Uzun süredir dökmüyorum seni kaðýtlara, Anlatmýyorum. Ama kendime hep anlatýyorum seni. Kendi kendime. Uzun süredir þuna karar verdim: Sen benim ne yaparsan yap terk edemediðimsin aslýnda. Sen beni terk etmedin mi? Ettin deðil mi? Belki de defalarca. Kafamýn içinde yankýlandý gidiþlerin, Terk ediþlerin.  Ama bir de bana sor bakalým, En kýzdýðým anda bile seni býrakýr mýyým acaba? Tabiki hayýr. Terk ediþlerin kadar gülüþlerin de taze hafýzamda. Ben seni güldürüyordum sen de kabul et. Bana gülerdin sen. O gülüþünü izlemek isterdim ben hiç durmadan. Sen benim yüz hatlarýný ezberlediðim tek kadýnsýn. Bir de seni þu kaðýtlardan baþkasýna anlatamýyorum. Birine anlatacak olsam, Soracak diyorum bu hikayenin sonu nasýl bitti diye. Nasýl bitti deyince, Ben yýkýldým o benim fýrtýnam oldu düþünmeden yýktý-geçti demek istemiyorum. Hep içime atýyorum seni, Hep içimdesin. Sen benim içime attýðýmsýn. Ayný zamanda içimden atamadýðýmsýn. Seni içimden de atamýyorum. Ýçim sen dolu benim, Seni kendime defalarca anlatsam sýkýlmam. Sen o kadar benim içinsin ki sen olmasan bende olmazdým gibi geliyor. Elbette olurdum ama belki de senden baþkasýna böyle aþýk olamazdým. Yani aþýk olmayý böylesine tadamazdým. Böyle aþýk olmak yordu beni, Aðlattý ama ben yine de iyiki vardýn demek istiyorum. Ýyiki varsýn içime atýp, Ýçimden atamadýðým tek kadýn. Terk edemediðim.