý. Sonra komþularda aðlayan yerini gördüler mi sarýveriyorlardý orayý.

-Halen oluyor mu bu?

-Oluyor evladým, ben hesabýný yaptým. O diðer aðaca yýldýrým düþtüðünde Eylül Ayý idi. Ayný dönemler her sene aðlýyor bu aðaç.

Yazar, çok etkilenmiþti. Bir aðaç sevebilir miydi? Sevilebilir miydi? Sevdiðine yanýp aðlayabilir miydi? Ýspatlarý da vardý, el ele tutuþan insanlar gibi birbirlerine tutunmuþ olan metrelerce ilerlemiþ kökleri bunu doðrular gibiydi. Yasemin Nine devam etti,

-Kader Aðacý ya, adýna gelince; bir zaman geçti ki hepimiz fark ettik,  o aðacýn yarasýný saran evlenmemiþ ya da henüz sevmemiþ kim varsa çok mutlu bir evlilik yaptý. Bildiklerimizin hepsi, ya çok uzaklardan ya da hiç bilmediði yerlerden eþini buldu.

-Ne demek bu? Anlayamadým...

-Bak evladým, her insan yaratýlýrken,  bu Dünya’da mutlaka diðer yarýsý olacak eþi de yaratýlýrmýþ. Mutluluk ancak eþini bulan insan için mümkündür. Bulamayan ya aðlar ya da mutsuzdur. Mutluyum diyen de mutsuzdur, yalan söyler. Bu aðacýn yarasýný kim sardýysa nerede olursa olsun, o diðer eþini buldu. Kaderini aslýna uydurdu. Bu aðaca bu yüzden Kader Aðacý dedik. Bu aðacýn sevgisi ve kara sevdasýdýr iþte bu topraklarý bereketli kýlan. Ýnsan bir ömürdür, severse yücelir, bir de sevilirse tahtýna oturur, son duraða geldiðinde de bahtýna güler.

“Ýþte böyle evladým, bu aðaç Kader Aðacý’dýr. “

Son sözü Yasemin Nine böylece söylemiþ oldu.

     Tecrübeli yazar, öðrendiklerini yüreðine yazarken Dünya bir defa daha yeniden yaratýlmýþ, o da bir defa daha yeniden doðmuþtu. Bu sefer öðrendiklerini yüreðine yazmýþtý. Fotoðraflarý ve buralarý sayfalarda anlatacaktý ama bu hikayeyi alenen nasýl anlatabilirdi ki? Bu hikâyeye ulaþmak için insanlarýn keþfetmesi lazýmdý ve vermedi bu sýrrý kimseye. Keþfetmeye deðer izleri yazdý ve sundu sadece.

     Hani demiþtim ya þu mavi gezegeni kanla kýrmýzýya, saplantý sanayilerle griye, acýlarla karaya boyamaya çalýþýyor insanoðlu diye. Ýnsanoðlu yalnýzca bunu yapmýyordu.  Kendisine sunulmuþ olan bu þahane Dünya’yý görmüyor, dinlemiyor ve hissetmiyordu. Bu Dünya’ya ait olan aþký aramýyor, sormuyor, erimiyordu kara sevdalarýn ateþinde…

     Bir aðacýn kara sevdasýna duyulacak þüphe, Dünya’yý tek atýþta yok edebilecek bir silahýn varlýðý için asla söz konusu olmayacaktý, yazar bunu çok iyi kavramýþtý.

     Unutmadan söyleyeyim, oradan ayrýlmadan önce, o da bembeyaz bir mendili sardý, Kader Aðacý’nýn aðlayan bir dalýna. Güneþ batarken geç olan zamaný kendi ömrüne benzetti ve yola çýktý yine toz kaldýrmadan, çiçekleri korkutmadan.