Güneþ ölüyor, gece yavaþ yavaþ doðuyordu. Kapý yavaþça aralandý. Gündüzün açamadýðý gönül örtülerini gece üzerinden kaldýrsýn diye mýrýldandý Oðul Usta. Sonra Kemale dönerek, Modellemeyi bitir de rahatla artýk diye seslendi. Kapý kapandý.
Kemal “Allah’ým” dedi. “Allah’ým beni utandýrma.”

Neredeyse bütün bir geceyi Sudan Kraliyet ailesinden Nihâde Sultan’ýn o çok arzuladýðý gerdanlýðý çizmek için geçirdi. Yüzü yorgunluktan sapsarý kesilmiþti. Bulutsu bakýþlarýnda birden þimþekler belirginleþti. Son çizdiði modele bakarken kaç kez çýldýrmanýn eþiðine geldiðini hatýrlamadý bile. Yalnýzca büyük bir vecd içinde dakikalarca kalakaldý. Ýki avucunu da duvara dayayarak, baþýný hafifçe yasladý. Sonrasýnda eline aldýðý son çizime gözlerini dikerek eserinin karþýsýnda sol ayaðýný geriye atarak, hafifçe dizlerini kýrdý. Kendinin önünde perestiþle eðilmekten kendini alamadý. Seni bir gün geçebileceðimi biliyordum, diye geçirdi zihninden. Yalnýz olmanýn verdiði cesaret, eðitilmiþ bir baþkaldýrý fýsýldýyordu Kemale.

Kemal, þimdi yüksek sesle ustasýnýn asla böylesini vücuda getiremeyeceðini düþünerek, “sen bile bu zarafete asla ulaþamayacaksýn” diyordu.
Nihâde Sultana sunacaðý gerdanlýðýn ismini düþünürken çizimlerini yanýna alarak masaya bir not býrakýyor, atölyenin kepengini indiren Kemal karanlýkta kayboluyordu.

***

Bende olur elif yüzün sürer lâm ile
Bende bulur kendini Ha Mim Ta..a Ha ile

Elif miyim Mim miyim bende Sin yâ kim/n miyim?
Bende, ya sende, Ya Sin’de, Bende Sin bende sende

Kemal ertesi gün atölyeyi açmadý. Sonraki gün de ve bir sonraki günde… Yalnýz bir not duruyordu masanýn orta yerinde. “Ruhlar kemale ermeden sanat kemale ermez derdin yanýldýðýný söylemek istemezdim.”

Oðul Usta’nýn gözlerinde beliren iki damla yaþýn nerelere akýp gittiðini kimse bilemedi.
Belki de bir oðlu olsaydý bu kadar acý çekmeyecekti. Kendini babasýnýn yerine koyup bu atölyede Kemale oðlu gibi emek vermeyecekti. Ona yürek ölümlerini anlatmayacaktý. Elif gibi dimdik duran insan nefsinin sanatýn sabrýyla mim oluþundan, sonunda sin olup kayboluþundan bahsetmeyecekti. Gümüþe þeklini veren hayallerin nasýl asude ruhlardan doðduðunu fark ettirmeyecekti.

Þimdi Kemale sen diyecekti, bu hayallere ait ruhun “sin” den olduðunu biliyor musun?
Besmelenin “B” de gizli olduðu kadar, A”þ”k’ýn “Þýn” da sýrlandýðý kadar, Allah’ýn kendi ruhundan insan bedenini nefesleyerek ruhu nefes’e, nefe”s” i “Sin”e sakladýðý kadar, Oðul Usta’nýn da sýrladýðý aynalarý vardý. Sýrlanmayan sözler ayân olur, cam olur gösterirdi cümle eþyayý, sýrlanan cam ayna olur, yansýtýrdý cümle esmâyý. Oðul Ustanýn da sýrladýðý sözleri vardý. “Kaf”.

Kaf daðýnda gümüþten bir aðaç yaþardý. Ýnce nazenin dallarý, meyve yerine pirinç yapardý. Ýþte o pirinçlerin her birinin üstüne Zümrüdü Anka gagasýyla sýrlar yazardý. Usta onu anlayacak ve kutsayacaktý. Çünkü buna kabiliyeti vardý. Peki ne yazmýþ Zümrüdü Anka diye sormuþtu Kemal. Bazen “B”, bazen “Þýn”, bazen “Sin”, bazen de “mim” … Þimdilik bu kadarýný diyeceðim. “Gittiðinde zaten sen de göreceksin.”
“Öyle ise bana nasýl gidileceðini söyler misin?”

Her yürekte bir Kral Yolu bulunur, fakat her devlete bir Giges kral olur mu bilmem. “Sana Kaf daðýný soranlara yüreðinde kaç ölün olduðunu sor.” Der Zümrüdü Anka. Gönlüne taht kurmuþ kaç kral kaný akýttýn. Korkunun krallýðýný yýkmak için kaç cesur asker doðurdun…
Þeytanýn cahilliði ümmiliðinden deðil ki. Kendine duyduðu güvendi belki.
Ruhlar kemale ermeden, sanat kemale ermez, demiþti. Kemal þimdi býraktýðý küçük bir pusulada yanýldýðýný söylüyordu ustasýna…

Usta kafasýný kaldýrýp, keskin gözlerle baktý. Ýçi gümüþ tellerle bezenmiþ, gül motifli gerdanlýða…

Bir nefes çektikten sonra, bilmiyor ki “Kaf “daðýna varmadan, ol sýrrý almadan, dönüp dolaþýp gelecek kürkçü dükkanýna…