Nereden başlasam bilemiyorum.Ya söyleyeceğim çok şey var ya da hiçbir şeyim yok.Alıştım yalnızlığa.
Mesela şu yanımdaki sandalyenin boş olmasına öyle kötü kötü bakmıyorum.Hatta mutluyum artık.
Hadi küçük bir hayal kuralım.
İnandıracağım seni.
Bak, görüyor musun karşıdaki adamı?
Bir bakışımda saklı anahtar.
Önce kararsız bir şekilde masadan kalkacak. Yavaş yavaş buraya gelecek,oturacak. Biraz sohbetle tanışılacak.
Her cümlede biraz daha dokunacak hayatıma.Sonra bir gün olur ya bir de kalbime,belki..
Bir kadehlik ömrü olacak,eğer giderse.
Bir gün sandalyeden kalkacak..
Hızlı adımlarla uzaklaşacak.
Hayatıma dokunmayı bırakacak.
Kalbime de..
Belki kırılır yine,tabi yaşıyorsa.Ki dolu dizgin yaşıyordu..Şu sıralar hissedemiyorum pek.
Son sözlerim, son yudumlarım ..
Kısaca işin özü ne biliyor musun ?
Mutluyum yanımdaki sandalyenin boşluğundan.
Mutluyum bencilliğimden.
Mutluyum sarhoşluğumdan.
Şimdi sadece müzik konuşsun.Doldur bir kadeh daha.
İçmiyordum , bırakmıştım ama..
Neyse yarına..
