Bekliyor insan, zaman kavramýnýn içinde sürdürürken yaþamýný, büyük bölümünün anlamýný derinleþtirmek istiyor. Gizem duygusunu artýrýp, sarýlmak isteniyor dört taraftan. Ne mücadeleler veriliyor bu uðurda. Ne savaþlar veriliyor rüyalarda...
Yarýnlar, istenileni hiç vermeyen, beklenileni hiç karþýlamayan, hani bir umut diye, düþlemekten vazgeçmediðimiz yarýnlar.

Tamda böyle deðil mi düzenimiz ?
Hayatýmýzda her bir zamanýn bir anlamýný olmasýný istediðimiz, fakat olmasý için çabalarý olumsuzluklarýn ardýna gizlediðimiz bir duruþ sergilemiyor muyuz?
Þifreli bir hayatýmýzýn olmasýný isteyip, insanlarýn bizi bir bir çözmesini beklediðimiz ve her çözülen þifrelere baþka kodlar yüklemeye çalýþtýðýmýz bir düzeni kovalýyoruz. 

Ben buna metafizik yarýnlar diyorum.

Metafizik yarýnlar, kendini güçlü ve anlamlý hissettirsede, hüsrana uðratýyor beklenen sabahlar. Kendin olmanýn dýþýna çýkmak istiyorsun ama býrakmýyor seni alýþkanlýklar. Özgürlüðünü kýsýtlýyor, elalem ve herkes kavramýnýn kölesi oluyorsun. Yýpratmayý zamanýnda ilke ediniyor, gün geçtikçe daha bir ufalýyorsun kendi aynanda.

Peki hiç basit ve sýradan biri olmayý istedin mi? Hiç, hiç olmayý denedin mi? Yaþamýna mütevazilik katýp, insanlarýn sadece en çok ihtiyacý olan tebessüm ve anlayýþý zamanýna enjekte ettin mi?

Ýþte bunlar korkutuyor insaný. Hiç olmak, hiç olmamak yapýyor sanýyoruz insaný. Oysa gerçek metafizik yarýnlarýn düþleri hiç olmaktan geçiyor. Mütevazilik taht kurar karþýndaki gönüllerde. Tebessüm ve anlayýþ, baðlýlýk yapar en sert yüreklerde. Kurtuluþ böyle olur herkes ve elalem kavramlarýndan. Ve özgürlük gelir. Farklý sorumluluklar severek üstlenilir. Metafizik yarýnlar,  kendini olasý düþlere býrakýr. Ýmkansýzlar aþýlmaya baþlanýr.

Hayattan tat almak, metafizik yarýnlarýn düþlerini kendin olmaya karar verip kurduðunda baþlar.

Yarýnlarýmýzýn düþleri, hiç olmaktan geçmesi dileðiyle...