Gökyüzü aðlamaklý, gökyüzü karanlýk, gökyüzü matemde bugün. Sanki seni yolcu etmeye gelmiþ yaðmur, rüzgâr, gökyüzü. Yaðmur hüzünlü yaðýyor, rüzgâr usul usul esiyor, gökyüzünün rengi soluk, bulutlar acýmtýrak solmuþ grileþmiþ. Sana yakýþtýramadýlar onlar bile ölümü. Neden, niçin yaptýn dercesine sitemdeler.

Cami avlusundaki musalla taþýnda bir tabut. O tabutun içinde sarýþýn, mavi gözlü, dünya güzeli, dünya iyisi beyaz kefenlere sarýlmýþ gencecik bir beden.

Omuzlarý düþmüþ, boynu bükülmüþ, bakýþlarý buruk bir anne tabutun baþýnda yürekleri daðlýyor. Meleðim, Deniz'im, evladým diye baðýrýyor, baðýrýyor, feryadý yeri göðü inletiyor. Yüreðine düþen ateþle yanýp kavruluyor cehennemi yaþýyor. Güzeller güzeli kýzýný son istirahatgâhýna yolcu edecek.

Ana yüreði dayanmýyor, gönlü razý olmuyor. Ciðerparesini, güzelini, meleðini topraðýn altýnda saklamaya. Bu soðukta nasýl yatar topraðýn altýnda. Elleri, ayaklarý buz kesip üþümez mi? Nasýl kýyar nasýl yüreði elverir gece karanlýkta ýssýz uzak yerlerde kýzýnýn yatmasýna. Kýzý yalnýz kalamaz ki korkar ürker, soðukta titrer hasta olur. Ah bir býraksalar da kýzýnýn yanýnda sabah akþam onu beklese n'olur sanki...

Kýzýný, yavrusunu, iki gözünü, evladýný kaybetmiþ acýlý bir anne...

Ýnsanýn etini kemiðini acýtan bir tablo, gözlerinden dökülen hasret damlalarý ... Ne asil. Vefa dolu bir his dünyasý. Ömrünün sonuna kadar bir daha göremeyecek, sesini, gülüþünü, caným annem diye sesleniþini duyamayacak, ulaþamayacak, gün ve gün daha bir özlem hasret ateþiyle kýzýna yanacak bir ana.

O yara ki her an kanayacak kabuk baðladýkça aldýðý her darbede daha bir acýyla kanayacak kapanmayacak yara.