Yunus sabah namazýný Nazif amca ile kýlmak için ilçeye kadar gitti. Ýçinde adýný koyamadýðý bir huzur vardý. Nazif amcanýn evine yaklaþtýkça içine tarifsiz bir sevinç doluyordu. Nazif amcanýn evi ona hep eski güzel anýlarýný çaðrýþtýrýyordu. Babasý ile bahçesinde top oynadýðý, annesinin onu leðende yýkadýðý o bakir yýllarý…

Evin önüne yaklaþtýðýnda arabayý park edip Nazif amcanýn evinin kapýsýný vurdu. Bir müddet bekledikten sonra kapý yavaþ yavaþ açýlmaya baþladý. Nazif amca Yunus'u gördüðüne pek bir sevinmiþti. Yunus'u içeri buyur etti. Yunus daha adýmýný atar atmaz eski mahalle özlemi buram buram burnunda tütmeye baþlamýþtý. Habersiz gelmesine raðmen sanki Nazif amca onun geleceðinden haberdar gibiydi. Ya da Yunus Nazif amcanýn þaþýrmamasýný buna yoruyordu. Yunus ve Nazif amca namazý eda edip odaya geçtiler. Yunus'un bu eve ikinci geliþiydi. Ýlkinde fark etmeyip sonrasýnda fark ettiði ne güzellikler vardý. Duvarda hat sanatlý portreler, eski hatýralardan kalma siyah beyaz resimler vardý. Hepsi birbirinden güzel olsa da Yunus'un dikkatini duvarda asýlý olan zümrüt gerdanlýk çekti. Ona doðru uzanacaðý sýrada Nazif amcanýn dur der gibi bakmasýyla yeniden yerine oturdu. Uzun bir sessizlik kaplamýþtý odayý. Yunus Nazif amcaya dönüp onunla konuþmak üzere söze karýþacakken, Nazif amca ondan önce davrandý.

Nazif Amca: O duvarda asýlý duran gerdanlýk bana eþimden hatýra kaldý. Eþim onu çok seviyordu.

Yunus: Kusura bakma Nazif amca istemeden yaraný deþtim.

Nazif Amca: Sen söylemesen de kanýyor o yara. Senin bir suçun yok ben seninle konuþmak istedim.

Yunus: Affýna sýðýnýyorum Nazif amca onu çok mu seviyordun?

Nazif Amca: Rabbimin tecellisi yansýmýþken yüzüne sevmemek olur mu?

Yunus: Nasýl söylenir bilmem ama bende âþýk oldum sanýrým.

Nazif Amca: Sanmakla deðil inanmakla olur her þey. Eðer onu gördüðün halde özlüyorsan, bir daha göremeyecek olmanýn verdiði korkuyla gecelerin zehir oluyorsa iþte o aþktýr.

Yunus: Ben ona bakmaya, onunla konuþmaya doyamýyorum.

Nazif Amca: Aç oturup tam doymadan kalkmalý sofradan! Ýþte o zaman ilk gün tazeliðinde kalýr her þey. Kördüðüm gibi.

Yunus: Ben Damla’ya âþýk oldum. Bunu niye sana anlatýyorum bilmiyorum. Tek bildiðim senden baþkasýna böylesine gönül rahatlýðýyla anlatamam.

Nazif Amca: Aþk saklý kalýr mý? Sen sussan da gönül ferman dinlemez. Dileðim o ki mutlu olasýn.

 Nazif amca yerinden doðrulup o zümrüt gerdanlýðý duvarda asýlý haldeyken alýp Yunus’a uzattý. Yunus þaþkýnlýðýný gizleyemedi. Ve elindekini geri vermek istedi. Nazif amca Yunus'un sýrtýný sývazladý. Masaya geçtiklerinde Yunus bir çay demleyip getirdi. Çaylar içildikçe muhabbet daha bir derinleþmiþti. Çay mý güzeldi yoksa sohbet mi çayý güzel kýlýyordu belirsiz olsa da, demini almýþ sohbet çok güzeldi.

Yunus: Nazif Amca bu hediye çok güzel ama ben kabul edemem. Yani ne bileyim çok deðerli ki sana da sevdiðinden hatýra kalmýþ.

Nazif Amca: Haklýsýn evlat çok deðerli benim için. Ama hediyesinden çok ona yer ayýrdým ben gönlümde. Hem duvarda asýlý kalýp put olacaðýna, sevdiðinin boynunda zümrüt olsun.

Yunus: Eyvallah Nazif Amca babamdan sonra ilk kez birinin varlýðý bana huzur veriyor. Hakkýný helal et.

