Eylül ayrýlýða denk, kasýmsa tükeniþe;

Aþk yorgunu ayaklar, kalksa yürüyeceðim.

Rüzgâr sallarken dalý, dal geçerken iniþe,

Hala canlý yapraðým, düþsem çürüyeceðim.

Aþk yorgunu ayaklar kalksa yürüyeceðim.

Zaten hayallerdeydin, ne gerçektin, ne de düþ;

Diyorsan ki aþk bitti, sen artýk düþümden düþ.

Kimseye hoþ gelmiyor aþký böyle büyütüþ,

Aþkýn bilinmezine seni sürüyeceðim,

Aþk yorgunu ayaklar kalksa yürüyeceðim.

Sana varamadýkça, damla damla tükendim.

Ayrýlýk tesellisi oldum kendime kendim.

Sanma ki yüreðine batan kara dikendim.

Yine de hasretinden yanýp eriyeceðim,

Aþk yorgunu ayaklar kalksa yürüyeceðim.

Hor görme Coþari’yi, aþkýn esiri olmuþ;

Hasretinden gönlünde açan gülleri solmuþ;

Belli ki aþka varan yollarýna kar dolmuþ;

Varmak için vuslata karý kürüyeceðim,

Aþk yorgunu ayaklar kalksa yürüyeceðim.

Ýbrahim COÞAR