Ellerim koynumda çöküyor akşam
Saplanıyor yollara ok gibi müjgan
Kulaklarımda eski yırtık bir hüzzam
Masada boş bir bardak çakmak sigaram
Yağmur yağdı şehre akşama yakın
Toprak kokusuyla girdi bilindik sancım
Keşkeler sorguda ümitler yorgun
Sanırım ben ben biraz aşığım
Ayağım eşikte elim duvarda
Duruyorum öylece kapı aralığında
Mutluymuş gibi bakınca buradan
Perdeyi çekmeyen karşı komşuda
Gece iniyor alıştırarak karanlığa
Emiyor ayı yıldızlar,sanki ana kucağında
Kokusu karışmış,ıhlamur akasyanın
Mevsim yine ilk yaz ve ben betbahtım
Hani anne zamanla geçecekti acım
Sevecektim tekrar en güzel aşka layıktım
İçim bomboş yine bak, ağlamam yakın
Üşüyorum anne,ısıtmıyor sıcaklığın
Bir ipe dizilmiş ki gecenin ardında gece
İnançlar kader diyor,yenilgi ritüelde
Gündüzlerim meze çay saati sohbetlerinde
Mutluluk oyununu dahilim, büyüdüm anne
Boş duvarlara yine dalacak gözlerim
Tahtımı yaptın da anne, ya özlemlerin
Ben ben olamadım hiç,hayallerindim
Sen bende aslında anne, kendini sevdin
İçimde yeşil bir dal ki gözlerine benzer
Sen çocuk yanım sanıyorsun oysa ki ezber
Bir gün neden şair olduğumu sorsaydın eğer
Affet beni aşk suçlu benmişim meğer
Yine senin bilmediğin düşlerdeyim
Bir sır vereyim sana, perileri var gecenin
Uçsuz bucaksız bir karanlık okyanusta
Kabuğunda bir inci gibi anne derinlerdeyim
Ümit SEYHAN