Aðýr aðýr merdivenlerden indim. Eski binanýn eski merdivenlerinden son kez inmiþtim. Koskoca bir kapýsý vardý yaþlý binanýn, kapalýydý ve sonbahar rüzgarýnýn sürüklediði sararmýþ yapraklar kapýnýn altýndan içeri giriyordu. Benim gibi sararmýþ yapraklar, benim gibi yorgun. Ben giderken onlar geliyordu, sanki sýðýnýyorlardý bu yaþlý mekanýn doðasýna. Hayatýmda ilk kez yapraklarý kýskanýyordum. Burada kalmak için neler verirdim, yaprak olarak kalmak bile artýk hayalden de öteydi,  ne yazýk ki.

Kapýyý açtým, sonbahar rüzgarý ve üzerinde taþýdýðý gelecek yaðmurun habercisi olan su damlacýklarý yüzüme çarptý. Derin bir nefes aldým. Sokaðýn hemen karþýsýnda  ki çýktýðým bina kadar eski ve yaþlý binaya da selam vermek geldi içimden. Bir basamak aþaðý indim ve bir elim halen kapýyý tutuyordu. Yýllarca her çýktýðýmda güvenlik için özenle kapadýðým kapýyý bu sefer kapatamýyordum. O sýrada karþýmda belirdi, komþumun minik kýzý. Þaþkýn bir ifadeyle karþýmda ve gözlerini kýrpmadan bana bakýyordu.

-Gidiyor musun Rýfat Amca ?

Ýlk okul dördüncü sýnýfa gidiyordu minik Leyla. Bu binada doðmuþtu ve bu yaþlý binada var olan tek minik hayattý. Her gördüðünde benimle konuþur, benimle dertleþir ve beni çok severdi. Gözlerine bakamadým, baþýmý eðip “Evet, gidiyorum” dedim ve kapýyý açýk tutarak içeri geçmesini bekledim. Gözlerini benden ayýrmadan, yüzüme baka baka içeri girdi. Son bir gözlerine baktým, dolu dolu, aðlamak üzere pýrýl pýrýl gözler bana bakýyordu ve baþýmý öne eðip oradan ayrýldým. Arkamdan bakýyordu, sokaðýn köþesini döndüðümde hiçbir þey kalmamýþtý; dönüp baksam da görecek bir þey yoktu artýk.

Birden durdum ve kendi kendime kýzdým. Keþke! Evet keþke kýzcaðýza bir gülümseseydim. Bir tebessümle ayrýlsaydým. Zaten ne verebilmiþtim ki ona. Hangi bayram geldiðinde bir harçlýk ya da bir mendil, o da olmadý bir þeker. Utandým hem de çok utandým, son defa hiç olmazsa bir tebessüm ile ayrýlabilirdim.

Elimdeki bavul içerisinde üç parça eþya olmasýna raðmen bana aðýr geliyordu. Bu kadar mý yaþlanmýþtým ? Bu kadar mý çabuk geçmiþti seneler ve bu kadar yalnýz kalacaðýmý hiç tahmin etmemiþtim. Otobüs duraðý gözüktü. Bir otobüs, sonrasýnda bir vapur, ondan sonra da bir tren beni buralardan götürecekti; hayýr buralardan silecekti. Neden huzur evleri hep çok uzaklarda olur. Bir daha geri dönmemek için mi?

Otobüs duraðýnda oturdum ve düþünmeye baþladým. Buralarý býrakmak, birden benim için ikinci dereceye düþmüþ, minik Leyla için daha karamsar kalmýþtým. Aslýnda onu ne çok özlemiþtim. Keþke o benim torunum olsaydý ya da ben genç olsaydým o da benim kýzým olsaydý. Geç bunlarý Rýfat, keþke o minicik yanaklarýndan, gözlerinden öpseydim. Hoþça kal deseydim, keþke hiç olmazsa bir tebessüm etseydim.

Otobüs geldi, bindim. Artýk kesin gidiyordum. Çocukluðumdan beri yaþadýðým bu yerler artýk beni taþýyamýyordu. Bir aðaç olsam ya da bir elektrik direði. Burada kalacak bir kuru yaprak olmaya bile razýydým. Nafile artýk, ben yaþlý, aciz ve yalnýz bir adamým, bu, geriye kalan yalnýzca bu.

Vapurda üþümeden hafif bir rüzgara maruz kalabileceðim bir yerde oturdum. Sonra trende dýþarýyý rahat görebileceðim bir yere. Yolculuk bitti. Ýstasyonda karþýlayacaklardý, bir görevli beni götürecekti. Öyle de oldu. Bilmediðim bir yerde, yeni sayýlabilecek bir binada, bir odadayým. Yine yalnýzým. Oysa ki gözlerimi kapadýðýmda yaþlý binada evimde gibiyim. Evden çýkarken kapýnýn altýnda gördüðüm yapraklar ve minik Leyla…

Hiçbir þey önemli deðilmiþ aslýnda, en son yaþanan duygular koca ömrümü ezdi geçti, ahh! Keþke þu kýza bir tebessüm etseydim, o dolu dolu gözlerini öpüp son bir kez sarýlsaydým. Meðer hayatýmdaki son varlýk minik Leyla imiþ. Keþke kendine iyi bak, derslerine çok çalýþ, sen çok önemli biri olacaksýn deseydim.

Bir adres, bir telefon verseydim.

Keþke bir gülümseseydim…

Kapý çaldý, “Buyrun” dedim. Kýyafetinden belliydi, bir görevli kýsýk bir sesle “Amcacýðým yemeðe inebilirsiniz, iyi akþamlar.” dedi ve yavaþça kapýyý örttü.

Bir lokma bile yemek istemiyordum. Üzgündüm, piþmandým. Yorgundum. Artýk çok yaþlýydým. Oturduðum yataða uzandým, gözlerimden yaþlar süzülüyordu. Aðlamayý unuttuðumu sanýyordum ama aðlýyordum; çocuklar gibi. Sanýrým Leyla’da arkamdan böyle aðlamýþtý. Minik kýzým benim…

Keþke diye gözlerimi kapadým, keþke son bir kez sarýlýp, keþke son bir kez gülümseseydim.

Keþke son bir kez daha Leyla’yý görebilseydim.

…

Ve bir daha gözlerim açýlmadý, denedim… açamadým,

Anladým…