yüzündeki gülümseme hiç solmasın diyebilseydim
yazmak istediğim mektubuma eğer yazabilseydim dayıcım
seni çok özledim dayıcım çok ama çok yanıyor içim
bazen sesin kulaklarımda çınlıyor adeta yeğenim deyişin
elinden hiç düşürmediğin sigaranın yarısı yanmış
gitmiyor gözümün önünden dumanını içine içine efkarla çekişin
ne derdin vardı dayım benim bize söyleyemediğin?
en çokta gülmeni özledim be dayıcım senin
simsiyah saçlarının arasındaki beyaz saçların bile sana ne çok yakışırdı
sakalın bıyığın saçın kadar beyaz değildi simsiyahtı
sana her şey çok ayrı güzellikte yakısırdı çünkü sen benim dayımdın
ben seni her halinle severdim her şey sana ayrı bir yakışırdı
sen her işini ayrı bir özenle yapardın severdin çalışmayı yaz kış demezdin
niye bıraktın bizi dayıcım niye küstün bize bu kadarmı kırgındın hepimize
hani ben memlekete gelecektim çay içecektik
yakıp semaveri bizim köyün bahçelerinde
annem babam yengem ve seninle hep birlikte
böyle miydi hayalimiz dayım bizim seninle
seninleyken ben hiçbir şeyden korkmazdım biliyor musun dayıcım
çünkü senin yüreğin çok büyük ve korkusuzdu benim gözümde
bilirdim korurdun beni çocukluğumdan bu yana oldugu gibi
babamın olmadığı zamanlarda hep sen vardın yanımızda
sen varken korkmazdım karanlık gecelerden bile
öyle cesurdu öyle yürekliydi benim dayım benim gözümde
olmadı be dayıcığım yakışmadı bu ölüm sana
yaktın ciğerlerimizi ölmeden koydun hepimizi mezara
biz doymadık ki sana daha nasıl sardı kara toprak seni
bazen rüyamda görüyorum seni boynun bükük üzgün ve yalnız başına
uzatıyorsun ellerini tut ellerimi gidelim buralardan diye
uzatıyorum ellerimi sana bir bulut alıp götürüyor seni
bir anda kaybolup gidiyorsun benden çok uzaklara
seni çok özledim dayıcığım bu ölüm yakışmadı hiç sana
sustu her şey sanki sesssizleşti dünya
seninle güldüğümüz hiçbir şey güldürmüyor artık hiç birimizi
dokunduğun her şey de senin hatıran varken mümkün mü seni unutmak
ne yazarsam yazayım bu acının tarifi yok
sanki kalbimin içinde her gün ateşler yanıyor
içtiğim su bile boğazımda kalıyor
aldığım nefes cğerlerimi parçalıyor
işte böyle dayıcığım sensizlik bu kadar acı bu kadar zor
annem bazen dokunduğun eşyalarını kokluyor öpüyor saatlerce
gözyaşları sele döndü ne yapsak boş acın çok büyük kalbimizde
can candan ayrılıyor sanki buna katlanmak çok zor
sanki bedeninden bir yerinin kesilmesi gibi
biri ölüm biri ayrılık yok ki bunun tarifi yok tesellisi
olmadı dayıcığım bu ölüm sana hiç yakışmadı
açsan gözlerini son kez baksaydın bize
öpseydim yanaklarından yokluğuna dayanacak kadar
ölüm ani dünya fani çok özledim çok dayıcığım seni
insan birbirinden ayrılıncamı anlıyormuş birbirinin kıymetini değerini