Nazif Amca: Helal olsun oðlum. Sende helal et.

Yunus: Varsa helal olsun.

Ýkilide de tatlý tebessüm vardý. Yunus müsaade isteyip evden çýktý. Damla’yý almaya gitti.

Yunus piknik için gerekli malzemeleri alýp arabaya yerleþtirdikten sonra, Damla’yý arayýp dýþarý çýkmasýný istedi. Dað evine vardýðýnda Damla’nýn kendisini beklediðini gördü. Damla evde kendi hazýrladýðý piknik sepetiyle çýkmýþtý dýþarýya. Yunus baþtan aþaðý süzdü Damla’yý. Damla kendine has kýyafetiyle güne renk katýyordu. Yola koyuldular. Piknik yerine ulaþtýlar. Yeþillik içinde bir cennet vadisi gibiydi. Þelalenin aktýðý, kuþlarýn cývýl cývýl olduðu bir yerdi. Damla ilk kez geliyordu bu küçük ama cennet misali doða piknik alanýna. Mutluluðu yüzünden okunuyordu. Yunus ve Damla arabadan iner inmez kilimi yere serip malzemeleri üzerine yerleþtirdiler. Piknik alanýna vardýklarýnda saat öðle bire geliyordu. Yunus hamaðý hazýrlayýp Damla’yý çaðýrdý. Damla da hamaða bindi. Yunus bir yandan hamaðý sallýyor bir yandan da Damla’yý hayran hayran süzüyordu. Güneþ yaz sýcaklýðýna raðmen rüzgârýn koluna girmiþti. Serinlik yayýlýyordu etrafa. Damla’ya her baktýðýnda annesinin yüzü gözlerinin önüne geliyordu. Onun gibi içtendi gülüþü. Onun gibi yalansýz...

Yunus çýtalýyý hazýr ederken Damla ilk kez Yunus'u böylesine derinlemesine inceliyordu. Onda gördüðü bir þeyler vardý. Baþka erkeklerde olmayan... Yunus sahiden de sahiciydi Damla için.  Göz çukurlarýnda halkalar, saçlarýnda ayrýlýk aylarýndan kalma karakýþ. Erken olgunlaþan insanlardandý Yunus. Damla ilk kez bir þeyler hissettiðini fark etti. Yine de fark ettirmek istemedi. Yunus çýtalýyý hazýr etmiþti. Damla ilk kez uçurtma uçuruyordu. Heyecanlý hissediyordu. Yunus öncelikle sakin olmasýný, kendisine güvenmesini tavsiye etti. Bir iki sendelemeden sonra uçurtma kendisini gökyüzünün kollarýna býrakýyordu. Damla uçurtmayý býrakýp koþmaya baþladý. Yunus da ardýndan koþmaya baþladý. Damla o aðaçtan diðer aðaca çocuklar gibi koþuyordu. Yunus da arkasýndan gidiyordu. Sonra yere uzandý Damla. Yunus da yanýna uzandý. Ýkilinin mutluluðu doðaya da yansýmýþ olacak ki çiçekler rengârenk, kuþlar cývýl cývýldý.

Damla yerden doðrularak malzemeleri býraktýklarý yere doðru gitti. Yunus da onu takip etti. Yunus etleri hazýr ederken, Damla da salatayý hazýrlýyordu. Mangal eti, közlenmiþ biber ve patlýcanlar Yunus'u çocukluðuna götürmüþtü. Yunus babasýyla gittiði bir doða yürüyüþündeki konuþmalarý aklýndan hiç çýkarmýyordu. Babasý ona'' Sen benim çocukluðumsun. Sen benim veliahdýmsýn. Ne biliyorsam öðretiyorum sana. Her iþ elinden gelsin diye en iyi arkadaþýn ben oldum. ‘demiþti. Mangaldaki ustalýðý, çýtalýyý, hamak baðlamayý hep babasý öðretmiþti ona. Gözleri doldu bir an. Damla da neyin var diyecek oldu. Yunus’un cüzdanýndan çýkardýðý fotoðrafa bakýnca durumu anlamýþtý. Fazla üstelemek istemedi. Ýkili daha sonra içtikleri kola þiþesiyle þiþe çevirmece oyunu oynadýlar. Ýlk soru Damla’dan gelmiþti.

Damla: Bugüne kadar yaptýðýn en güzel þey ve yaptýðýn en büyük hata nedir?

Yunus: Çocuk ruhumu kaybetmemek sahip olduðum en güzel þey. En büyük hatamsa ailemle kaliteli zamanlar geçiremedim. Peki ya senin bugüne kadar yaptýðýn en güzel þeyle, en büyük hatan nedir?

