Babama Japonya'yý Sevdiren Kadýn-15

....

Ayumi “Sensiz hayatýn ne tadý olur ki?”  

Safa “Öyle deme, sen; ben yokken de vardýn, ben olmasam da bir hayatýn olmaya devam ederdi. Mesaja ara vermek zorundayým… Görüþmek üzere… Kendine iyi bak Japon Gülü…” Ayumi uzun bir süre “Japon Gülü” lafý üzerinde pembe hayaller ve düþler kurmaya baþladý. Sesi ve soluðu kesildiði gibi mesaj da kesilmiþti.

Ayumi sevda ektiði yüreðinde, yalnýzlýðýn çilesini çekiyordu. “Þerefine içilecek aþklar nerede derken,”  sakisini ayrýlýðýn þerefine içmek istiyordu. “Bu nasýl bir dünya ya! Gülersen bütün dünya seninle gülüyor, aðlarken tek baþýna aðlýyorsun…

“Ey Safa!”

“Sen de sevecek;”

“Elbette bir gün,”

“Sen de geleceksin insafa…”

…

Trenin acelesi varmýþ gibi hýzla gidiyordu. Belki de bekleyenleri, bir an önce inip evine gitmek isteyeni veya bekleyenlerini bir an önce kavuþturmanýn acelesindeydi. Kimi eþine, kimi iþine ulamanýn telaþýndaydý. Tren ara istasyonlarda duruyor, yolcu indirip bindiriyordu. Tren yeniden hýzlanýyor, tekerleklerin çýkardýðý ses daðlar arasýnda hýzla kaybolup gidiyordu.

Trenden istasyonda indi. Bir süre kaldýrýmlarda gayesiz ve hedefsiz yürüdü. Sokaklarýna, meydanlarýna ve gözde mekân yerlerine aþina olmak düþüncesindeydi. Her zaman gelinmiyordu. Gelmiþken de gezmenin, tanýmanýn tadýný çýkarmalýydý. Bazen çok istediðiniz halde gidemediðiniz o kadar çok yer oluyor ki… Olmayýnca olmuyordu iþte… Her zaman bir sebep, bir bahane gerekiyordu.

Kimi Ýngilizce “merhaba” dedi. Kimi tebessüm etti geçti. Kimi görmezlikten geldi. Kimi farkýnda bile olmadý. Kimi kendi lokantasýna müþteri kapma gayretiyle içeriye davet etti. Kimi geriden onu izledi.

Tottori Japonya’nýn orta batýsýnda bir liman þehriydi. Ýçerisinden Sendei Nehrinin geçtiði bir düz ova üzerine kuruluydu. Togo gölü ayrý bir güzellik sunan daða harikasý sessiz ve sakinliðini sergiliyordu... Gölün içinde doðru uzanan iskeleler, arkadaþlýk baðlarýnýn atýlmasýna þahitlik ediyordu.  Sandallar göl gezilerinin ve sefalarýnýn vazgeçilmezleriydi.

Her ne kadar sýk sýk kayalýklar denize kadar uzansa da, kumlarýn kapladýðý upuzun bir sahil, diðer adýyla Hakuto Plajý göze çarpýyordu. Deniz kýyýsýnda ki resif kayalýklarýn tepelerine tutunarak yaþama direnen çam aðaçlarýna baktý. Deniz dalgalarý tarafýndan yýkanarak sahile býrakýlmýþ nefis kumlar, bir baþtan diðer baþa kadar uzanýyordu. Hatta denizden þehre doðru baktýkça rüzgârýn þekillendirdiði kum dalgalarý bir tabloyu andýrýyordu. küçük kum tepeleri göze çarpýyordu. Günbatýmýnda plajý ve denizi seyretmek üzere sahili dolduran insanlarýn arasýnda üç beþ yabancýdan sadece biriydi.

Güneþ gittikçe gücünü ve enerjisini kaybederken, kendini denizin mavi sularýna býrakarak serinliyor gibiydi. Koca bir gün daha geride kalýrken, yerini adým adým gecenin karanlýðýna býrakacaktý. Ýçinden “bazen yalnýz olmak; içindeki sesi dinlemektir,” diyordu yüreði…

Sýradan bir lokantanýn bir anlýk müþterisi oldu. Bir yandan yemeðini yiyor, diðer yandan lokantaya girip çýkanlara, oturup yemek yerken yarenlik yapanlara göz gezdiriyordu. Lokantanýn içini bir yandan sipariþ alýp, diðer yandan boþalan yemek tabaklarýný toplayarak hizmet eden kýzlarýn hareketleri dolduruyordu. Ustalar sipariþleri hazýrlamanýn telaþý içindelerdi. Ýçeride yemek hazýr Kasiyere yemeðin bedelini öderken bir porsiyon tebessüm, yanýndan uzaklaþýp giden garson kýza da en okkalýsýndan bir teþekkür býraktý…  Bir süre Tottori sokaklarýnda yürüdü.

