Hayatýmýz hep bir bekleme alaný gibidir. Neyi kimi beklediðimizin bir önemi yok. Gelenler gitmesin, gidenler gelmesin isteriz çoðu kez. Gittikçe kalanlar katilimiz olur.

Beklemekle geçen yýllar en zorlu dönemidir hayatýn. Bekleyenin acý çektiði, gidenin de bir daha dönmeyeceðini öðrenmeye baþladýðýmýz yýllardýr. Hiç bitmeyecekmiþ gibi baþlayan her aþk, hiç baþlamamýþ gibi yok oluyor. Tarihe karýþýyor takvimde solan yapraklar gibi...

Beklemek sabrý bilenlerin iþidir derdi babam. Beklemenin ayrý bir tadý vardýr. Onu yalnýzca sabredenler yaþayabilir. Sen daha çok piþeceksin oðul derdi. Þimdilerdeyse öyle piþtim ki. Ateþler bile sönüyor gözyaþlarýmýn yaðmurunda. Artýk beklemenin ne demek olduðunu biliyorum baba.

Beklemenin de aþamasý vardýr. Çektiðin cefa kadardýr süreceðin sefalar. Aþklar, dostluklar ve akrabalar hepsi için geçerlidir. Sonsuz bir hayat için seçtiðimiz bu sýnýrlý hayatta, verdiðimiz emek kadardýr alacaklarýmýz. Kimi Cuma günü gibi sever. Her hafta görmek için. Kimi ramazan gibi sever. Bayrama eriþmek için. Kimiyse bir ömür acý çeker. Cennette ebedi bir hayat sürmek için. Ben seni cennettim bildim yârim. Bir ömür hasretim sana. Ama sen yine de elini çabuk tut. Ne bileyim en azýndan iyi olduðunu bileyim. Çünkü biliyorum ki beklemenin de bir erdemi vardýr. Gözlerini açýk tut sevdiðim. Gözlerindeki aþký okudukça ilmim artýyor.

Seni sevdiðimi unutma. Ben sevildiðim hiçbir aný unutmadým...