Bankın
kenarına oturup biraz düşünmeye başladım acaba neydi düşünüm yalnızlık mı?
Yoksa
hayatın acımasızlığını mı? Yoksa mutluğun kendisini mi?
Sorularla
dolu bu hayatı mı?
Hep
düşünceli dolu bu dünyada ne olup ne bittiğini düşünüyorum.
Baktığımda
kendimden bir parça yok saki ama ne
Mutluluk
olabilir mi?
Sanki
çocukluğunu yaşamamış bir genç olarak görüyorum kendimi.
Yaşama
küsmüş, hayata yüz cevirmiş bir kişilik var karşımda
Yalnızlığını
içine saklamış yalandan insanlar karşısında gülen aslında acısını bir insan
görüyorum kendimi. Düşmeyle yetinen
hataları varmış gibi hisseden bir çocuk giyim sanki.
Mutluluğu
olmayan mutluğu yalandan insanlarda olur mu? Sordum kendime cevabın
aslında kendimde olduğunu anladım!
Her sorun
cevabı var hayatta peki neden benim sorularımın cevabı yok? Her hayatın mutlu
olabilir diyen insan mutlu olmak için neden yaşama sarılır. Ben söylesem anlamı
kalmaz. Yani asıl olan mutluluk değil asıl olan kendi içindeki sorularla
savaşmaktır.
Taştan toprağa topraktan
insana dönüştük bu aleme.
Yazar : H.
İBRAHİM TAŞDEMİR
Yazarın
Sonraki Yazısı