Güneþ ne renk? Aðaçlar, yapraklar? Gökyüzü? Ya çiçekler?

Doðuþtan görmeyen bir insanýn çocukluðunda sorduðu; daha bir çok þey için aslýnda herþey için sorduðu sorulardý bunlar. -Ne renk veya -rengi nedir? O usanmadan sorar, ailesi de bir an usanmadan yanýt verir. Konuþuldukça hayat bulurdu sanki renkler. Onun gözlerindeki, diðerlerinin de yüreðindeki karanlýkta. Sonsuz keder, çaresizlik ve karanlýk. Dipsiz kuyularda. Rengin ne demek olduðunu rüyalarýnda mý çözmeye çalýþýyordu? Yoksa genleri mi DNA’sý mý fýsýldýyordu zihnine? Ya da bizim gibi deðil miydi onun için renkler? Bu sefer bizim kör olduðumuz bir noktada baþka bir kavram mý ortaya çýkýyordu?

Ama ya gören için…

Ne kadar sýradan sahip olana, ne kadar basit. Ne kadar da ucuz veya ne kadar güzel. Ne kadar…?

Bilmediði için sorar bir rengin tonunu bazen gören gözlerin sahibi bir insan. Veya bir muhteþem tabloya bakarken renklerin armonisiyle etkilenirken izleyici, içeceði su gibi, bir çiçek kokusu gibi, zarif kadifeye dokunmak veya yüzüne çarpan ýlýk bir rüzgar gibi özümser. Görmeyen gözlerin arkasýnda ise neye açlýðýn olduðu o kadar net deðildir. Görmeyen için bu Dünya’dan bir baðlantýsýnýn kopuk olduðunu varsayarýz. Ama ya ruhu için ya da o derinlerde  o kiþinin kendi öz ve izole benliði için; ayný varsayým ne kadar zalimce olur deðil mi?

Beþ duyu için de çok güzel bir gündü…

O gün sýnýftan içeri girdiðinde, arkadaþý nazikçe eski okul sýrasýnýn eski sandalyesine oturmasýna yardým etti. Fýsýltýyla konuþuyorlardý. Arkadaþýna seslendi çok kýsýk sesle,

-Sýnýf büyük mü? Kaç kiþi var?

-Büyük sayýlýr. On beþ pardon on altý kiþi var.

-Hepsi bana bakýyor deðil mi? Sonra sesini yükselterek, “Arkadaþlar merhaba” diye seslendi. Aþaðý yukarý herkes merhaba diye cevapladý.

Sonra tekrar kýsýk sesle,

-Boyalarýmý masaya dizer misin sýrayla. Beyaz en saðda, sonra sarý, turuncu, kýrmýzý, yeþil, mavi, lacivert, kahve rengi ve siyah. Sýrasý aynen böyle olsun ki karýþtýrmayayým. Fýrçalarýmý sað tarafýma alayým. Tamam…

-Evet dediðin gibi dizdim.

-Tamam, kaðýt veya tuval; hangisi gerekirse ben çýkarýrým çantamdan.

-Çok heyecanlý mýsýn?

-Hem de nasýl… Çok saðol bana eþlik ettin. Sen gidebilirsin, iþe de geç kaldýn.

-Olsun yetiþirim. Haberleþelim, çýkýþta beraber döneriz yine. Peki; sana iyi dersler. Hoþça kal.

-Güle güle…

Herkes ona bakýyordu. Siyah gözlüðü, yüzünde hafif bir tebessümü; seslere pür dikkat haliyle bekliyordu. Elleriyle boya kutularýný kontrol etti. Biraz saða biraz sola çevirdiði her kutunun rengini de kýsýk sesle söylüyordu. Birkaç kalem de býraktý sýranýn üzerine. Özellikle bir tanesini yoklayarak aradý ve bulup tam önüne býraktý. Sol eliyle çantasýnda ki kaðýtlara, tuvale dokunuyor ve hazýr olduðundan emin olmak istiyordu.

Sýnýfýn kapýsý açýldý ve güçlü bir “Merhaba Arkadaþlar” sesi duyuldu. Belli ki kursun öðretmeni; sýnýf tahtasýnýn önüne kadar geldi ve devam etti,

-Hoþ geldiniz. Bu dönem resim kursumuzda beraberiz. Birazdan tanýþacaðýz. Güzel ve baþarýlý iþler yapacaðýmýzý umut ediyorum. Bu baþarýmýzý muhakkak sergilerde alacaðýmýz beðenilerle de süsleyeceðimize inanýyorum. Kaç kiþiyiz? Sayalým bir, iki… dokuz, on, pardon siz!

