Ýpinden boþanmýþ, bir boða gibiydi.
Ýntikam dumanlarý çýkýyordu burnundan.
Güzelmiþ çirkinmiþ demiyordu, istediðinden intikam alýrken
Çiçekten çiçeðe konuyordu.
Yine’de ihanet edeni, çýkaramýyordu aklýndan.
 
Yaralýydý.
Baþka bedenlerde, arýyordu çaresini
Ýntikam merhemlerinden, sürüyordu yarasýna.
El üstünde tutuyor.
Güzelmiþ çirkinmiþ demiyordu, kim çýksa onun karþýsýna
Çiçekten çiçeðe, konuyordu.
Yine’ de ihanet edeni, çýkaramýyordu aklýndan.
 
Bir gün, biri çýktý karþýsýna.
Dolunaydan, taze açmýþ gül koncasýndan, farký yoktu çýkanýn.
Geçti, karþýsýna!
Gözlerini kamaþtýrdý, intikam peþinde koþanýn.
Sevdi sevildi, sebebi olsa’ da yeni tutmuþ bir haram elmanýn.
Çiçekten çiçeðe konuyordu.
Yine’de, ihanet edeni, çýkaramýyordu aklýndan.
 
Yýllar geçmiþti, aradan.
Akan kan dondu kaldý, akmaz oldu intikam dolu bedenden
Ceza verdi, yüce Yaradan.
Bu yüzden güller kurudu, bir zamanki gülen yüzler soldu.
Dereler, kurudu.
Nehirler, ýrmaklar denizler kurudu.
Ne ihanet kaldý, ne’ de bir gerçek, hepsi çýktý gitti akýldan.
 
17 Mayýs 16
Ahmet Yüksel Þanlý er