Seni unutmak için girdiðim mücadelelerde yitirdim solmuþ günlerden arta kalan benliðimi. Üþüyen yalnýzlýðýma bir tokat misali yokluðun. Yakýyor benliðimi hasretinin kor alevi. Ocakta unutulmuþ çaydanlýk misali kalbim. Her an su kaynatýp, adým adým içindeki sabrý azalan. Ya da bir kibrit çöpü misali yandýkça külleri dýþýnda bir þeyi kalmayan…

Her gece odamý izleyen bir hayalet sanki yokluðun. Ne zaman senin dýþýnda bir þey düþünsem yanýmda beliriveriyor. Bir tek aným dahi sensiz geçsin istemiyor. Sahi gülüþüne öldüðüm sen hangi anýnda yanýmda olmak isterdin. Bitmiþ bir mumu daha ne kadar yakabilirsin ki. Daha kaç bensiz anýyý biriktirebilirsin göz aydýnlýðýnda!

Fýrtýnalý geçen bir geçmiþin sonu güllük gülistanlýk olacak desem kim inanýr. Kim inanýr bir daha bir araya gelebileceðimize. Aramýza koyduðun uçurumlarýn haddi hesabý yok. Ayný yolu yürürken ayak parmaklarýmýzla çizdiðimiz o çizgiler bir bir siliniyor yollardan. Gittiðimiz sinema salonu artýk hiç açýlmayacak sanki. Seninle biten kaç güzel þey varsa hepsine birden üzülüyorum.

Sorgusu bitmeyen bir zanlý gibi geçmiþ. Kim sorgulasa aðzýmdan sana dair bir þey duymuyor. Ýþkencelere maruz kalýyorum. Soðuk gecelerin ayazýnda, uykusuzluðun hakim olduðu o bedbaht saatlerde yokluðun hep baþucumda. Ölüm gibi ensemde duruyor.Yaþadýðýma þahit arýyorum. Nefes almak yaþamak mý gerçekten?