‘’Sabahýn erken saatleri, dýþarýda aþk sarhoþu bir yaðmur var. Ýnsan bir baþka mutlu oluyor bu pazar sabahýnda. Taze alýnmýþ ekmekler, içinde yalnýzca kuþ sütünün eksik olduðu kahvaltý sofralarý, etrafa mis kokular yayan çiçekler… Belki de monoton hayata biraz olsun renk katýyordu ’’

 Sabah gün doðarken Yunus çoktan uyanmýþ amcalarýyla hasbihal ediyordu. Muhtar da mahallenin delikanlýlarýyla muhabbet ediyordu. Cüneyt de abisinin uyandýðýný görünce yanýna gitti. Yunus çok heyecanlý görünüyordu. Kardeþi teskin edici sözlerle Yunus'un heyecanýný bastýrmaya çalýþýyordu. Yunus ikide bir telefonuna bakýyor, Damla’dan gelecek haberi bekliyordu. Cüneyt abisinin biraz olsun sakinleþtiðini gördükten sonra diðer ekibin bulunduðu yere geçti. Ve devam eden muhabbete iþtirak etti.

 Damla babasýný ilk kez böylesine hüzünlü görüyordu. Yasin ilk kez kýzýndan ayrýlacakmýþ gibi bir hisse kapýlmýþtý. Pek belli etmemeye çalýþsa da nafileydi. Kýzý evlenecek olan her anne baba gibi üzgündü. Kýzý için ne zaman aþýlmasý zor bir sorunla karþýlaþsa ilk koþacaðý insan olmaktan çýkmýþtý artýk. Birlikteyken ki her sabah, saçlarýný koklayýp öptüðü kýzý yuvadan uçup gidecekti. Bu bir baba için tarifi mümkün olmayan bir acýydý. Kýzýný daha fazla üzmemek adýna, bu hüzünlü durumdan uzaklaþýp, kendisini kýzýnýn mutluluðuyla avutmayý seçmeliydi. 

 Uzun bir bekleyiþin ardýndan Yunus’un telefonu çalmýþtý. Arayan Damla’ydý. Hazýr olduklarýný söylüyordu. Ýki aile kapýda buluþtular. Kýz tarafý kendi arabasýna yönelirken Müþfik’in önerisi ile maaile duraksadý.

 Müþfik: Yasin Bey kardeþimin de izni olursa biz iki aile minibüse binip gidelim. Düðün havasý olsun. Ayrý gayrý bir yerlere gidilmesin.

 Yasin: Çok iyi düþündünüz. Daha önce ilkokuldayken binmiþtim minibüse. Nostalji olur.

 Müþfik’in önerisiyle herkes minibüse bindi. Yol boyunca yüzlerde tatlý bir gülümseme hakimdi. Yola çýktýklarýnda yaðmur damlalarý adam dövercesine deðil de, geçmiþin kirini pasýný silercesine düþüyordu yeryüzüne. Yolda bir ara Damla’nýn telefonuna mesaj gelmiþti. Lara ve Aysun’da Bursa’ya gelmiþti. Damla’yý bu mutlu gününde yalnýz býrakmak olmazdý. Aysun ve Lara’yý da minibüse alýp öyle devam ettiler yola. Bursa’da olup da umutlu olmamak mümkün müydü? Ýnsanoðlu hayatýn her anýnda kendisine bir þükür sebebi bulabiliyordu. Minibüsü ara sokaklardan bir yere çektikten sonra birer ikiþer indiler minibüsten. Ailelerin büyükleri kuyumcuya girdiler yüzük bakmak için. Yüzükler alýnýp alýþveriþ bittiðinde yola çýkmadan önce bir mola verdiler. Gençler müsaade isteyip ayrý takýlmak istediler. Belli müddet nereye gideceklerini bilmeden bir saða bir sola doðru yürüdüler. O anda mutluluk nedir diye sorsalar boþ boþ gezmek deseler de yeriydi. Çünkü insan mutsuzken mutluluk için bin sebep arar. Mutlu olan içinse sebebe ihtiyacý yoktu.

 Cüneyt bu molayý en güzel þekilde deðerlendirebilmek adýna bir fikir atmýþtý ortaya. Kimseden bir itiraz gelmeyince hep birlikte paintball oynamaya gittiler. On kiþiydiler. Serkan, Necip, Dilara, Cüneyt ve Lara bir takýmdaydý. Yunus, Damla, Suat, Aysun ve Umut diðer takýmdaydý. Oyun baþladýðýnda ayný takýmdan arkadaþlar ikiþerli grup halinde rakiplerini aramaya koyuldular. Serkan, Dilara ve Necip bir gruptu. Cüneyt ve Lara bir grup. Yunus, Damla ve Suat bir grup, Aysun ve umut diðer gruptu. Oyun baþladýktan sonra Cüneyt Lara ile birlikte rakipleri aramaya koyuldu. Bir yandan da muhabbet ediyorlardý. Bir zaman geçtikten sonra Cüneyt kendisinde garip giden bir þeyler olduðunu hissetti. Lara ile göz göze geldiðinde anladý. Kendisindeki garipliðin nedeni Lara’ya duyduðu histi. Daha önce Damla’nýn fotoðraf albümüne bakarken gördüðü o ilk anda Lara’dan etkilenebileceðini aklýnýn ucundan bile geçirmezdi. Oysa þimdi sanki bunca yýl Lara olmadan geçtiði için hiç yaþamamýþ gibiydi.