Damla: Barýþýk olmam kendimle en güzel yaným. Çabuk inanýp çabuk baðlanmam da en büyük hatam. Sýra bende. Peki, bugüne kadar yaptýðýn en büyük delilik nedir?

Yunus: Lisedeyken kibirli bir hocaya kýzmýþtým. Bende o derse girmeden sandalyesine yapýþtýrýcý sürmüþtüm. O da gelip oturduktan sonra kalkmaya çalýþýrken pantolonunu yýrttý. Tüm sýnýf disipline gitsek de piþman deðildik. Gerçi sonra okulun bitiminde hocadan helallik almýþtýk. Tabi disiplin cezasý kalkmýþtý. Yoksa avukat olamazdým. Ya senin yaptýðýn delilik nedir?

Damla: Lise ikiye kadar en boþ derse bile katýlýp bir gün devamsýzlýk yapmamýþtým. Sonra bir açýldým tam açýldým. Babama devamsýzlýk mektubu geliyordu sürekli. Bir sene sýnýfta kalacakken babam müdürü zor ikna etmiþti. Öyle iþte. Biraz da cesaretini ölçelim. On bilemedin on beþ ailenin olduðu bir piknik yerindeyiz. Senden istediðim en kalabalýk aile olan sað taraftaki ailenin yanýna gidip þarký söylemen olacak.

Yunus: Ama bu çok zalimce deðil mi? Hem benim sesim yüzünden geçen iki karga intihar etmiþti.

Damla: Ben anlamam. Yapmak zorundasýn. Hem sýra bana da gelecek rahat ol.

Yunus: Tamam sende benimle geliyorsun. Ve senin cesaretinde þarkýda bana eþlik etmek olsun.

Damla: Tamam ben senin gibi korkak deðilim.

Ýkili kalabalýk olan ailenin yanýna gidip kendilerine bir þarký söyleyeceklerini söyledi. Ýlkin deli sandýlar. Sonra kalabalýk ailede bulunan gençler durumu anladý ve müsaade etti. Þarkýyý seçmek iþi Yunus’a kalmýþtý. Yunus da kalabalýk aileye sordu. Sevdikleri þarký ‘’ Ýkimiz Bir Fidanýz’’ þarkýsý olmuþtu.

Ýkili zorda olsa þarkýyý bitirdi. Ýlkin geniþ aile garipsese de ikiliyi, daha sonra onlarda gülmüþlerdi.  Ýkili aileden müsaade isteyip yerlerine geçtiler.  Yunus oturduklarý yeþillik alanda dört yapraklý yoncayý görünce cesaretlendi. Birden Damla’nýn elini tuttu. Ve itiraf etti yüreðinde biriktirdiklerini.

Yunus: Ben yýllar sonra ilk kez böylesine kalbimin yerinden çýkacakmýþ gibi atýðýna þahit oluyorum. Ben sana âþýk oldum. Birlikte yürüyelim bu patika yollardan. Benimle her zorluða göðüs germeye var mýsýn?

Damla: Ne diyeceðimi bilemiyorum. Çok ani oldu. Ama benimde içimde adýný koyamadýðým bir duygu var. Ne zaman seni görsem bir daha göresim geliyor.

Yunus: Sen yüreðime damla damla biriken okyanus ol yeter ki, ben o koca okyanus da Yunus olmaya razýyým.

Damla: Tamam kabul ediyorum.

Damla Yunus’un teklifini kabul etmiþti. Yunus mutluluktan havalara uçuyordu. Gün batýmýna yaklaþýrken, ikili toparlanýp eve doðru yola koyuldular. Dað evine iki saatlik uzaktaydý piknik vadisi. Yunus ile Damla dað evine varana denk el eleydiler. Mutluluklarýný arabanýn penceresini açýp haykýrýyorlardý...

Gün aðarmasýna, yeniden ikindi vaktine gelmesine raðmen ne Damla’nýn uykusu gelmiþti. Ne de Yunus aþkýn sarhoþluðundan böyle bir þeyi aklýndan geçirmiþti. Sohbet derya olup taþtýkça ikili mutluluktan uykusuz olduklarýnýn dahi farkýnda deðildi.

Yan yana iki dað evi. Öylesine yakýnlardý ki birbirlerine. Ayný yüzdeki iki yanak gibi... Öylesine uzaktýlar ki birbirlerine. Aralarýnda koca okyanus varmýþ gibi...  Yakýn olduklarý kadar birbirlerine uzaktýlar. Ayný bedende iki insan olmadan da uzaklar yakýn olmayacaða benziyordu...

