Huzeyfeyi Kaybettik
Yazamıyorum artık mısralar küstü bana
Duygularım kalmadı içim de döndü hepsi de taşa
Bir kalbim kaldı bana
Ama o da paramparça
Çok koştum sevda yolunda
Çok takıldı ayağım çakıl taşlarına
Çok istedim çok çalıştım
Ama birinci gelemedim bu yarışda
Bir ömür verildi bana
Serdim sevdiklerimin ayaklarına
Kıymet bilmediler belki de inanamadılar bu kadar sevmeme
Öğrendim ki dünyada kimseye değer verme
Küçükken tanıştım aşk denen başbelasıyla
Akranlarım top oynar ben se şiir yazardım kağıda
Aslında küçükken belliydi
Çok mektup yazdım “elveda anne ve baba”
Karşılıksız sevgiler yedi ömrümü
Hep ulaşılmaz güzelliklere verdim gönlümü
Çıtam yüksekti hayatta
Sanırım ben yaşayacağım en görkemli ve en yalnız ölümü
Sevenler kavuşur derler eskidenmiş o sözler
Şimdilerde sevgi kalmadı yalan söylüyor gözler
Suret güzelse ne ala değilse yalnızlık üzer
Yalnızlıksa bir ömrü her anıyla yer
Gidiyorum artık aranızda yokum
Artık istemiyorum yalnızlık gerçekten tokum
Bir silahım vardı içini doldurdum
Bu akşam sıkacağım kendime sanırım ömrümü doldurdum
“Bir huzeyfe vardı “ diye ya gelirim ya gelmem aklınıza
Kaptırmıştı dersiniz kendini yalnızlığa
Evlada herkese elveda
Huzeyfe’yi kaybettik ruhuna El-Fatiha
(
Huzeyfeyi Kaybettik başlıklı yazı
mehmet-bosta tarafından
20.11.2009 tarihinde sitemize eklenmiştir. Sitemizde yayınlanan eserlerin hukuki sorumluluğu , kullanılan materyaller ve yazının içeriği yazarlarına aittir.İzin alınmadan kaynak gösterilse bile sayfamızdaki eserler başka yerde yayınlanamaz. Eserlerin izin alınmadan kopyalanması ve kullanılması 5846 sayılı Fikir ve Sanat Eserleri Yasasına göre suçtur. )
Okuduğunuz Yazının Site Kurallarını İhlal Ettiğini Düşünüyorsanız, Site Yönetimine Bildirmek İçin Tıklayınız.