Lara aðaç dalýna takýlýp yere düþeceði sýrada, Cüneyt’in kývrak hareketiyle yere düþmekten son anda kurtulmuþtu. Lara kendisini dikkatle süzen Cüneyt’e baktý. Baktý ki, gördüðü suret daha önce kendisine bakan hiçbir surette yoktu. Yine de böyle þeyler için erkendi diye düþündü. Birden Cüneyt’in bakýþlarýndan sýyrýlmýþtý. Lara’nýn doðrulmasý kýsa sürse de, Cüneyt’in kendisini toparlamasý biraz zaman almýþtý.  

Oyun bittiðinde oyunun galibi Cüneyt’in takýmý olmuþtu. Bugün gençler hiç olmadýklarý kadar mutluydular. En son lisedeyken paintbol oynamaya gitmiþlerdi. Minibüsün olduðu yere vardýklarýnda, maaile minibüse bindiler. Evin yolunu tuttuklarý sýrada Damla Cüneyt’e baktý. Anladý ki bir gariplik var. Onu hiç böyle dalgýn görmemiþti. Lara desen Cüneyt’ten farksýz deðildi.

Eve vardýklarýnda, Yunus sevdiðine posta kutusuna bakmasýný söyledi. Damla durumu anlamýþ, memnuniyetini bildiriyordu. Damla eve girmeden posta kutusundaki mektubu aldý. Odasýna çýkýp yastýðýnýn arkasýna koydu. Akþam niþan töreninden sonra dönüp okurum diye.

Akþam olduðunda maaile yine hep birlikte Cüneyt’in mekânýna doðru yola koyuldu. Çay bahçesine vardýklarýnda, her þey önceden planlanmýþtý. Kýz tarafý gayet memnundu. Erkek tarafý da bu memnuniyetten ziyadesiyle payýný alýyordu. 

Niþan yüzükleri takýldýðýnda, kurdeleyi kesme iþini Müþfik ve Yasin bey birlikte üstlendiler. Ayný anda kurdeleyi kestikten sonra alkýþlar eþliðinde çifte mutluluklar dilediler. Gecenin sonunda erkek tarafý yapýlan onca ýsrara raðmen evlerine döndü. Kýz tarafý kendi evlerine geçerken, Yunus ve Cüneyt de evlerine döndüler. Lara ve Aysun bir hafta daha kalacaklardý. Zaman geçip saat on ikiyi bulduðunda, herkesin kendisini uykuya teslim ettiði o anda, Damla yastýðýnýn altýndan sevdiðinin mektubunu çýkarýp okumaya baþladý.

‘’ Merhaba Solmayan Gülüþüm.

Sen bu hayatta baþýma gelen en güzel þeysin. Ömrüm yettiðince hep böyle kalmaný istiyorum. Her sabah bu gerçekle uyanýyorum güne. Oysa sen hem yanýmda hem uzaðýmdasýn.

Uzaðý yakýn kýlan Allah’a hamdolsun ki, seni bana beni sana yazdý. Bu öyle bir yazgý ki, hikmetini kavuþsak da kavuþmasak da hep hatýrýmda tutacaðým. Ýsterim ki benim olasýn. Her gece, sabahýna uyanacaðýmýz günün hayalini kurduk. O sabaha seninle uyanmak istiyorum.

Sana yazmak bir ibadet olsa, inan ki günahým kalmazdý bu aþkta. Seninle ayný yastýða baþ koymak bu fakirin günahlarýna kefarettir. Dileðim o ki beratým olasýn.

Ýnsanlar her dilediðini yapmayý hürlük sanýrken, ben gönlünde hapsolmayý hürlük sayýyorum. Bir kuþ konsun istiyorum parmaklarýna, anlatsýn ürkekliðimi. Anlatsýn ki bilesin seni kaybetme olasýlýðýnýn kalbime ne denli bir yara açacaðýný. Öyle bir mucizesin ki, dermanýmda sende, derdimde sensin. Yokluðun bana ölüm, varlýðýn aldýðým nefesimdir. Bilmiþ ol ki ben seninle varým.

Açýlýrken baharda güller. Nasýl da aþkla doluyor tabiat. Ýþte öyle bir aç ki gönlümde, böyle bir aþka gýpta ile baksýn kainat. Ben aþka, aþký sende görünce inandým.

Kader dedikleri inancý olan için hakikattir. Ýnancým tamdýr. Bilirim bu aþkta kavuþmak da var imtihan olmakta. Mühim olan incitmemek yürekleri…

Ben senden gelen mutluluða nasýl razýysam kahrýna da razýyým. Yeter ki, elle tutulur sebepler olsun seni benden ayýracak nedenler. Yokluðunda dahi yaþamak seni koymaz bana. Ben çoktan alýþtým gelmeyecek olan birini özlemeye. Annem yerine koydum seni. Biliyorum annem gibi olamazsýn. Ama bir gün belki sende anne olacaksýn. Olursan eðer bu dediklerimi unutma… Seni çok seviyorum’’