Siyah gözlükleri fark etmiþti.

-Pardon siyah gözlüðünüz var. Siz görmüyor musunuz?

-Merhaba, maalesef görmüyorum. Ama hayalimdi geldim. Çok istedim böyle bir kursta olmayý.

-Sizi anlýyorum ama aramýzda derin bir fark var. Üzgünüm.

-Ama, ama ben çok isteyerek geldim. Nedir bu derin fark?

-Yapmayýn! Aramýzdaki fark; ben görüyorum, sen görmüyorsun. Bu görsel bir faaliyet maalesef.

-Denesem olmaz mý? Bu sýnýfta olmak çok güzel. Bakýn buraya kadar geldim. Hazýrým.

-Üzgünüm. En baþtan kaydýnýz alýnmamalýydý. Daha özel, engelli kurslarý bakmalýsýn.

Her þey çok hýzlý ve hiç düþünmediði bir duruma gelmiþti. Emin ve hazýr halinden, bazen tökezleyip de düþmek üzereyken refleksle yaþadýðý telaþ ve korku anlarýna dönüþmüþtü duygularý.

Ayaða kalktý,

-Anlýyorum ve sormak istiyorum. Sözümü kesmeyin ve sonunda da bana yanýt verin lütfen.

-Tabi…

Elleri titremeye baþlamýþtý. Sýmsýký tuttuðu kalemi býraktý ve ellerini sýraya koydu,

-Lütfen söyler misin? Sen gökkuþaðýnýn altýndan geçebilir misin? Gökkuþaðýnýn yere uzanan bir ucundan diðer ucuna kadar koþabilir misin? Ya deniz de varsa arada, yüzebilir misin? Tüm bunlarý deneyebilir misin? Olmadý hayal edebilir misin? Ýpsiz bir uçurtmaya dönüþsen, özgür bir uçan balona, bir kýrlangýç olsan veya rüzgârýn ta kendisi. Yine de denemez miydin?

Renklerini sayalým gökkuþaðýn. Ne fark eder adý þu veya bu, hepsi harika renklermiþ, böyle diyorlar, sence deðil mi?

Geceleri olmaz, gözükmezmiþ gökkuþaðý. Güneþ baþka yerlerden bakarmýþ dünyaya. Sen oralarý gördün mü?

Burada sen uyurken oralarda insanlar koþarlar, onlar uyurken de sen koþmayý denedin mi? Öyle deðil, onlarýn uyuduðunu bilerek denedin mi? Sonra onlarýn güneþ tepelerindeyken þarkýlar söylediklerini düþünerek, ayýn ýþýðý altýnda uyumayý denedin mi? Uyudun mu rüyalarýnda onlarý görerek. Þarkýlarýný duyarak. Söylediðin þarkýlarýn mýrýltýlarýný, fýsýltýlarýný onlara duyurarak.

Geceleri zifiri karanlýk olmasýn diye, sen tüm yýldýzlarý bir arada görmeyi denedin mi? Bir daðýn tepesinde avize taþlarý gibi parlýyordu derler, tek tek saydýn mý? En parlak hangisi aradýn mý? Sayýlarý çok mu? Hayal ettin mi? Sayarken deðil, onlara doðru yükselirken kendini. Karar veremezsin hangisine doðru yükselsem ama Dünya’dan da çok uzaklaþma olur mu? Yoksa sen bunu da mý hayal etmedin? Hayal etmeyi de mi denemedin?

Küçük bir sandal ile en büyük okyanuslardan geçmek ne muhteþem. Martýlar seni takip eder. Seninle birlikte diðer kýtaya geçerler. Ve haber verirler çýðlýklarýyla senin vardýðýný bildirirler; seni beklemeyenlere. Merhaba dersin her dilde ve herkes gülümser sana. Gülümsemenin dili olmaz, Dünya’da gülümsemen yeterli. Diðer kýtadan topladýðýn çiçekleri bu kýtada seni beklemeyenlere daðýtýrsýn. Kokularýyla mest olurlar çiçeklerin, renkleriyle de büyülenirler. Onlar yine sana gülümserler.

Yoksa sen bunu da mý denemedin; olmadý hayal etmedin?

