Bazan bir þeyler yazmak ister, elini kaleme götürür sonra geri çekersin. Ýþte bendeki de o hâl. Yazmak için oturuyorum; aklýma bin bir türlü iþ geliyor; çalýþýlacak kitaplar, okunacak yazýlar, incelenecek makaleler derken vazgeçiyorum yazmaktan. Galiba en acýsý da bu olsa gerek: Bir þeyler yazmak için masaya oturmak ama aklýný çelen onca þey için geri kalkmak… Bugüne kadar yaþamadýðým bu halin karþýsýnda beynimde binlerce karartýyla oturuyorum bu kez. Aklým hinse ben de cinim. Çarpýp kalkacaðým bu kez onu –diye niyetleniyorum. Meðer ne zor þeymiþ cin olmadan bir þeyleri çarpmaya kalkmak. Olmuyor haliyle. Bende geçiyorum pencere karþýsýna. Güzel mi güzel bir müzik var dýþarýda. Galiba Müzeyyen Senar olmalý. Pek kestiremiyorum baþta. Inceden giriyor saz, tambur, ney… Aslýnda çýkan sesin hangi alete ait olduðunu öðrenebilecek kadar öðrenebilseydim mûsikiyi þimdi size güzel bir betimleme yapabilirdim; ama mûsiki benim ilgi alanýma girmiyor.  

Dedim ya güzel mi güzel bir güneþ var. Bilmem Beþiktaþ sokaklarýný bilir misiniz? Kalabalýktýr çarþýnýn biraz yukarýsýnda kalan bu yer. Tüm sokak hýncahýnç insan doludur. Bugünde maç olsa gerek bir yýðýn insan aþaðýdaki Nargileci’nin masalarýný iskambil kaðýdýyla doldurmuþ. Bir yandan hoyratça nargilesini fokurdatanlar diðer yandan elinde tutuðu üç beþ iskambil kaðýdýna bakýyor ve masada olanlarýn aynýsýný bulmaya çalýþýyor.  “Piþti” diyorlar buna. Çok küçükken oynadýðýmdan pek hatýrlamýyorum oyunun kaidelerini. Zaten pek de mühim deðil þu sýralar. Hayat bunca piþtiyi benim aleyhimde yapmýþken oturup arkadaþýmla umarsýzca iskambil oynayamam.

Geride çalan þarkýnýn nameleri dolduruyor bir sokaðý. Baþka zaman olsa sinirlenir, açar pencereyi aðýz dolusu küfürler savururdum; ama bu kez çalan Müzeyyen Senar olunca ses etmiyorum. Hatta pencereyi açýyorum sonuna kadar. Bedenim ve ruhum kadar evimin de Müzeyyen ablanýn þarkýsýyla dolmasýný istiyorum.

Karþý dairede orta yaþlarda, çiçekli fistan giymiþ teyzeye gözlerim deðiyor. Tuhaftýr; her zaman gördüðüm teyze bu kez dikkatimi daha çok çekiyor. Hatta elinde tuttuðu kovadan aþaðýya su döküyor. Olacak iþ deðil! Beþiktaþ’ýn ortasýnda bir teyzenin böyle yaptýðý nerede görülmüþ. Sonra aþaðýya bakýyor. Bende kaydýrýyorum bakýþlarýmý.  Bir çift, sevgili olduklarý her hallerinden belli, birbirlerine dikkat kesilmiþken karþý binadaki  teyzenin döktüðü su ile ýslanýyor baþtan aþaðýya. Çocuk ile kýz gülümsüyor.

“Yaðmur” diyor delikânlý kýza. “Bak ne güzel yaðýyor.”

Kýzda tebessümler saçýyor etrafa. Hiç bir þey olmamýþçasýna gülümsüyorlar. Hâlbuki kafalarýný yukarý kaldýrsalar aslýnda tepesine dökülenin yaðmur deðil, çiçekli fistan giymiþ teyzenin bilmem nereden aldýðý bir kova su olduðunu görecekler. Kimse umursamýyor. Yollarýna devam ediyorlar.

Müzeyyen Senar bitiyor çoktan. Gökyüzü kararýyor, maç bitiyor, nargilelerdeki tütün yanýyor, Nargileci Mehmet “haydi iyi geceler” deyip kapatýyor. Geriye evimin biraz ilerisinde kalan sarý sokak lambasý, ve bazý zamanlar martýlarýn ve biraz ilerideki denizin seslerinin bozduðu heyûlâ bir sessizlikten baþka hiçbir þey kalmýyor.

Pencereyi kapatýyor, perdeyi çekiyorum. Anamdan yadigâr beyaz kalýn perdenin üzerine yansýyan sarý sokak lambasýnýn ýþýðýnda elime tekrar alýyorum kalemi. Yazacaðým bu kez! Ýnanýyorum. Þu aþk meselesine bir deðineyim istiyorum.