Vitrinlere baktý, göz gezdirdi. Reklam tabelalarýný inceledi. Aklý iþyeri giriþlerinde kaldýrýmlarý iþgal ederek yaya yolunu daraltan bez ve naylon flamalarýnýn çokluðuna takýldý. Gereðinden fazla ve lüzumsuz sayýlabilecek reklam tabelalarýyla doluydu. Ýnsanlarýn telaþelerini, gezinmelerini, giyimlerini ve sokaktaki davranýþlarýný gözlemledi.

Yol üstünde denk geldiði pansiyonun birinde, o günün akþamýný pansiyonda geçirmek üzere girdi. Selam verdi ve boþ oda olup olmadýðýný sordu. Boþ odalardan birinin anahtarýný alarak odasýna geçti. Duvarlara, yataða ve pencereye bir göz attý. Gelip geçenlerin hikâyelerini anlatan duvarlarýn, yýpranmýþ masa ve sandalyenin söylediklerini duymazlýktan geldi.

Üzerini deðiþtirdi ve kendini yataða attý. Uyumadan önce alýþkanlýk haline getirdiði önce; “bu gün ne yaptým?” deðerlendirmesini yaptý. “Yarýn ne yapacaðým?” diye aklýndan yapmak istediklerini planlamaya çalýþtý. Arkasýndan dua ederek yattý.

Sabah erkenden dinlenmiþ olarak kalktý. Kyusho tepesinin doruklarýna doðru yürümeye baþladý. Birçok aðaç sararmýþ, bir kýsmý kýzarmýþ yapraklarýný dökmüþlerdi. Yerler sararmýþ ve kýzarmýþ yapraklarla kaplýydý. Yerler nemli ve ýslaktý. Yer yer yürüyüþe çýkmýþ çiftlerle karþýlaþýyordu. Selam verenler olduðu gibi, dikkatle bakýp geçenler de oluyordu. Tepeye doðru týrmandýkça Tottori’ye tepeden bakar gibi görünüyordu.

Yaþlý bir çift el ele tutuþarak yürüyen bir çifte denk geldi. Kadýn yürümekte zorlanýyor, sýk sýk durarak yürüyordu. Yaþlý çifte selam verdi.  Onlar da yabancý adama selam verdiler. Yaþlý Adam “Genç Adam burada mý yaþýyorsunuz?” Safa “Hayýr efendim… Þehrinizde misafir olarak bulunuyorum.” Yaþlý Adam “Adým Osamu, bu da eþim Miho…”

Safa “Benim ki de Safa, Tokyo Üniversitesinde doktorum…”

Osamu “Çok gençsiniz… Gençliðinizin kýymetini bilin… Bizden gençlik gitti, ömrün son demlerindeyiz.”

Safa “Elimden geldiðince dikkat etmeye çalýþýyorum… Siz de birbirinize sahip çýkýn… Ölüm sizleri birbirinizden ayýrmadan son demlerin tadýný çýkarýn.”

Osamu “Biz yavaþ yürüyoruz. Seni engellemeyelim…” Safa “Kendinize iyi bakýn… Güzel yürüyüþler dilerim.” Osamu “Size de doktor bey…”

Sonbahar artýk vedaya hazýrlanmaktadýr artýk yorgun… Dallarýndaki yeþil renkler bile solgun… Yine gözleri yaþlanacak bulutlarýn, müjdecisi olacak yeþerecek tüm umutlarýn…

…

Safa terini soðutmamak için adýmlarýný hýzlandýrdý. Epey bir yürüyüþten sonra geldiði yoldan geri dönerek yürüyüþünü tamamladý. Patika yürüyüþü iyi geldi bedenine… Sonbahar hatýrasý sarý ve kýrmýzýnýn yanýnda, aðaçlarýn dal ve yapraklarýnda yeþilin her tonunu görmeye deðerdi. Açýk mavi gökyüzü ile koyu mavi denizi birleþmesi de öyle bir tabloyu andýrýyordu sanki…

Pansiyondan ayrýldýktan sonra, ezilmiþ soya fasulyesinden yapýlmýþ miso çorbasý içerek güne baþlamýþtý. Tottori’den trene binerek Osaka’ya gitmek üzere, Hyogo, Tottori bölgesinden uzaklaþtý. Yaþam biçimleri farklý da olsa, duygularý kesiþtirebilecek veya karþýlýk bulabilecek miydi? Bir umudun peþinden gitmeye deðer miydi?

…

Devamý Var

...

Ant-150515