Sen doðmadan, Dünya’ya gelmeden önce gördün mü Dünya’nýn renklerini, ýþýklarýný? Nefes aldýn mý? Tanýmaya fýrsat buldun mu müstakbel aileni? Onlarýn kokusunu aradýn mý? Kendini ararken düþledin mi doðmadýðýn zamanlarda? Hepsini geçtim; sen Dünya ile konuþtun mu hiç? Gülümsedin mi ona? Ay’a yüreðini açtýn mý? Ona dokundun mu? Sana seslenirken kulak verdin mi?

Tüm bunlarý sayarken bana nasýl dehþet gözlerle baktýðýnýzý hissedebiliyorum.

Peki, hiç dünyanýn en büyük kütüphanelerinden birine, hatta Ýskenderiye’ye gittin mi? Yanmýþ diyorlar. Ýnanma, hayal et o orada halen. Parþömenler, papiruslar ve tomarlar. Dün Dünya’da son basýlan kitaplarý teslim ettiler kütüphaneciler, binlerce yýldýr her gün yaptýklarý gibi… Gemilerle gelenlerden yine eþi olmayan kitaplarý topluyorlar, elle kopyasýný alýp sonra da aslýný sahibine teslim ediyorlar. Bir gün bile durmuyorlar. Ben de orada ki tüm kitaplarý sýrasýyla okuyorum. Okumayý deniyorum. Tabi ki hayal de ediyorum. Sen hiç böyle hayal ettin mi?

Sonuna kadar beni dinlediniz teþekkür ederim. Nihayetinde bu dediklerimi hiç yaptýn mý veya denedin mi?

Resim öðretmeni þaþkýnlýkla ama sabýrla dinlemiþti. Yanýt verdi,

-Yok! Yapmadým. Denemedim. Hayal de etmedim.

Siyah gözlüklerini düzeltip, derin bir nefes ve belli belirsiz bir tebessümle sözü noktaladý…

-Evet görmüyorum ama bu durumda aramýzda ne fark var ki?

Ardýndan sýraya oturdu. Çantasýný açtý. Tüm malzemeleri çantasýna yerleþtirmeye baþladý. O sýrada beraber geldikleri arkadaþý da içeriye girdi. Yanýna geldi, eline dokunup  buradayým dedi.

-Sen gitmedin mi?

-Her ihtimale karþý kapýda bekledim.

Malzemeleri çantasýna yerleþtirmesine yardým etti. Öðretmen ve bütün sýnýf onlara bakýyordu. Çýt çýkmýyordu sesi soluðu kesilen sýnýfta. Çantasýnýn fermuarýný kapattý. Yine geldiði gibi arkadaþýnýn koluna girerek kapýya doðru ilerlediler. Sesi soluðu olmayan sýnýf sadece baktý arkalarýndan.

Kapýdan çýktýlar ve arkadaþý kapýyý aralýk býraktý.

-Kapýyý kapatmadýn

-Her ihtimale karþý

Birkaç adým sonra kapý da arkalarýndan kapandý. Kapanan kapýnýn sesi bir yanký býraktý koridorda. Boþ koridordan adým adým ilerleyip sessizce binayý terk ettiler.

Binanýn kapýsýndan çýktýklarýnda, derin bir nefes aldý,

-Güneþ ne tarafta? Üþüdüm. Yüzümü güneþe vermek istiyorum.

Arkadaþý omuzlarýndan tutarak nazikçe güneþe doðru döndürdü. Elinden çantasýný aldý.

Þimdi yüzünü güneþe doðru vermiþ, sessiz duruyordu. Gözlüðünü çýkardý.

-Ne kadar iyi geldi… Güneþ sýcak bir o kadar da adil, kimseden esirgemiyor sýcaðýný.

-Nasýl hayal ediyorsun Güneþ’i?

-Herkes gibi bilineni de biliyorum ama hayallerimde her sabah binlerce yýldýz bir araya geliyor. El birliði ile sýmsýký sarýlýp Güneþ oluyorlar. Akþam yaklaþtýðýnda da ayrýlýp, insanlar huzurla uyusun diye semada yýldýzlý geceyi oluþturuyorlar.

-Ne kadar güzel hayallerin; yine de hayallerinle resim yapmayý denemekten vaz geçme…

-Elbette vazgeçmeyeceðim.

-Çok sevindim.

-Biliyor musun? Ne çok sorardým çocukken;

“Güneþ ne renk? Aðaçlar, yapraklar? Gökyüzü? Ya çiçekler?”

-Þimdi onlar benim hayallerimde benim düþüncelerimde… Elbette vazgeçmeyeceðim.

Ertan Kargýtuð 1 Ekim 2021

Renkler ve Iþýklar 3