Damla penceresinin Yunus’un dað evine bakan tarafýna geçmiþti. Yunus da ayný þekilde Damla’nýn evine bakan tarafýndaydý. Damla çekmeceden çýkardýðý kýrmýzý boya kalemi ile pencereye bir kalp çizdi. Yunus da ayný þekilde pencereye bir anahtar çizdi. Mehtap bu aþkýn karþýsýnda duygularýna hâkim olamadýðýndan olacak ki, biden yaðmur yaðdý. Hemen dýþarý çýktýlar. Ýlk kez ayný yaðmurun altýnda ýslanacaklardý. Ýlk kez ayný yaðmurun altýnda el ele göz gözeydiler. Aþkýn tatlý bir esintisiydi yaz yaðmuru. Aþk olup doluyordu içlerine.

-Yunus: Ýlk kez aþký böylesine iliklerime kadar hissediyorum. Senden öncesini yaþamadým sayýyorum. Biliyor musun iyi ki de girdin hayatýma?                           

-Damla: Bende aþkýn tarif edilmez duygularý içerisindeyim.  Peki ya benden sonrasý?

-Yunus: Senden sonrasý diye bir þey yok. Ancak seninle sonrasý olabilir.

-Damla: Seni seviyorum.

-Yunus: Bende seni seviyorum.

Yaðmur hýzýný arttýrdýkça Damla ile Yunus da aþký doruklarda yaþamak için hýzla çýkýyordu aþk merdivenlerini. Yunus Damla’nýn gözlerine uzun süre baktý. Baktý ki denize susamýþtý. Susuz yazdan kalma tuz tadý dudaklarýnda. Damla mahcup görünüyordu. Kuðu gibi narin boynunu göstermeye çekiniyordu belki de. O yüzden olsa gerek yüzünü eðmiþ çimenlere, çamura bulanmýþ çýrýlçýplak ayaklarýna bakýyordu. Titremeye beþ kala, üþüyorsa da sevdiðine üþüdüðünü belli etmemeye çalýþýyordu. Çünkü biliyordu ki, Yunus üþüdüðünü anlasa ceketini çýkarýr atardý omuzlarýna. Bildiðinden susuyordu. Üþümesin diye sevdiði...

Damla kaçamak bakýþlar ile süzüyordu Yunus'u. Yunus ise Damla’ya göre daha bir cüretkârdý. Kendinden emin bir þekilde süzüyordu Damla’yý. Yunus Atilla Ýlhan'ýn o çok bilindik '' Yaðmur Kaçaðý'' þiirini okudu.

Yunus þiiri bitirmiþti. Damla beðenmiþti þiiri. Yine de Yunus'a takýlmadan edemezdi.

-Damla: Þair kaçmak isterken yaðmurdan sen yakalandýn. Þair kaçtý mý bilinmez? Ama sen ne çabuk sýkýldýn benimle ayný yaðmur altýnda ýslanmaktan.

-Yunus: Mesele o deðil ki, tenine deðen her yaðmur tanelerinden kýskanýyorum seni.

-Damla: Öyleyse kaçýr beni Romeo.

-Yunus: Seni seviyorum Juliet.

-Damla: Baðýrma bu kadar bir duyan olacak.

-Yunus: Herkes duysun seni seviyorum.

-Damla: Sus sersem seni boðarým bak. Hadi eve daðýlalým. Üþüteceksin yoksa haline bak ya.

-Yunus: Aklým baþýmda deðil zaten ziyaný yok. Üþütmüþüm çoktan.

-Damla: Çok tatlýsýn ya. Seni seviyorum.

-Yunus: Bende seni seviyorum.

Damla gülümsüyordu. Tekrar görüþmek üzere evlere daðýldýlar.

Yunus ýslanmýþ kýyafetlerini çýkarýp çamaþýr sepetine attý. Güzden kalma bir kazaðý dolaptan çýkarýp üzerine giydi. Birde siyah bir pantolon giydi. Hava bugün biraz daha soðuktu. Yaðmur biraz olsun serinletmiþti yaz gecesini. Bir yaz gecesi rüyasýydý Yunus'un gördüðü. Damla’nýn ýþýðý penceresine vuruyordu. Damla geniþ mi geniþ bir kazak giymiþti. Saçlarýný bir kalemle tutturmuþ, mehtabý izlemeye koyulmuþtu. Öylesine güzel görünüyordu ki o an. Öylesine doðal, öylesine içten ve öylesine samimi... Özene bezene giydiði hiçbir kýyafet bu kazak kadar güzel durmamýþtý üzerinde. Çocuk gibi görünüyordu. Tatlý ve de bir o kadar masumdu. Bebek cildi gibiydi yüzü. Makyajsýz ve doðaldý. Ay ýþýðý yansýmýþtý yüzüne. Iþýl ýþýl parlýyordu. Yunus onu izlerken adeta büyülenmiþti.

