Uzun zaman olmuþtu. Ama gonca hala açmamýþ, gül olmamýþtý. Ýnsanlar, bahçe sahibinin, bitkinin toprak yüreðinden gelen damarlarýna bir madde aþýlayarak, onu büyütmediðini düþünüyorlardý. Ama bahçe sahibi, hiçbir þey yapmadýðýný, o goncaya da diðerlerinden farklý bir þey vermediðini söylüyordu. Gerçekte de, goncanýn gül olmamasýnýn tek nedeni, goncanýn kendisiydi. Çünkü büyümek istemiyordu. “Þu yetiþkin güllere asla dönüþmeyeceðim. Ne kadar iðrenç görünüyorlar.” diyordu, taç yapraklarýna bakarak. “Ýçlerini dýþlarýna çýkarmýþlar. Mahrem, gizli, özel bir þeyleri kalmamýþ. Oysa bir gonca, içini içinde saklý tutar. Ve onlar, içlerinin kendine özel kokusunu, pervasýzca havaya katmaktan da rahatsýz olmuyorlar. Üstüne üstlük, görünüþlerine, kokularýna aldanýp onlara gelenleri, dikenleriyle avlýyorlar. Ýþte en iðrenci ve korkuncu bu: Dikenleri… Benim incecik, narin gövdem, nasýl öyle bir aðaç dalý gibi olabilir? Nasýl gövdemi yararak o iðrenç dikenleri çýkarabilirim? Hem de ne için? Hayasýzca sergilediðim çekiciliðime yenilip, bana uzanan ellere batmak için. Tanrým! Ne iki yüzlülük!”

Ýþte gonca bu yüzden açmýyordu. Ama artýk bu oyun fazla uzamýþtý. Özünün derinliklerindeki yaratýcý güç, nerden geldiðini bilemeyeceði bir ses olarak tezahür etti: “Ey gonca, neden açmýyorsun, söyle.” Gonca bu sesten irkildi. Ses onu titreterek, içinden süzülerek geliyordu. Yankýlý, boðuk ve güçlü… Ama sanki ses olmayan bir sesti. Dýþardan gelmiyor, içinde oluþuyordu. “Kimsin sen?” dedi gonca korkuyla. “ne istiyorsun benden?” Ses tekrarladý: “Ey gonca, neden açmýyorsun söyle!” “Ben seni tohumdan çekip çýkaraným. Topraktan türeten, sana boy attýraným. Tohumun da, topraðýn da özü benim. Ben her þeyi, her þeyin özünden yönetenim.” Gonca bu sözleri anlýyordu. Gerçekten bir yaradan varsa, ki varlýk varsa var eden de vardý, yaradýlanýn içinde de var olmalý. Yaradandan zuhur eden yaratýklar olmalý… Ve her an, yaratýkta yaradan bulunmalý. “Ama yaradan nasýl benimle konuþur? Yoksa kendi kendime mi konuþuyorum?” “Ve neden açmamý istiyor? Yoksa açmak kötü deðil mi?”

“Öyleyse neden benim o utanmaz güller gibi olmamý istiyorsun?” dedi gonca kendine, içindeki dizginleyemediði, onu güle çevirmeye çalýþan güce… “Madem yaradansýn onlarý neden öyle yaptýn? Suçlarý ne? Suçum ne?” Cevap gecikmedi: “Ey gonca, öyle olacak olman suçundan deðil, yaradýlýþýndandýr. Ben öyle istediðim içindir. Ben sende güllüðü tatmak için seni yarattým. Taþta taþlýðý… Ben kendimi seyretmek için bu alemleri yaradaným. Hayýr da þer de benim. Ve sen, özündeki yöneliþe direndikçe, can damarýndan mahrum ve bodur kalmaya mahkumsun. Ýçini içine hapsetme. Özüne dön ey gonca. Kendini kendinden sýyýr, kurtar. Býrak her þey olacaðý gibi olacaktýr…”

Gonca artýk dayanamýyordu. Titriyordu. Aðlamaya baþladý: “Ama o güller, o güller niye öyleler? Ne kadar utanmazlar. Ben öyle olamam. Tanrým bana acý. Beni öyle yapma.” Sonra birden durdu. Bu feryatlarýnýn ardýndan öyle ani bir dinginliðe ulaþtý ki, buna bir anlam veremedi. Þimdi, yangýn yerinde oturup, sakin sakin düþünen bir adam kadar garipti. Sanki olaný izliyor, yaþamýyordu. Duygulara kapýlmýyordu. Düþünceleri, kendiliðinden beyninden akýp geçiyor, ve ona o kadar doðru geliyordu ki…

“Hayýr, o güller utanmaz deðil. Onlar sadece gül ve emronulaný yapýyorlar. Onlarý utanmaz yapan benim; kendileri bundan beridir. Benim yorumlarým, benim düþüncelerime göre onlar öyle. Baþka gözler, onlarý narin, harika yaratýklar olarak görüyor. Hangisi doðru? Hiçbiri… Onlar ne iyi, ne kötü; ne güzel, ne de çirkin… Onlar  sadece gül. Benim gibi…”

Ve gonca, açmaya baþladý. Bunu gören insanlar, büyünün bozulduðunu, bu goncanýn da artýk diðerlerine benzediðini düþündüler. Ve bahçeye girmeyen insanlar, bahçeyi terk etti. Olan mucizeyi görmeyen, gizden gafil gözler, biten mucizenin ardýndan umutsuz ve arzusuz bakýþlarýna dönüp baþka yönlere çevrildi. Oysa döndükleri her yerde, gördükleri her þeyde bir mucize gizliydi.