Hasta,  düþkün ve garip benden önce habersiz,

Yataðýma girince, gözüm uyku tatur mý.

Korkutur kimsesizlik, kalýnca ‘berabersiz’,

Haberdâr olan insan sizce rahat yatar mý?.

Ocaklarý söndüren tufanlarýn yellerin,

Okþadýðým baþlarýn, dokunduðum ellerin,

Ricasýný niyaza dönüþtüren dillerin,

Etkisinden kurtulup bu kalp düzgün atar mý.

“Gel konuþalým” dedim tüm geçmiþi yakarak,

Konuþtukça gözleri seller gibi taþarak,

Bir o kadar çekingen sorar gibi bakarak,

Ýnsanlýk kervânýna bizi kimse katar mý?.

Ayser ÖZBAKIR