Yunus'un aklýna harika bir fikir gelmiþti. Damla buna çok sevinecek deyip gülümsüyordu. Damla izlendiðini fark ettiði gibi kýyafetlerine çeki düzen vermeye baþladý. Yunus el kol hareketiyle Damla’ya bir þeyler anlatmaya çalýþýyordu. Damla ilkin anlamamýþtý. Daha sonra anladým deyip baþýný salladý. Yunus Damla’ya on beþ dakika sonra dýþarý çýk demiþti. Yaðmur dinmiþti. Damla içeriye geçmiþti. Yunus da þendi. Hemen aþaðýya indi. Projeksiyonu aldýðý gibi dýþarý çýktý. Projeksiyonu hemen bahçe duvarýna kurdu. Ýki tabure de karþýsýna koydu. Al sana nostaljik yaz sinemasý dedi kendi kendine. Ardýndan bir film seçti. Yeþilçam'ýn efsane aþk filmlerinden biriydi. ''Ah Nerede'' Tarýk Akan ile Gülþen Bubikoðlu'nun baþrolde oynadýðý bir aþk filmiydi...

Yunus daha sonra çekirdekleri dizdi dýþarýdaki kasalardan birine. Ucuna da bir ip baðlayýp boynuna astý. Dolaba baktý. Gazoz bulamayýnca, sodalarý dizdi kasaya. Kasayý bir köþeye býrakýp hazýrladýðý sinema yerine gitti. Taburelerden birine oturup Damlayý beklemeye koyuldu. Az sonra Damla çýkagelmiþti. Üzerini deðiþmemiþti. Yalnýzca saçýna bir bant takmýþtý. Beyaz puantiyeli kýrmýzý bir bant. Damla gördüðü sürpriz karþýnda þok olmuþ, ne diyeceðini bilemiyordu. Yunus da buyurun hanýmefendi der gibi, nazik bir edayla tabureye oturmasýný istedi. Yunus daha sonra bir dakikalýk müsaade istedi. Gidip kasayý yanýna aldý. Ýpi boynuna geçirip, " Çekirdek, gazoz, çekirdek, gazoz" diye baðýrmaya baþladý. Damla da "Alýrým bir tane" dedi. Derken de kendini tutamayýp gülmeye baþladý. Yunus kasayý bir kenara koyup filmi baþlattý.

Film bitmiþti. Ýkisi de belki defalarca izlemelerine raðmen, sanki ilk kez izliyorlarmýþ gibi izlemiþti filmi. Damla'nýn gözlerinin içi gülüyordu. Yunus da çok mutluydu. Yunus bir an eski anýlara yolculuk yaptý. Babasýnýn annesine yaptýðý sürprizleri düþündü. Kardeþiyle filmi ben baþlatacaðým kavgasýný, annesinin piknikte salata hazýrlamasýna müsaade etmeyen babasýný, bayram sabahýnda heyecan içinde uyanýp yastýðýnýn altýna bakýp ayakkabýsýnýn hala orada olduðu yýllarý... Gözleri dolmuþtu. Damla narin elleriyle siliyordu sevdiðinin gözyaþlarýný. Yanaðýna kocaman bir buse kondurmuþtu. Yunus'un yanaðýnda ruj izini görünce bir gülme tuttu Damla’yý. Yunus da ne oldu der gibi baktý. Sonra elini yanaklarýna götürünce, eline bulaþan ruj her þeyi gözler önüne seriyordu.

Yunus gözyaþlarýný narin elleriyle silen sevdiðine baktý. Yüzü ne kadar da güzeldi. O da sevdiðinin eli gibi narin olmasa da, ona þefkatle dokunacak elleriyle Damla'nýn yüzüne dokundu. Damla da tenine deðen o þefkat kokulu eli öptü. Ýkili bu güzel gün bitmesin diye içlerinden geçiriyordu. Ama yarýnlarýn da Bursa gibi yeþil olmasý için o güne ulaþýp, o günü de yarýna umutla teslim etmek zorundaydýlar. Evlerine daðýldýlar. Ýkili yataklarýna uzanýrken ilk iyi geceler mesajý Yunus’tan gelmiþti.

-Yunus: Ýyi geceler hayatým. Bugünümün gerçeði yarýnýmýn umudu seni seviyorum.

-Damla: Ýyi geceler gönlümün en güzel týnýsý. Bende seni seviyorum.