HAYAT, YALNIZLIK ve AÞK!

Ýndirgenmiþ sevdalar yaþayan bir yüreðin çýnlayan sesi kadar indirgenmiþ bir hayat yaþamak nasýl bir duygudur? Hayat kavramý sevdaya denk midir? Yoksa hayat eþittir sevda-aþk mý demektir?
Bence hayat aþk demektir. Peki, ama hayatý aþk varsayýyorsak neden farkýnda olmadan birine baðlandýðýmýz gibi hayata baðlanamýyoruz? Neden hep kýyýlarda dolaþan yalnýz bir kimliðe bürünüyoruz? Neden tutunacak bir dalýmýzýn olmadýðýný düþünüyor ve çareyi çare olmayacaðýný bile bile yalnýzlýðýn kollarýnda aramaya kalkýþýyoruz? Neden hislerimizin yaratýcýsý olan sevgiliye duyduðumuz aþk gibi vazgeçilmez olan ve belki de sýðýnmamýz gereken en son liman olan, kini, nefreti, gözyaþýný, özlemi, aþký her türlü duyguyu ve yalnýzlýk içerisinde yalnýzlýðý barýndýran o girdaba sürüklüyoruz kendimizi? Bunu gerçekten saðlýklý bir þekilde kendimiz mi yoksa bizden bedenimizden baðýmsýz hareket eden birini taþýyan kalbimiz mi yapýyor? Aslýnda düþündüklerimizi hayata geçirememekten kaynaklanýyor bu. Çünkü düþüncelerimiz duygularýmýza, hislerimize hâkim olamýyor ve bizler çoðu kez duygularýmýza yenik düþüyoruz. Evet, ama neden yenilmiþlik duygusunu tadamýyor yüreðimiz? Oysa yenilmiþtik. Duygularýmýz düþüncelerimizi yerle bir etmiþti. Kilometrelerce yükseklerden bir beton zemine çakýlmýþtýk fakat farkýnda deðildik. Farkýndalýðý yaþamak istemiyorduk ve yaþamýyorduk.
Ve sonra fýrtýnaya yakalanmýþ bir gemi misali sürüklenircesine yalnýzlýðýn en kuytu semtlerine sürükleniyorduk. Bu semtin sokak aralarýnda arayýþlara dalýyor ama bir sonuca ulaþamýyorduk. Kiminin elinde tiryakisi olduðu sigara ve o sigaranýn isli dumanýnda kaybolmuþ, boðulmanýn eþiðine gelmiþ fakat farkýndalýktan uzak bir çift göz. Kimi bir savaþta esir düþmüþlüðün en aðýr acizliðini yaþamakta, kimi uzaklardan yankýlanan yalnýzlýk üzerine söylenmemiþ þarkýlar çaðýrmakta. Kimi birilerini boðuyormuþçasýna sitemkâr, nefret, bir o kadar yýkýk ve aþk kokan ve aþk damlayan, özlemin, hasretin mazisini yýkýp yeni bir asrýn mazisini yazýyormuþçasýna, sevgiliye sarýlýrçasýna bir mürekkebi ayakta tutan kalemine sarýlmakta ve o kalem bembeyaz bir sayfaya aþkla dokunmakta. Kimi yalnýzlýk pýnarýndan sýçrayan gözyaþlarýna tutulmakta, kimileri ise ellerinde tuttuklarý ve bir elmasa dokunmuþçasýna sýmsýký kavradýklarý belki yeþil, belki ceylan, belki zeytin karasý, belki de mavi gözlü bir hasretin fotoðraflarýna bakmakta ve sebepsiz tebessümlerde bulunmakta. Hepsi bin bir türlü þeyler yaþamakta ama hepsi bütün bunlarý yüreklerinde taþýdýklarý bir tek gül için bir tek gaye için telif haklarý sadece kendilerine ait olmakla birlikte aþkla ve korkusuzca yaþamaktalar.
Ve sonbaharlar uðramakta bu semte. Diriliþin baþlamasý için yok oluþlar gerekiyordu. Yapraklarýn asi rüzgârlarla savrulup düþmesi için sararmalarý gerekiyordu. Ýlginç olan farkýndalýk hiç olmadýðý kadar acýyla sol yanýmýzýn çepersiz duvarlarýna oturuveriyordu. Bundan da korkmuyorduk aksine korkusuzluðumuzu perçinliyordu. Fakat bir noktayý unutuyorduk ve her þeyi bir kenara býrakýp onu hatýrlýyor ve bir tek ona kilitleniyorduk.
Karþýlýðýný alamayacaðýmýz bir aþkýn pençesine düþmüþsekte, O’nu görmeden, kokusunu alamadan, ellerimiz saçlarýnýn arasýndan gül yüzüne dokunamýyor, gözlerimiz uðruna her þeyi göze aldýðýmýz gözleriyle kesiþmeden de her þeyi O’nsuz ama O’nunla yaþýyorsak ta, O’ndan uzak ama O’nun da nefes alýp verdiði bir geçiþten baþka bir geçiþe geçmeyi göze alamýyorduk. Korkusuzluðu bir tek neden için korkuya teslim ediyorduk ve bizler yenilmiþliði yine tadamýyorduk. Aksine hiç mutlu olmadýðýmýz kadar mutluluðu yaþýyorduk. Çünkü baktýðýmýz her yerde, tuttuðunuz kalemde ve o kalemin yazýp çizdiklerinde, izlediðiniz bir filmin baþkahramaný O sanarak izlemekte, sokakta tanýmadýðýnýz bir güzelin gözlerine O’nunla benzerlik kurarak hiç özlem duymadýðýnýz kadar hüzünle bakmakta, gecenin sabaha kavuþmasýný saðlayan güneþ gibi O’nu unutmamakta ve O’nsuz bir sabaha O’nunla baþlayabilme ümidiyle Yaradan’a sýðýnmakta ve o geçiþten geçmeyip, sararmýþ yapraklarýn dallarýndan düþüþüne özenmeyip yanýnýzda olduðunu düþünerek o iki kelimeyi ardýn sýra “Seni seviyorum, seni seviyorum, seni seviyorum” diyerek haykýrýyorsanýz kalbinize, acý çekerek mutlu olmayý öðrenecek ve doðru bir seçim yaptýðýnýzýn farkýna er ya da geç varacak ve O’nun da sizi sevebilme ihtimaliyle hiç ummadýðýnýz kadar yaþama baðlanacak, zamaný sevecek ve elbet bir gün o özlem duyduðunuz þahsýn adý da sahip olduðunuz o birinci tekil þahsýn yanýnda yer alacaktýr “Sen ve Ben diye!”